FICHA E LECTIO: Domingo 1 de Advento C
FICHAS ANTERIORES: FICHA 1 / FICHA 2
LECTIO:
Esperar esperarei...
(28
novembro 2021)
Damos
comezo hoxe, con este primeiro domingo de Advento, ó novo ano litúrxico, coa
vista posta xa na festa do Nadal que celebraremos antes dun mes. O tempo corre
e nós con el. E así chegamos ó Advento.
“Advento” significa vinda, chegada. Irémonos, pois,
preparando, neste e nos próximos domingos, para a lembranza comunitaria e
festiva da vinda, da chegada onda nós do Deus feito home. Un acontecemento que
marca misteriosamente a historia humana toda.
Ano tras ano, estamos así convidados, impulsados a
“esperar”. A esperar sempre. Unha esperanza que ten os seus alicerces nunha fe
robusta. A fe nun Deus Pai Todopoderoso –tal como dicimos no Credo- que se nos
manifestou en Xesús para a nosa liberación e felicidade.
Porque esta nosa esperanza renovada na manifestación
humana de Deus no Nadal é en realidade unha esperanza que está previamente
apoiada e alicerzada no feito mesmo de que Deus está xa desde sempre connosco,
onda nós.
O Deus do Advento non é polo tanto só un Deus futuro, un
Deus que virá. É conxuntamente un Deus que veu, que vén e que virá. Un Deus que
é, ó mesmo tempo, pasado, presente e futuro.
Pasado, porque des que o mundo é mundo e des que existe a
humanidade alí está xa Deus, construíndonos, dándonos vida e agarimándonos. Nel
estamos todos desde sempre, tal e como nolo comenta o apóstolo Paulo cando nos
di: “vivimos, movémonos e existimos en Deus”. Deus é así desde sempre polo
tanto o facedor e sustentador de todo. Del procede e nel está desde sempre a
humanidade toda.
Pero é que ademais o acontecemento histórico do Deus que
se encarnou e que puxo, como se nos di no evanxeo de Xoán, “a súa tenda entre
nós” ocorreu hai xa máis de dous mil anos. Fíxose el dende aquela un de nós, un
coma nós. Desde entón e para sempre veu Deus onda nós e emparentou, por dicilo
así, con todos e cada un dos seres humanos e de maneira especial (por seren
máis semellantes a el) cos humildes, necesitados e marxinados.
De xeito que neste sentido a Deus non o deberiamos
esperar coma se el non tivese estado xa antes onda nós. Mais este Deus que veu
xa onda nós, segue a vir, está vindo onda nós acotío, en cada intre concreto da
nosa vida. Está sempre presente na nosa interioridade, na nosa propia
conciencia, mais tamén no noso exterior, nas persoas coas que un día e outro
nos atopamos sexa de maneira esperada ou imprevista. Lembremos aquel dito de
Xesús: “Eu estarei convosco ata a fin do mundo” . Ou aqueloutro: “Onde dous ou
tres están reunidos no meu nome, alí estou eu no medio deles”.
Por iso, cando a Igrexa nos convida neste tempo de
Advento a esperar, faino sabendo que é o Deus que desde sempre está connosco o
que nos dá as forzas e a graza para podermos así ter azos para esperalo.
Esperar a súa repetida chegada, porque nunca seremos capaces de recibir a Deus en
toda a súa grandeza, absolutamente infinita.
Deus non é nunca algo así coma unha lección que se
aprende dunha vez no cole e sobre a que xa non precisariamos volver. El é
sempre algo que nin nesta vida nin na vindeira chegaremos a comprender
plenamente. Para iso teriamos que ser nós mesmos absolutamente infinitos, é
dicir, coma Deus. E isto é imposíbel.
Por
iso, para nós, El está sempre a chegar. As nosas alforxas deberían estar en
todo intre repletas de esperanza. Unha esperanza que é ela mesma un inmenso e
prezado galano, un inconcibíbel agasallo, que el mesmo nos dá para podermos
estar así en disposición de recibilo.
Así pois, e de maneira especial neste tempo de Advento,
deberiamos repetir a invocación que comunitariamente proclamamos na Eucaristía:
“Anunciamos a túa morte, proclamamos a túa resurrección. Ven, Señor Xesús!”.
Este desexo e petición de que Xesús veña a todos e cada
un de nós, a toda a humanidade e de xeito preferente ós máis necesitados da súa
axuda e do seu consolo é o lema que debería presidir todo este tempo de Advento
que hoxe comezamos.
Un desexo de que o Deus que se fai un de nós no Nadal se
converta en pensamento ardente e concreta vida práctica en todos. Porque a súa
vinda onda nós no Nadal, participando así en todo da nosa humanidade, é un
acontecemento que, por ben sabido e aceptado que sexa, non deixará nunca de nos
sorprender por pouco que nel pensemos. Por iso toda preparación vén sendo
cativa, todo “advento” queda curto en relación
cun acontecemento tan inimaxinábel e incríbel.
Por outra parte, a liturxia deste Domingo I de Advento
relaciona a próxima vinda de Xesús no Nadal coa súa vinda ó final dos tempos e
da historia. Dinos efectivamente Lucas, en referencia a esta derradeira vinda
de Xesús, que deberiamos poñernos de pé entón e erguer ben a cabeza “porque
chega o día da nosa liberación”. Pois ben, esta liberación empeza xa na festa
do próximo Nadal, á que desde agora nos iremos preparando.
Tódalas vindas de Xesús son liberadoras, porque nos traen
sempre boas noticias, boas novas. O Evanxeo é xa por definición “boa nova”. Por
que? Porque nos ofrece futuro, un futuro aberto e esperanzado. Non podería un
recibir peor noticia ca aquela na que se lle anunciara que un “non ten futuro”,
que non hai nada que facer nin que esperar... No evanxeo non hai nada que se
poida parecer a este tipo de desalentadoras noticias.
Deámoslle, pois, hoxe grazas a este Deus que vén, que
está sempre a vir. Porque nos ofrece futuro, porque nos dá esperanza.
Por iso quero engadir aínda que a mellor maneira de
practicar este espírito de agradecida “esperanza”, específico do Advento, é
xustamente levarmos á práctica o que a vinda de Xesús nos anunciará e nos porá
diante dos ollos, é dicir, o exercicio consciente e constante dunha irmandade
verdadeira e real entre todos en canto irmáns dese Xesús que no Nadal se
converterá para sempre en verdadeiro e querido irmán noso.
Manuel Cabada Castro
VER TAMÉN:
https://www.gruposdejesus.com/1-advento-c-lucas-2125-28-34-36-3/
Comentarios
Publicar un comentario