FICHA E LECTIO: DOMINGO V DE ORDINARIO C

 FICHAS ANTERIORES: FICHA1 / FICHA2

LECTIO:

Pescadores esperanzados

(6 febreiro 2022)

            Pra entendermos mellor o evanxeo de hoxe, cómpre ter en conta que o mar era na mentalidade da época un lugar onde habitaban os monstros, os monstros mariños, que ameazaban ou poñían en perigo os que se metían nel.

            Polo tanto, “pescar” viña significar tamén en certo modo, na frase que emprega Xesús cando lle di a Pedro que vai ser “pescador de homes”, algo así como anunciarlle que se vai converter nun “liberador” das persoas. Pedro vai liberar a xente, grazas á mensaxe de Xesús, de medos, angurias ou ameazas.

            Pedro e con el os demais apóstolos e seguidores de Xesús estamos, pois, chamados a sermos “pescadores” de persoas. É dicir, seguidores de Xesús que ofrecemos a cantos se atopen connosco a alegría da súa boa nova, a orientación da súa luz e a forza do seu Espírito contra a que non poderá facer nada monstro ningún.

            Seguimos así fieis á mensaxe central de “liberación” que Xesús dirixiu en Nazaret ós seus veciños, por máis que os seus oíntes preferisen seguir vivindo baixo a rutina e as ameazas da lei.

            Mais para podermos entrar de verdade por estes camiños fai falla algo máis cós nosos esforzos. Esta parece ser a idea central deste encontro de Xesús con tres dos seus apóstolos máis representativos onda o lago de Xenesaret.

            De pouco valen as calidades persoais, incluso traballando en grupo (os tres apóstolos pescando xuntos), se con eles ou entre eles non anda o impulso e a inspiración do Espírito de Xesús. De noite (cando parecía ser propicia a hora) non pescaron ren; só aburrimento e cansazo. E de día, cando pasara xa presuntamente o tempo axeitado, alí está Xesús para lles botar unha man, pois sentiríase tamén en certo modo obrigado a facer algo por eles. Algúns comentaristas pensan que Xesús viviría quizais por entón na casa de Pedro e algún peixe si que lles faría falta para levalo á boca.

            Velaquí temos unha lección que quizais tendemos a esquecer ou deixar de lado. Pois na acción liberadora de Xesús tan imprescindíbel é o noso esforzo persoal coma aquilo que chamamos “graza” de Deus, que nos incita ó traballo e nos acompañará sempre. Paulo exprésao ben claramente na súa carta de hoxe ós Corintios cando, tras comentar que el non é senón o derradeiro e menos digno entre os apóstolos, engade alí mesmo: “traballei máis ca todos eles; aínda que non precisamente eu, senón a graza de Deus que está comigo”.

            É este un pensamento que Santo Ignacio de Loiola (do que estamos a celebrar os cincocentos anos da súa conversión) reformulará moito tempo despois dicindo que deberiamos facer as cousas como se todo dependese de nós  e confiarlle a Deus ó tempo o resultado coma se todo dependese del. Non nos encheremos así de fachenda polos éxitos acadados nin perderemos tampouco azos ante os fracasos, posiblemente só aparentes ou provisionais.

            Hoxe en día, por exemplo, poderiamos sentirnos tentados a pensar que ou nós, os “pescadores”, non facemos o que deberiamos facer por non sermos quen de coller, como se di no evanxeo de hoxe, “nin un rabo de peixe” ou que o Xesús do lago de Xenesaret non está xa connosco para nos botar unha man. No primeiro podemos certamente fallar. Mais no segundo, no que se refire a Xesús e ó seu Espírito, non podemos pensar que el nos teña abandonado ó volvermos do mar coa barca baleira de peixes. A nosa fe asegúranos polo menos que Deus actúa e seguirá actuando no mundo e tamén entre nós, aínda que iso non teña por que ocorrer da maneira ou no tempo que nós pensamos.

            Somos conscientes, por exemplo, de que nos tempos actuais están a escasear vocacións tanto sacerdotais como relixiosas, que tradicionalmente tiveron sempre unha función bastante importante no oficio evanxélico de “pescar homes”, é dicir, de axudar a xente a viviren coa liberdade e a alegría coas que Deus quere que vivamos. Mais os camiños de Deus non os coñecemos e a historia non rematou aínda, como algúns polo contrario teorizan ou desexarían.

            Desde logo non se trata aquí de pescudar ou de elucubrar sobre o futuro da nosa Igrexa ou sobre o modo concreto como serán os futuros “pescadores de homes” que Deus suscitará no mundo por medio do seu Espírito no noso tempo ou en tempos vindeiros. O importante é que tomemos conciencia de que Deus segue a habitar entre nós e de que o seguirá a facer tamén entre os que veñan despois de nós do xeito e da maneira que só El coñece. Por medio de Xesús asegurounos que el estará connosco tódolos días deica á fin do mundo. Pola nosa parte, esteamos sempre atentos á súa palabra e ás súas inspiracións para que nos tempos que nos toca vivir levemos á práctica a súa mensaxe de amor e fraternidade.

Manuel Cabada Castro

 

VER TAMÉN:

https://www.gruposdejesus.com/5-tempo-ordinario-c-lucas-51-11-3/