FICHA E LECTIO: Domingo 4º de Pascua B

 FICHAS ANTERIORES: FICHA 1 / FICHA 2

LECTIO:

A felicidade de se dar

 (25. IV.2021)

            Estamos en tempo pascual: tempo litúrxico de alegría, de resurrección.

            Existen diversas enquisas e comentarios sobre que tipo de persoas semellan sentirse máis felices no seu propio quefacer. Chamoume a atención ler concretamente, nalgún destes traballos, que en comparanza con outras profesións ou actividades hai unha boa proporción de sacerdotes que se senten moi felices na súa actividade. E a explicación que alí se dá é a de que a eles lles fai felices axudar os demais. Isto viría darlle a razón ó coñecido dito de que é máis feliz quen dá ca quen recibe.

            Nun dos Congresos Internacionais sobre o tema da felicidade falaron por exemplo, entre outros, un monxe budista, de orixe francesa, que era considerado como o “home máis feliz do mundo”. Tamén falou nesa reunión unha monxa contemplativa católica. As dúas persoas coincidían en que a felicidade, por moi persoal que sexa, non é un asunto individual, senón comunitario, social, compartido. Non se pode ser feliz pechándose un en si mesmo, na súa propia pel coma quen di, pensando que dese xeito un se vería libre dos perigos que ameazan a felicidade. Polo contrario, para ser feliz hai que saírse máis ben do propio “eu”, do propio egoísmo, e  facer ben ós demais, ós que poden precisar da axuda dun. A aludida monxa contemplativa dicía por exemplo: “Calquera que ame e se sente amado é feliz”.

            Pois ben, todo isto ten que ver con algo moi central na experiencia cristiá, onde tan decisivo é o mandato do “amor”: do amor ó próximo. ¿Por que é e debe ser tan central isto no cristianismo? Pois porque iso foi Xesús: plena entrega ós seus irmáns, os homes e mulleres do mundo concreto en que el viviu. Foi desa maneira e non doutra como Deus Pai quixo revelársenos a si mesmo.

            O texto do evanxeo de hoxe é un verdadeiro canto a este modo de se comportar. Xesús enténdese a si mesmo como “bo pastor”: “Eu son o bo pastor”. O acento hai que poñelo aquí nesas dúas letras que forman a palabra “bo”. Porque ser “bo” pastor significa, segundo o relato de Xoán, non se pechar en si mesmo, nos seus propios intereses ou ganancias, senón coidar das ovellas das que se é pastor. O bo pastor arrisca a súa vida, se é necesario, por salvar a vida das ovellas. Non polo interese que elas teñan para el, senón por si mesmas, porque as quere, porque as coñece polo seu nome, porque sabe cómo cada unha delas é e porque está moi ó tanto dos coidados que precisan.

            Non é nada estraño neste sentido que o papa Francisco comentase algunha vez que os evanxelizadores deberían ter “olor a ovella”. “A comunidade evanxelizadora –dinos el- métese con obras e xestos na vida cotiá dos demais, achica distancias, abáixase ata a humillación se é necesario e asume a vida humana, tocando a carne sufrinte de Cristo no pobo. Os evanxelizadores teñen así ‘olor a ovella’ e estas escoitan a súa voz”. Un “olor a ovella” que para Francisco vén sendo sinónimo de “olor a evanxeo”.

            Pois ben, no relato de Xoán –un lindo relato- están moi unidos coñecemento e amor. Non se pode amar sen coñecer e non se pode coñecer sen amar. Mais Xoán refire aquí o discurso de Xesús ós fariseos cunha fondura incríbel. Porque o amor que o bo pastor, é dicir Xesús, lles ten ás súas ovellas é un amor que ten que ver co coñecemento e co amor cos que o Deus Pai e o seu Fillo Xesús se coñecen e se aman mutuamente: “O Pai coñéceme a min e eu coñezo o Pai”. Este amor ten que ver, polo tanto, coa mesma Trindade de Deus Pai, Deus Fillo e Deus Espírito, que é o centro mesmo da concepción cristiá de Deus.

            Falamos con frecuencia da gran felicidade que pode haber e hai en moitas familias: onde pai e nai se queren mutuamente e queren tamén os seus fillos e estes queren pola súa parte tamén os seus pais. E digo eu: Deus non podería ser modelo e fonte deste tipo de amor se el fose en si mesmo unha persoa pechada en si mesma e sen posibilidade de se relacionar con ninguén igual a si mesmo. Pois ben, o Deus que se nos revela por medio de Xesús é un Deus misteriosamente un e trino: poderiamos dicir que é unha verdadeira familia, a familia primordial da que procede toda familia humana e todo amor sobre a terra.

            Mais case o máis grande é aínda o seguinte. Todos nós, toda a humanidade, estamos chamados a formarmos parte desta primeira e felicísima familia divina do Pai, do Fillo e do Espírito Santo. Recórdanolo Xoán na Segunda Lectura. Dísenos alí: “Vede o moito que nos quixo o Pai, para nos chamarmos fillos de Deus e sérmolo de verdade”. Este “sérmolo de verdade” e desde logo moita cousa. Algo que en principio semella imposíbel. Mais isto quere dicir que a humanidade toda, toda a gran familia humana, está chamada a se integrar na familia máis grande e máis feliz que imaxinar se pode: a familia -digámolo así- trinitaria, qué é Deus mesmo.

            Un misterio que non nos pode caber na cabeza, mais que debería dirixir toda a nosa vida e a nosa relación con cantos nos atopemos neste mundo. Porque o noso destino é moi grande, inconcibíbel. Xoán non deixa de se referir ás perspectivas grandiosas deste destino, que foi posibilitado para nós grazas ó Deus que en Xesús se fixo irmán noso: “Meus amigos –segue a insistir Xoán- xa somos fillos de Deus, mais aínda non está á vista o que seremos; sabemos que cando Xesús apareza, nós seremos coma el, xa que o veremos tal e como é”.

            O tempo pascual é, pois, un tempo para “soñar”, para crer que son e que serán realidade acontecementos que só semellan pertencer ó mundo dos soños. Mais temos dereito a soñar, porque a grandeza do Deus no que cremos e o amor que nos ten son moito meirandes ca tódolos nosos soños, por altos ou imposíbeis que nos parezan.

            Quen podería soñar que ese Xesús que morre entre dous ladróns se ía converter, resucitado, na clave de toda a historia humana e do noso destino?

            Pois a nosa fe pascual apréndenos e ínstanos a confesar que si, que ese non é un soño, senón a feliz realidade que Deus mesmo construíu para nós. Podemos por iso dicir e cantar con alegría: Aleluia!! É dicir: Loado sexa Deus!!

Manuel Cabada Castro

VER TAMÉN:

https://www.gruposdejesus.com/4-pascua-b-xoan-1011-18-2/