FICHA E LECTIO: DOMINGO VIII DO TPO. ORDINARIO C
LECTIO:
Coidarmos
a lingua
(27. II. 22)
Estamos
hoxe a celebrar o último domingo do tempo litúrxico chamado “Tempo Ordinario” e
facémolo continuando co texto do evanxeo de Lucas do domingo anterior.
Alentábanos nel Lucas, facendo referencia ás palabras de Xesús, a amármonos e
perdoármonos sempre, aínda que os outros sexan inimigos ou nos odien.
Para
iso precisamos dunha transformación do noso corazón, nacermos de novo á
experiencia de sentírmonos fillos dun mesmo Pai e vivirmos fondamente e na práctica
diaria esa misteriosa realidade. Cara a iso concorren as consideracións e
incitacións das ensinanzas de Xesús tal como nolas presenta Lucas.
Temos
que aprender así a abrirmos os ollos a esa fonda e escondida realidade que ten
a súa raíz na vinda de Xesús onda nós coma o Deus que se encarna na nosa
natureza humana facéndose así irmán de todos. En caso contrario, manterémonos
coma “cegos” que intentan “guiar outros cegos” polo dificultoso camiño da vida.
Precisamos, xa que logo, abrírmonos coa graza de Deus a esa luz que ilumina os
nosos ollos e lles dá capacidade de ver: “¿Acaso poderá un cego –dísenos no
texto de Lucas- guiar outro cego?”.
A
pasaxe que segue a esta reflexión é moi gráfico e non precisa de comentarios: “¿Por
que reparas no lixo que hai no ollo de teu irmán e non te decatas da trabe que
está no teu propio ollo? Como lle poderás dicir a teu irmán: ‘Irmán, deixa que
che quite o lixo que tes no ollo’, sen reparares na trabe que tes no teu?”.
A
trabe non vos é un lixo calquera. E se non, pedídelle ó dono dunha casa de
aldea que vos leve o faiado dela e vos amose unha viga de carballo ou
castiñeiro que seguramente haberá alí sostendo sen problemas o teito enteiro da
casa.
Esa
gran trabe que nos impide ver correctamente os irmáns e irmás do noso mundo é a
nosa pobre ou escasa acomodación visual á realidade que a vinda onda nós de
Xesús veu transformar desde os seus alicerces. A nova realidade é a de sermos
irmáns e irmás de verdade, en canto fillos e fillas de Deus, ó que podemos
chamar de verdade e pola graza del “noso
Pai”, noso Paiciño.
Por
iso a nosa transformación ten que ser moi fonda e interna. Ese novo modo de
“ver” a realidade procederá do máis fondo e íntimo de nós. Non é unha
aprendizaxe baseada nunha mera repetición mecánica ou exterior, derivada
simplemente dun persoal esforzo noso. O noso comportamento fraternal cristián
procede de secretas raíces ou, se queredes, de internos condicionamentos
divinos (aquilo que chamamos graza de Deus) que fan posíbel ese sentírmonos
irmáns e irmás.
Da
mesma maneira que os figos ou as uvas só proceden do interior modo de ser desas
concretas e específicas plantacións que chamamos figueiras ou vides e non doutras
árbores. En palabras de Lucas: “Non hai árbore boa que produza froitos ruíns,
nin tampouco árbore ruín que produza froitos bos. Así, cada árbore coñécese polos
seus froitos. Pois dos toxos non se collen figos, nin das silveiras se vendiman
uvas”.
En
definitiva, dese bo ou malo interior noso proceden os nosos bos ou malos
froitos. E o que importa é adquirirmos unha interioridade boa, bondadosa,
fraternal ou sororal. Saberedes que a palabra “sororal” procede do “soror”
latino, que significa “irmá”, estando xa correctamente recollida no noso
Dicionario da Real Academia Galega como equivalente a fraternal pero en
feminino.
Agora
ben, Lucas denomina no seu texto esa interioridade (ben sexa “boa” ou “mala”)
“corazón”. E así poranos el en boca de Xesús estas palabras: “do que reborda o
corazón fala a boca”. Fala e corazón, fala e interioridade están tan unidas
como a auga e a fonte da que abrolla. Así o supón tamén o noso refraneiro
galego: “Non di máis a lingua có que sente o corazón”, “Tal palabra che din,
tal corazón che poñen”, “Cada un fala como quen é”...
Coidemos,
pois, como cristiáns o noso falar, porque do seu correcto, fraternal e sororal,
uso depende o ben ou o mal que lles poidamos causar ás nosas irmás e irmáns.
Neste sentido léovos xa para rematar, por se o lestes poucas veces, un texto
que coido que vén agora ben a conto por estar directamente relacionado co tema
do noso falar cristián e é ademais moi expresivo. Está tomado da Carta de
Santiago, capítulo 3:
“Meus irmáns, [...] se hai alguén que non falte no falar,
ese é un home perfecto, que pode refrear o seu corpo enteiro. Ollade: ós
cabalos poñémoslles un freo na boca para que nos obedezan e así controlamos o
seu corpo. E o mesmo os barcos: con seren tan grandes e iren empurrados por
ventos tan fortes, gobérnanse cun temón pequeno cara a onde o temoeiro os quere
levar. Pois outro tanto pasa coa lingua: ser é un membro ben pequerrecho, mais
pode gabarse de grandes cousas. Aí o tedes: cunha fogueiriña cantas fragas
poden arder! E a lingua é un lume [...] Calquera caste de bestas ou paxaros ou
cóbregas ou peixes pode domeala o home e, de feito, doméaa; a lingua, en
troques, ninguén a dá domeado: é un mal sen acougo, cheo de solimán de morte.
Con ela bendicimos a Deus, o noso Pai; e con ela maldicimos os homes, creados
semellantes a Deus. Dos mesmos beizos saen a bendición e mais a maldición. E isto,
irmáns, non debía ser así. ¿É que hai fonte que polo mesmo picho bote auga doce
e auga amarga? Meus irmáns, ¿é que pode dar olivas a figueira ou figos a
videira? E tampouco unha fontela salgada pode dar auga doce [...] Se tedes o corazón
cheo de celos acedos e de liortas, deixádevos de fachendas e non andedes
mentindo contra a verdade [...] Pola contra, a sabedoría que vén do ceo é
primeiramente pura e despois pacífica, sinxela, acolledora, chea de
misericordia e de bos froitos, imparcial, sen finximento. O froito da xustiza
seméntano coa paz os que van facendo a paz”.
Manuel Cabada Castro
VER TAMÉN:
https://www.gruposdejesus.com/8-tempo-ordinario-c-lucas-639-45/
Comentarios
Publicar un comentario