Domingo Advento 2A
+ Enlace orixinal Oracional iVoox
LECTIO:
DOMINGO II ADVENTO
7.XII.2025
Estamos
no segundo chanzo desta escaleira que nos vai achegando, con humildade e
abraio, ó berce de Nadal: alí onde está o Neno Xesús no presebe de Belén.Hoxe
as lecturas póñennos diante dunhas imaxes, que nos tempos que corren semellan
pura utopía.Mais Isaías é profeta e non un novelista. Nas novelas mergullámonos
-cando dispoñemos dun pouco de lecer- con ilusión e secreto contento, para así
refuxiármonos dalgún xeito da dura realidade que a vida tantas veces nos
impón.Mais non. Isaías, movido e acendido pola experiencia do espírito de Deus,
fálanos dun futuro que ocorrerá. Dunha aparición neste mundo noso, no vello
tronco da historia humana, dun xermolo humano-divino que se constituirá nun
novo reino, nunha nova maneira de relacionármonos os humanos entre nós e con
Deus. Un“reino de xustiza, de amor e de paz”.
Lembremos
as imaxes coas que nos describe Isaías eses novos tempos. Na súa fermosura, non
teñen desperdicio e compréndese así moito mellor o que el nos quere anunciar ca
con moitas ideas e conceptos precisos e aquilatados:“O lobo habitará co
carneiro e o leopardo deitarse co cabrito; o becerro e o leonciño pacerán
xuntos: un meniño pequeno sacaraos ó pasto. A vaca e a osa pacerán xuntas,
xuntas deitaranse as súas crías; o león, o mesmo có boi, comerá palla. Un
meniño de leite xogará no tobo da cobra, e un neno destetado collerá a víbora
coa súa man. Ningún será malvado nin fará o mal en todo o meu monte santo: o
país estará cheo de coñecemento do Señor, o mesmo que as augas enchen o mar”. Ou sexa. O Deus que se nos amosará
liturxicamente dentro de tres semanas no Nadalé un Deus que quere implantar e
implantará un mundo de convivencia harmoniosa na humanidade e en toda a
creación, saída esta das mans e do corazón de Deus. Un mundo, un cosmos inmenso
e variado no que non haberá xa agresores ou agredidos, senón pacífica
convivencia.
Mais
isto non ocorrerá sen nós, sen a nosa propia acción e o noso compromiso coa
paz, co amor, coa convivencia, coa igualdade entre todos. Non só entre os
humanos senón en conxunción con todo o inmensamente variado mundo vexetal,
animal etc. Todo el saído do poder e da grandeza absolutamente infinitas dun
Deus creador de todo.Porque se Deus se nos amosa en Xesús coma un Deus pacífico
e familiar, tampouco quererá el impoñerse ditatorialmente a si mesmo no mundo.
Se tal cousa ocorrese, deixaría de ser o Deus libre e dador de liberdade e
destruiría ó tempo en nós calquera pegada de liberdade para relacionármonos
libremente con el, cos demais e con toda a creación.Por iso, nun moi fondo
sentido, podemos dicir que nós dependemos de Deus,mais taménque El depende de
nós. Por iso é moi sabio e de vastas consecuencias o coñecido dito do santo
fundador do xesuítas que soa así: “Fai todo coma se todo dependese de ti e
confíalle a Deus o resultado coma se todo dependese del”. Deus e mais nós, nós
e mais el. “Entre” as mulleres, os varóns, os nenos e as nenas, os vellos, a
mocidadee mais Deus somos quen de cambiar o mundo.
Entenderemos
tamén así por que outro profeta, Xoán Bautista, temporalmente algo máis
achegado a nós ca Isaías, incitaba os seus contemporáneos á “conversión” para
dese modo estar en condicións de aceptara mensaxe de Xesús, que andaba xa entre
eles. O clamor do Bautista dirixíase a todos, a grandes e cativos, a pecadores
e a oficialmente “relixiosos”, servíndose das palabras de Isaías: “Preparade os
camiños do Señor, endereitade os seus vieiros”.Somos, pois, nós -non Deus- os
que temos que cambiar, os que temos que converternos ós seus grandiosos e case
incríbeis proxectos sobre nós. Proxectos que só buscan en definitiva a nosa
plenitude e felicidade.O Bautista formula a súa proclama desde o exemplo da súa
propia vida persoal de renuncia a comodidades e seguridades, a todo aquilo que
a meirande parte da xente do seu tempo e tamén do noso busca para si. El é
parco no comer, no vestir e nas cousas das que fai uso. Renunciara xa
previamente á cómoda e envexábel función de exercer o oficio sacerdotal no
templo de Xerusalén, cousa normal se el continuase a tradición familiar sendo
como era o único fillo do sacerdote Zacarías. O Bautista ten así suficiente
autoridade moral para chamar “raza de víboras” a fariseos ou saduceos, ou sexa,
ós representantes sociais e relixiosos mellor situados
entre os demais. Porque os seus feitos non se correspondían co seu status
social e relixioso. Non eran, xa que logo, tal como eles fachendeaban,
verdadeiros e consecuentes “fillos de Abrahán”.Pola súa parte, Xoán, o
“Bautista”, é dicir, o “bautizador”, sinálalle Xesús á xente, e a través dos
séculos tamén a nós, como o auténtico bautizador, porque -segundo nos indica o
mesmo Xoán- Xesús bautizaranos a nós co “Espírito Santo”.
Manuel Cabada Castro
[Manuel Cabada Castro, Boa nova para tempos novos. Comentarios velaíños
aos evanxeos dominicais. Vigo, SEPT (Sociedade de Estudos, Publicacións e
Traballos)-As Edicións do Adro). Ciclos A, B e C. Tres tomos (2024-2025). Distribución: Editorial Galaxia]
VER TAMÉN:
https://www.gruposdejesus.com/2-advento-a-mateu-31-12-2/
Comentarios
Publicar un comentario