FICHA E LECTIO + ORACIONAL GALEGO: DOMINGO XXIII DE ORDINARIO A
FICHAS ANTERIORES:
LECTIO:
Deus é e crea unión
(10 setembro 23)
Moitas veces se di que nas sociedades
modernas occidentais a xente se volveu individualista e pouco interesada nos
asuntos e problemas dos demais. E parece que hai indicadores abondo que apuntan
cara a este diagnóstico. Sobre todo persoas que gozan, como adoitamos dicir,
dunha certa independencia económica e profesional. Xente así prefire non se
meter en leas e complicarse a vida. Que cada un –pensan- arranxe os seus propios
problemas e asunto concluído.
Xesús, polo contrario, non se refuxiou
en si mesmo. Non se dedicaba a resolver os seus propios problemas ou a tomar
especiais cautelas contra os perigos que podían ameazar a súa persoa. Neste
sentido, Xesús era unha persoa “publica”. Buscaba facer comunidade, irmandade.
Ocupábase de axudar os demais e de estar atento, coa súa acción e a súa
palabra, ás necesidades e ós problemas dos demais. Problemas morais,
espirituais e, naturalmente, tamén físicos ou corporais.
Por iso se reunían, xa desde o
principio, os primeiros cristiáns para celebraren as súas asembleas
comunitarias, lembrando a palabra de Deus e participando comunitariamente na
Eucaristía. Deste xeito, a persoa e os ideais de Xesús ían tomando corpo e
forma en cada un dos participantes.
En realidade, isto é o que continuamos
a facer nas nosas eucaristías. Non pensemos que o que nelas ocorre é un simple
encontrármonos uns con outros, intentando fortalecer a nosa piedade co exemplo
dos demais que están connosco e cumprindo con máis ou menos devoción persoal un
rito concreto: o da comuñón. Naturalmente, rezamos tamén, no noso interior ou
particularmente, e asociámonos cos demais e con que preside a eucaristía.
Todo isto é así. Pero o máis importante
é algo que a simple vista non aparece. Escoitemos o texto do evanxeo cando nel
se nos di: “Se dous de vós se poñen de acordo na terra para pediren calquera
cousa, conseguirano do meu Pai que está nos ceos. Porque onde están dous ou
tres reunidos no meu nome, alí no medio deles estou eu”.
Este Xesús invisíbel, mais presente
entre os reunidos no seu nome, é o que teriamos que aprender a ver e sentir
cada vez con máis forza e intensidade. A oración comunitaria, que se realiza
sobre todo na Eucaristía co “Noso Pai que estás no ceo”, é unha oración que
Xesús está a realizar conxuntamente connosco, ó lado de cada un e no interior
de nós mesmos.
¿Como vai fallar unha oración na que o
propio Xesús se une a nós para garantir os bos efectos? Xunto con nós está a
orar connosco o que é o Fillo unixénito de Deus, eterno e infinitamente querido
por Deus-Pai.
Deus é así esa comunidade
-perfectamente unida, misteriosa e incomprensíbel- de Deus Pai, Deus Fillo e
Deus Espírito que loxicamente non se pode revelar, como comunidade que el intimamente
é, senón creando comunidade, comunidades. Os que aquí estamos reunidos formamos
nese sentido unha desas comunidades: un grupo de persoas que, en mutua
conxunción e coa forza e o poder de Xesús que reza connosco, pedimos a Deus Pai
a súa graza e a súa axuda para as persoas do mundo enteiro, de maneira especial
para as que máis precisan da súa axuda.
Por iso, nestas nosas sociedades actuais,
que tenden polo que din os sociólogos ó individualismo e ó particularismo,
temos que facer valer, fronte a tales tendencias, a importancia e relevancia
destes nosos encontros dominicais. Porque é neles onde Xesús nos garante, de
maneira especial e explícita, a súa presenza.
Por esta razón, e unha vez máis fronte
a egoísmos e particularismos, dísenos de maneira formal na segunda Lectura (na
carta de hoxe de Paulo ós Romanos) que todos os mandamentos de Deus se reducen
a un só: “Amarás o teu próximo como a ti mesmo”. E está claro que non ama o
próximo quen non quere saber dos demais, quen non quere estar cos outros e
participar das súas necesidades, dos seus problemas, das súas angustias, das
súas esperanzas, quen polo tanto non participa do espírito de Xesús. Pois este
non é senón pura entrega de amor á humanidade, ós seres humanos concretos de
tódolos tempos, de tódalas culturas, de calquera relixión que sexan. Entrega
incluso a aqueles que non se interesan por relixión algunha. O amor non fai
excepcións. Por iso engadirá Paulo nesta súa Carta que o amor é
“verdadeiramente o pleno cumprimento da Lei”.
Queda así claro que sentido comunitario
e amor son en definitiva a mesma cousa. Por iso, se onde se encontran varios
reunidos no nome de Xesús alí se atopa Xesús mesmo entre eles, do mesmo xeito alí
onde unha persoa ama o seu próximo alí está Deus, pois alí está tamén o seu
fillo benquerido.
É difícil encontrarse con alguén que
non teña a experiencia de ser querido ou de ter sido querido algunha vez por
alguén. Agora ben, por que apreciamos e amamos tanto as persoas que realmente
nos quixeron ou nos queren? Pois, en último termo, porque esas persoas nos fan
presente a Deus mesmo, que non é outra cousa senón amor, a teor do que tantas
veces repetía Xoán, o discípulo a quen Xesús quería de maneira especial.
Manuel
Cabada Castro
VER TAMÉN:
https://www.gruposdejesus.com/23-tempo-ordinario-a-mateu-1815-20-2/
Comentarios
Publicar un comentario