DOMINGO VII DO TPO. ORDINARIO C
LECTIO:
Domingo VII Ordinario
23 febreiro 2025
Sabemos
que o Novo Testamento está en continuidade co Antigo, por máis que a
centralidade da persoa de Xesús no novo Testamento leve á súa radicalidade a
mensaxe de que Deus Pai é tamén o noso Pai. De modo que xa non somos simples
seres humanos, senón ó tempo irmáns do Fillo de Deus e emparentados, polo
tanto, con Deus mesmo por pura graza del.
Sempre
me impresionou ese relato do primeiro libro de Samuel (da primeira Lectura) no
que David respecta con valentía e xenerosidade a vida de Saúl, o seu
perseguidor, cando o tiña a mercé súa durmindo tranquilamente ós seus pés. Cal foi
a razón deste comportamento do santo rei David? Pois a de que Saúl era para
David, tal como se nos di no relato, “o unxido do Señor”.
Mais
resulta que agora no Novo Testamento, coa aparición onda nós de Xesús e o
descenso do Espírito Santo mandado onda nós polo Pai e polo Fillo, somos todos,
como o era Saúl para o futuro rei David, “unxidos do Señor” e polo tanto
inviolábeis e sagrados, coa sacralidade da nosa orixe e destino divinos. Temos
todos a dignidade e a grandeza de sermos fillos queridos polo Pai Deus, ó que
podemos invocar con verdade como Pai, como Pai-Nai. Así nolo aprendeu Xesús na
nosa oración básica e fundamental “Noso Pai, que estás no ceo”.
As
consecuencias que de aquí se derivan en relación co noso comportamento cos
demaisson de gran transcendencia moral e social. Baséase nelas en realidade a
construción do “Reino de Deus”querido por Xesús. Por iso son tan fermosas e
concretas, tan fondas e ó tempo tan doadas de entender as propostas ou
consellos que lles proclama e comunica Xesús ós seus discípulos, tal como nolo
conta Lucas en continuidade estrita co que se nos dicía no texto do evanxeo do
anterior domingo: “Amade os vosos inimigos, facédelles ben...”, “Sede
compasivos”... “Non xulguedes, ... non condenedes”, etc.
Referíndose
a estes textos do evanxeo de hoxe diranos con razón Manolo Regal Ledo, nun dos
seus comentarios litúrxicos, que o que neles “se nos anuncia podiamos
consideralo como o máis requintado da ensinanza de Xesús”. Así é.Agora ben, por
que? Por que proceder así, dese xeito tan bondadoso e comprensivo? Pois
simplemente porque todos eles, os outros, son e seguen a ser, pese a todo,
irmáns meus, sáibano eles ou non, procedan eles como tales ou non. Só así será
posíbel ademais romper o círculo diabólico do mal, do odio e da destrución, que
aínda continúa a asolar países e nacións do mundo moderno, fachendoso dos seus
fabulosos adiantos técnicos e bélicos.
Os
cristiáns deberiamos ser persoas libres, que traballan pola liberdade, a
xustiza e a dignidade de todos. E hai dignidade meirande cá de sermos “fillos
de Deus”? En relación con isto, menos mal que por fin o papa Francisco decidiu
modificar hai xa algúns anos o Catecismo da Igrexa Católica considerando agora
como “inadmisíbel” a pena de morte, que tantos países aínda manteñen nas súas
lexislacións e que incluso a Igrexa consideraba ata entón como admisíbel aínda
que en circunstancias excepcionais. Pois
se todos somos irmáns e fillos de Deus, como é posíbel que poidamos asentir a
que a un irmán meu -por moi amoral que sexa- se lle arrebate a vida? Esa vida,
que é un don e un poder do que ninguén de nós somos donos.Coa aparición entre
nós dun Xesús bondadoso e compasivo as cousas modificáronse radicalmente. Pois
resulta que agora Deus non está só, para dicilo dalgunha maneira, “alá no alto”,
senón entre nós, en Xesús, na súa humanidade e divindade. Somos así todos
sagradas e sagrados, tal como nos di Paulo nunha das súas Cartas: “¿Non sabedes
que sodes templo de Deus e que o Espírito de Deus habita en vós? Se alguén
destrúe o templo de Deus, o Señor destruirao a el. Porque o templo de Deus é sagrado e iso sodes vós”.
En
calquera caso, o desamor que poidamos recibir por parte doutros non se pode
combater coa mesma arma. Sabemos que Xesús foi nisto moito máis alá do
tradicional, rexeitando o “ollo por ollo e dente por dente” e comportamentos
semellantes. Para Xesús hai que comportarsealén do que o
outro poida pedir ou esperar de min. Alén do que as normas de xustiza ou dunha
aceptábel relación cívica poidan esixir de nós.
Manuel Cabada Castro
VER TAMÉN:
https://www.gruposdejesus.com/7-tempo-ordinario-c-lucas-627-38-2/
Comentarios
Publicar un comentario