DOMINGO XXIII DO TPO. ORDINARIO C
+ Enlace orixinal Oracional iVoox
LECTIO:
Domingo XXIII T. O.
7 setembro 2025
A
nosa vida é case sempre todo menos algo perfectamente normal ou previsto. Pois
toda vida é, pretendámolo ou non, unha aventuradesde que nacemos ata que
deixamos de respirar os “airiños, airiños, aires” que un bo día nos deron vida
e saúde, abandonando aqueles cos que temos convivido.
O
texto do evanxeo semella que nos chama xustamente a non apuntármonos sen máis a
levar unha vida tranquila, cómoda e sosegada, allea a calquera problema que se
nos poida presentar.Como cristiáns sabemos e cremos que un Xesús unido para
sempre á cruz quedou constituído en lugar de bendición e salvación para todos. A
cruz é por iso non só un adorno que podemos levar no peito, senón un modo de
ser e de comportármonos que non fuxe do sufrimento cando o seguimento de Xesús
nolo esixe. No texto do evanxeo de Lucas dísenos con toda claridade: “O que non
carga coa súa cruz e me segue, non pode ser discípulo meu”.
Agora
ben, sermostales discípulos significa levar adiante, con el, os seus plans de
realización no mundo da igualdade e fraternidade entre todos en canto fillos
dun mesmo Pai Deus. Un cristián ha ser consciente de que esa fraternidade e
igualdade non é ben querida ou tolerada en xeral por persoas e estamentos que
gozan dunha alta posición económica e social. Oporanse así por iso a que tal
cousa ocorra. Pois de tal xeito seguramente terían eles que renunciar ás
comodidades que o seu status lles proporciona.
Deberiamos
porén ter en conta, en calquera caso, algo importante. Nin Deus Pai nin o seu
fillo Xesús queren a cruz para nós. Deus chamounos e chámanos continuamente,
desde o máis íntimo de nós mesmos, á felicidade. E ao desexo de felicidade non
somos quen de renunciar e polo tanto nin sequera deberiamos pretendelo. Mais debemos
ó tempo ser conscientes de que a felicidade non se acada a soas -cada un para
si mesmo- senón sempre cos demais, de maneira solidaria con cantos dependan dun.
É así xustamente como se pode facer presente a cruz nas nosas vidas. Unha cruz
que en definitiva non é contraria á felicidade, senón condición mesma para
acadala. Cruz porque a fraternidade real leva consigo renuncias concretas,
atención amorosa ás necesidades dos outros -non só das miñas-, sufrimento polo
rexeitamento que moitas veces teremos que aturar dos que non pensan máis ca en
si mesmos e ós que non lles importan ren os outros. Un rexeitamento que pode
incluso xurdir, tal como explicitamente nos lembra Lucas, do noso entorno máis
próximo, ben sexa social ou familiar.
Para
sermos deste xeito verdadeiros discípulos de Xesús, nin sequera a propia vida
debería contar, por intenso que sexa o noso desexo de non perdela. Máis dunha
vez oímos ou lemos de persoas que arriscan perder a súa vida (e incluso a perden)
coa esperanza de acadar algo de felicidade para si mesmas, para as súas
familias ou incluso para persoas que nin sequera coñecen. Persoas que se tiran
ó mar para salvar alguén en perigo de afogar, emigrantes que nunha feble
embarcación intentan chegar a Europa para desde aquí poder atopar traballo e ou
remitir algo dos seus cativos aforrosós seus familiares necesitados. Segundo
Lucas, son estas cruces das que non se pode fuxir se alguén quere acadar
salvación e felicidade tanto para si como para os demais.
Unha
actitude deste tipo supón determinadas renuncias. Por iso fálasenos hoxe tamén no
evanxeo do necesaria que é a “renuncia” para podermosser discípulos de Xesús.
Pola contra, bombardéasenos continuamente desde moitas instancias coas cousas
que, segundo se nos insiste, presuntamente necesitamos. E ímonos así enchendo
de enredos, instrumentos e outras cousas que moitas veces non valen máis ca
para presumir ante os demais de que temos o último aparello que hai no mercado.
Mais
sabemos por outro lado que, para podermos camiñar e correr con lixeireza, canto
menos peso levemos sobre os ombreiros tanto mellor nos irá. Sen nada viñemos a
este mundo e sen connosco levarmos nada sairemos del. O estraño é que nese
curto interregno, que constitúe o tempo da nosa vida, nos queiramos cargar con
tanta bagaxe.
En
calquera caso, para levarmos con garbo ou alomenos con paciencia as cruces da
nosa vida, canto menos peso superfluo levemos connosco tanto máis doado nos
resultará seguirmos aquel nazareno que foi sempre diante nosa, desprovisto de
todo, portando a súa cruz. Dándonos así, como din os vellos catecismos,
“exemplo de vida”. Porque iso si, comportándonos así, a vida -por ser don de
Deus- témola garantida, ben sexa neste mundo ou no descoñecido alén que
misteriosamente se nos abrirá tralo pasamento. Pois El non lles fallaráaos que
o seguen, aos que portan a súa propia cruz. Unha cruz que de ningún xeito
permitirá o Pai Deus que nos esmague. Pois foi tamén o seu propio Fillo humanizado
quen nos dixo: “o meu xugo é lixeiro e a miña carga pequena”.
Manuel Cabada Castro
Comentarios
Publicar un comentario