DOMINGO II DO TPO. ORDINARIO C
LECTIO:
DOMINGO II T. O. – C
19. I. 2025
Rematado
o tempo de Nadal, os textos que nos propón a liturxia para o chamado tempo “ordinario”, son moi diversos. En
calquera caso, son todos importantes para o fortalecemento e a animación da
nosa fe. En realidade, o tempo “ordinario” empezou xa no anterior domingo, no
que fixemos lembranza comunitaria do Bautismo do Señor. O que nesta celebración
comentabamos pode servirnos aínda para hoxe. Porque hoxe, ademais dos temas que
nos suxiren os textos litúrxicos, teriamos que ter presente tamén un que nos
vén dado desde outras instancias non directamente relacionadas coas Lecturas ou
no Evanxeo. Refírome a que nestes días celebramos tamén o chamado Octavario
pola Unidade dos Cristiáns.
Mais
toquemos algún que outro punto, ben alicerzados na mensaxe fundamental do
último domingo, a festividade do Bautismo do Señor. Nela lembrabamos a
importancia que ten para a nosa fe o feito de termos sido bautizados “no
Espírito Santo”. Pois ese é o bautismo que desde Xesús recibimos os cristiáns.
Diciamos
que o Espírito de Deus, o Espírito Santo, e un e diverso. Un como hai un só
Deus, mais diverso como tamén Deus é un e trino, diferente polo tanto na súa
unidade. Por iso o Espírito de Deus unifica, mais tamén sabe e entende de
diferenzas, pois Deus é tamén un e diferente.
Faremos
ben en pedir, nestes días de oración, pola unidade dos cristiáns. Pois ben
sabemos que hai outras confesións dentro do cristianismo que non se identifican
oficialmente coa nosa, a que chamamos “católica”. A unidade é sen dúbida un
gran ben. Mais non estaría mal tampouco que ó tempo lle pidamos ó Señor que
tódalas confesións, tamén a nosa, se convertan en verdadeiramente cristiás.
Pedirlle polo tanto que nos converta en verdadeiros seguidores seus. Discípulos
auténticos daquel que nos bautizou “no Espírito Santo”. E xa sabemos que no
Espírito Santo estamos todos chamados a sermos e a sabérmonos uns e diferentes.
Por iso, a diferenza, mentres non se renuncie ós principios básicos da mensaxe
de Cristo, debería sentirse sempre cómoda no seo da nosa Igrexa.
Se
este respecto á diferenza se tivese practicado máis e mellor en tempos pasados,
posibelmente non teriamos necesidade de estarmos estes días a pedirmos estes días
pola “unidade dos cristiáns”. Unha unidade que se rompeu en determinadas e
concretas circunstancias históricas do pasado.
E
conste que isto valería tamén á súa maneira para non poucos dos asuntos
políticos que están a ocorrer hoxe en día entre nós. Toda verdadeira unidade
tería que ser sempre suficientemente flexíbel para que no seo dela puidesen
vivir comodamente e sen discriminacións as diferenzas culturais, lingüísticas
ou de calquera outro tipo.
Polo
menos na súa carta ós Corintios fálanos Paulo do Espírito, no que -como dicía-
fomos todos bautizados, como dun Espírito que, sendo el sempre o mesmo, actúa
de moi diversos modos e maneiras. Un Espírito, dinos Paulo, que ten
“diversidade de dons”, “diversidade de servizos”, “diversidade de
realizacións”... E se o Espírito actúa de tan diversas maneiras, ¿quen somos
nós para forzar as cousas, as realidades, as culturas, as linguas, etc. coa pretensión
de converter estas diferenzas en algo absolutamente unitario e monolítico?
Todo
isto, como ben podedes ver, está moi en relación co tema da oración pola “unidade
dos cristiáns”.
En
canto ao texto do Evanxeo só unhas palabras. Xesús, ó contrario do que ocorre
co Bautista, adoita mesturarse coa xente, vive e está con ela. E non deixa de ser
curioso! O seu primeiro “signo”, aínda que nolo conte só Xoán, é o do viño
nunha voda. Un “signo” cheo de simbolismo (como ocorre con frecuencia en Xoán).
A Xesús gústalle celebrar a irmandade, a amizade, o amor, a felicidade. E
ademais en grupo, en comunidade, en pobo, en reino.
Se
ese foi o seu primeiro “signo”, esa será tamén a que poderiamos chamar a súa
definitiva realización marabillosa coa humanidade, coa creación enteira. Nese
reino vindeiro prometido, que será a definitiva e infinita festa da irmandade
entre tódalas persoas do tódolos tempos e nacións. A nosa sorpresa será alí
seguramente aínda meirande cá do apóstolo Pedro, abraiado como estaba el de que
Deus aceptase onda si a quen “practica a xustiza, sexa da nación que sexa”. Así
se nos dicía efectivamente no Feitos dos Apóstolos, tal e como
lembrabamos na Segunda Lectura do domingo anterior ó celebrarmos a festa do
Bautismo do Señor.
Camiñemos,
pois, sempre polos camiños da fe, da esperanza e do amor que nos ofrece Xesús.
E xa que logo, con delicado respecto á unidade e á diferenza, á conxunción e á
diversidade. Formando así ese “corpo místico” de Cristo, con membros diferentes
entre si e unha soa vida común e compartida.
Manuel Cabada Castro
VER TAMÉN:
https://www.gruposdejesus.com/2-tempo-ordinario-c-xoan-21-11-3/
Comentarios
Publicar un comentario