Ficha e Lectio - Domingo 25 de Ordinario B
FICHAS ANTERIORES:
LECTIO:
DOMINGO
XXV T. O.
(ANO
B: 23 de setembro de 2018)
No
anterior domingo falabamos do complicado que lle resultaba a Xesús convencer os
seus apóstolos sobre o seu “vía crucis”, é dicir, sobre o seu camiño “crucial”,
para chegar así, por ese vieiro entre toxos e silvas, á verdadeira vida. Unha
vida de plenitude e felicidade que empeza xa nesta vida a pesar das aparencias.
O
evanxeo de hoxe, que segue sendo o de Marcos, continúa con esta mesma mensaxe.
Xesús, que dixera de si mesmo, que el é “o camiño, a verdade e a vida”,
anúncianos cal é o seu camiño, o seu programa de vida, como anticipo e modelo
do noso: “O Fillo do Home vano entregar nas mans dos homes, que o matarán;
pero, despois de morto, pasados tres días, ha resucitar”. Tal como o expresaba
o dito latino: “per crucem ad lucem” (“pola cruz á luz”, é dicir, a través dos
contratempos, escuridades e sufrimentos
á vida plena e luminosa, á resurrección).
Ós
apóstolos, máis que non entender o que Xesús lles dicía (como nos di aquí
Marcos), en realidade o que lles pasaba é que non querían entendelo e por iso,
como comenta tamén Marcos, “non se atrevían a preguntarlle” sobre o tema.
Por
que non o querían entender? Simplemente
porque a eles, como nos pasa tamén a nós, lles tiraba moito a comodidade, o
poder, o ser “alguén”, o ser os primeiros, os máis importantes. A cruz, o
sometemento, o poñérmonos ó servizo dos outros, etc. nin a eles nin a nós nos
tiran nadiña.
Un
filósofo importante, que se chamaba Kant, escribiu nalgún momento unha
observación moi pertinente que coido que vén ben a conto agora. Comentaba el
que na sociedade humana pasa algo semellante ó que ocorre nun viveiro, onde se
plantan para que medren un determinado tipo de árbores. Ó plantalos
relativamente xuntos tenden a medrar máis rápido, porque ningún deles quere
quedarse sen a luz que lle posibilita medrar. Por iso dicía Kant que vivimos
sempre nunha especie de “insociable sociabilidade”. Vivir xuntos axúdanos a
medrar, mais non queremos tampouco que ninguén nos faga sombra. É dicir, somos sociables
e insociables ó mesmo tempo.
A
mensaxe de Xesús é, neste contexto, que o noso verdadeiro desenvolvemento
particular consiste en non ter medo a quedarmos na sombra se dese modo facemos
un servizo ós demais. O que importa é, polo tanto, sermos “servidores” dos
demais. En tempos máis antigos, cando se chamaba por alguén pronunciando o seu
nome, o que levaba ese nome adoitaba contestar dicindo: “Servidor!!”. Pois iso:
“servidores” dos demais teriamos que ser, non só de palabra, senón de verdade e
na nosa práctica vital. É iso o que nos quere aprender Xesús cando nos dá esta
norma, sinxela en teoría mais de non doada realización: “O que queira ser o
primeiro..., que sexa o servidor de todos”.
Os
apóstolos tamén soñaban e discutían entre si (como nolo recorda hoxe Marcos)
sobre quen entre eles era o primeiro, “quen era o máis importante”, aínda que semella
que lles daba algo de vergonza recoñecer ante o seu Mestre que tiñan este tipo
de conversas e discusións.
Pois
ben, para poñer de relevo a importancia disto, bota man Xesús dun dos moitos
nenos que grazas a Deus andarían corricando por alí, dálle unha agarimosa
aperta e co neno diante del e mais dos apóstolos -ben feliz el seguramente pola atención que
lle prestaba Xesús-, dálles unha verdadeira lección maxistral (directa, visual
e práctica) ós seus apóstolos. Unha lección que seguramente non esquecerían en
toda a súa vida: “Quen acolle no meu nome un destes nenos, acólleme a min; e
quen me acolle a min, non é a min a quen acolle, senón a Aquel que me mandou”.
