FICHA E LECTIO: 3º Domingo de Pascua B

 FICHAS ANTERIORES: FICHA 1 / FICHA 2

LECTIO:

Descoñecido e íntimo acompañante

 (18. IV. 1921)

            A extraordinaria nova da resurrección de Xesús, que estamos a celebrar e a lembrar comunitariamente estes días, é loxicamente algo sobre o que a liturxia, as lecturas e as diversas aclamacións que recitamos volven unha e outra vez.

            Os textos dos evanxeos fálannos de que foron moitos e diversos os modos de se facer presente o Xesús resucitado ós apóstolos e ós demais discípulos. En todas esas experiencias pascuais, cargadas de alegría e de esperanza para os seguidores de Xesús e para cantos cren e crerán nel, dáse algo do que se pode dicir que vén sendo común denominador de todas elas. Trátase de experiencias fondas e transformadoras que conmoven os que concreta e particularmente as experimentan, pero que teñen, alén diso, un carácter comunitario e universal. Refírome a que teñen unha finalidade non só individual e particular, senón xeral. Realízanse en función de todo o pequeno grupo cristián de entón, de cantos viñemos despois e dos que veñan ó mundo despois de nós.

            A resurrección de Xesús é neste sentido unha nova que concirne toda a humanidade, porque en Xesús resucitado Deus Pai destinou toda ela a unha vida para sempre, alén da morte. Os cristián estamos así chamados a encher o mundo da esperanza de vida que del nos vén.

            Iso é o que fan os apóstolos e discípulos ó teren a experiencia do Resucitado. Dese modo actúan as mulleres que foran moi cedo onda o sepulcro do Señor. Realizan axiña o camiño de volta para lles anunciar ós apóstolos a resurrección do Señor. Algo semellante fan os diversos apóstolos e discípulos comunicándose mutuamente as aparicións, as experiencias, do Señor resucitado que van sucesivamente ocorrendo. Ó longo dos tempos e dos séculos recibimos tamén outras persoas, a través do anuncio do evanxeo, esta grande e boa nova da resurrección de Xesús e, consecuentemente, da resurrección que nos espera a todos.

            Por iso tódolos que fomos destinatarios desta gran nova anunciámola, coa nosa palabra e cos nosos feitos, no noso tempo e aquí onde vivimos, a cantos hoxe en día ou non saben dela ou non son capaces de creren nela quizais incluso por esta nova da resurrección resultar algo tan incríbel e marabilloso. Tiña que ser ela algo así xustamente por proceder de Deus, que é sempre meirande ca canto sobre el maxinamos.

            No comezo do texto do evanxeo de hoxe fálasenos de que os discípulos de Emaús andaron axiña o camiño de volta tras descubriren abraiados que aquel descoñecido que se lles xuntara no camiño era o propio Xesús. Tiñan que comunicárllelo canto antes ós demais apóstolos e discípulos. Eles marcharan, abatidos e desconsolados trala paixón e crucifixión do seu Mestre, cara á súa aldea natal para continuaren alí coa súa acostumada vida anterior. Mais tras teren experimentado Xesús resucitado no seu camiño cara a Emaús non o pensan dúas veces. No canto de se deitaren para acougar algo da camiñada feita, tal como pouco antes llo aconsellaran eles mesmos ó seu misterioso acompañante (pois era xa noite ou case de noite), o que eles agora fan -tal como se nos conta - é “levantarse axiña e volver a Xerusalén”. Para que? Pois para comunicárllelo, o máis cedo posíbel, ós outros compañeiros. As experiencias de Xesús non se poden enlatar coma sardiñas no interior recuncho de cada quen. Recíbense pra as comunicar e así outros poderen tamén alegrarse con novas tan inimaxinábeis. Como comenta Lucas, “eles contaron, ós once apóstolos, o que lles pasara polo camiño e como o recoñeceran no partir o pan”.

            Dísenos tamén no relato de Lucas que, xustamente cando os discípulos de Emaús facían partícipes ós seus compañeiros do que lles acontecera no camiño, o mesmo Xesús se fixera presente a todos conxuntamente, quentando así aínda máis os seus corazóns e fortalecendo a súa aínda feble fe na resurrección. Apórtalles así tranquilidade e consolo ós seus corazóns angustiados e temerosos ofrecéndolles a súa paz: “A paz sexa convosco!”. Esvaécenselles así as néboas das súas dúbidas e dos seus medos. Deste xeito, experimentan que todo é graza, forte e bondadosa iniciativa do Deus que se lles manifesta en Xesús. Deus é sempre o que dá inicio á súa obra en nós e o que a sostén e mantén. Nós só temos que estar incondicionalmente abertos a que el faga de nós e connosco o que queira.

            O Deus de Xesús é, pois, sempre aquel que quere estar connosco. Antes de que se nos poida ocorrer que tal cousa é posíbel. Por iso é tamén aquí Xesús o que se auto-convida, o que toma a iniciativa, para departir amigabelmente con eles: “Tedes por aí algo que comer?”. A nosa conversa con el é sempre posterior ou consecuente. Está sostida e posibilitada pola anterior iniciativa de Deus. Cando un neno, en presenza dos seus pais, lle dá as grazas a un descoñecido amigo da familia que lle ofrece un pequeno agasallo, está a recoñecer coa súa palabra “grazas” que foi ese descoñecido amigo, a graza ou bondade dese descoñecido amigo, a que iniciou tan fermosa e agarimosa acción con el, co cativo neno que de por si nada pode esixir.

            Por iso a nosa dominical eucaristía, que é unha comunitaria lembranza da morte e resurrección de Xesús, ten tamén sempre a estrutura dun banquete, dun xantar, no que Xesús non só se fai presente entre nós como quen nos convida á mesa, senón incluso como aquilo mesmo que comemos e bebemos. Tan fondo e misterioso é ese seu desexo de se unir a nós.

            En realidade é ese íntimo encontro do Xesús resucitado connosco o que verdadeiramente nos resucita, o que nos une ó corpo e á vida de Cristo e nos converte así xa neste mundo, dalgunha maneira, en resucitados.

Manuel Cabada Castro

VER TAMÉN:

https://www.gruposdejesus.com/3-pascua-b-lucas-2435-48-4/