En
arameo o nome “neno” servía tamén para se referir a un “servo”. De modo que
acoller un neno, equivalía, neste caso, a acoller un servo, un marxinado, un
necesitado, dada a pouca categoría social que daquela tiña un neno. Tamén Xesús
fora neno, aínda que fora acollido, amado, cunha entrega plena por uns pais que
se converteron así en verdadeiros “servidores” seus. Foi desa maneira como Xosé
e María acolleron e amaron de feito en Xesús o mesmo Deus, facendo verdade
aquilo que lles diría Xesús xa de adulto ós seus apóstolos: “quen me acolle a
min, acolle a aquel que me mandou”.
Pola
súa parte, tamén os nenos saben responder ó amor e á entrega de seus pais ou
dos seus avós, amándoos e proporcionándolles alegría e contento. Por iso son
eles, os nenos, tamén “servidores”. E por iso dixo Xesús tamén aquilo de que
“se non vos facedes coma nenos, non entraredes no reino dos ceos”. Como algunha
vez xa volo comentei, o grande Unamuno formulouno de maneira moi bonita naquel
poema seu que, de tanto como me gusta, vos recito case de cor, traducíndoo ó
galego: “Agrándame a porta, Pai / porque non podo pasar /. Fixéchela para os
nenos, / eu medrei ó meu pesar. / Se non me agrandas a porta, / achícame por
piedade. / Vólveme á idade bendita / onde vivir é soñar”.
Si.
Para que os nenos (e todos somos dalgunha maneira sempre algo nenos ata que
damos a derradeira boqueada), para que os nenos –digo- poidan/poidamos “vivir e
soñar”, tal como di Unamuno no seu poema, precisamos que nos dean amor, un amor
que se expresa con palabras e agarimos. Por iso non podía chegar a bo porto a
historia que algunha vez teredes oído. Trátase dunha anécdota que semella ter
bastante verosimilitude histórica. No século XIII, Federico II, que era emperador
do Sacro Imperio Románico Xermánico, fixo un tráxico experimento. Sabémolo por
un frade franciscano italiano, Salimbene de Adam, que coñecía e acompañaba de
cando en vez o emperador. Así nolo conta el, traducíndoo pola miña parte do
latín ó galego:
“A
súa segunda superstición foi que quixo experimentar (Salimbene refírese ó
emperador) que tipo de lingua e fala terían uns nenos, cando medrasen, se non
falasen con ninguén. E por esta razón ordenoulles ás amas de cría que lles
desen leite ós infantes, que lles desen o peito para mamaren, que os bañasen e
lavasen, pero que de ningunha maneira os aloumiñasen nin lles falasen. Pois
quería saber se falaban a lingua hebrea, que fora a primeira, ou a grega, ou a
latina, ou a arábiga, ou quizais a lingua dos seus pais, dos que naceran. Mais
o seu traballo foi en van, porque tódolos nenos ou infantes morreron. Porque
non podían vivir sen a aprobación, os ademáns, a alegría do rostro e as
caricias das súas amas e aias. Por iso chámanse cancións de berce as que di a
muller arrolando o berce, para adormecer ó neno, e sen elas mal poder durmir e
acougar o neno”...
Que
importante lección hai agachada neste vello texto para nós os modernos!
ORACIÓN DOS FIEIS
Pedímoslle a Deus, noso Pai, en canto fillos que
somos del, que atenda a nosa oración comunitaria,
dicíndolle: Escóitanos, Pai.
TODOS: ESCÓITANOS, PAI.
- Apréndenos, Pai, a todos e cada un de nós a non
fachendear de sermos os mellores ou máis
importantes, senón de sermos polo contrario os máis prestos a poñernos ó servizo dos demais.
TODOS: ESCÓITANOS, PAI.
- Move, Pai, os nosos corazóns e as nosas mans
para acoller os marxinados e excluídos
da sociedade, ofrecéndolles así a nosa axuda:
TODOS: ESCÓITANOS, PAI.
- Fai, Pai, que os gobernos dos países consideren
tarefa importante súa loitar contra a desigualdade
e inxustiza entre os que deles dependen.
TODOS: ESCÓITANOS, PAI.
Pedímoscho, Pai, por Xesús Cristo noso Señor.
Amén.
Manuel
Cabada Castro
VER TAMÉN:
Comentarios
Publicar un comentario