FICHA E LECTIO: Domingo XXVII de Ordinario B

 FICHAS ANTERIORES: FICHA 1 / FICHA 2


LECTIO:

Nenos que fan de mestres

 (3.X.21)


                     A “boa nova”, a “boa noticia” de Xesús -palabras que traducen a expresión de orixe grega “evanxeo”- ten como o seu centro ou estrutura interna unha fermosa palabra que utilizamos con frecuencia e que ás veces sabemos tamén manipular en moi diversos sentidos. É a palabra “amor”. Trátase basicamente do amor que se nos anuncia de Deus, como Pai, a toda a creación e de maneira especial a tódolos seres humanos, fillos seus en canto irmás e irmáns de Xesús, o fillo “benquerido” de Deus.

                     Fálasenos nas Lecturas do amor matrimonial, do amor ós fillos, ós pequenos, do amor que se rompe e se adultera... Temas moi amplos, fondos, mais xustamente por iso fundamentais.

                     O amor é unha realidade e unha experiencia complexa, persoal e comunitaria, íntima e social, que resulta en calquera caso decisiva por ameazada que sempre estea polos desencontros persoais e polos conflitos sociais.

                     Agora ben, se Deus se define a si mesmo como Amor, entón a realidade, que vén del, non pode ser entendida axeitadamente se non se lle dá unha importancia fundamental ó amor.

                     Sen a unión e o amor entre home e muller no podería existir a humanidade. Non existirían fillos, nin sociedade, nin futuro. A historia remataría e con ela a humanidade mesma. Mais é Deus mesmo quen quere que o mundo siga, que a humanidade avance cara ó seu futuro, aínda que pola nosa parte non poidamos saber nin sequera sospeitar que formas adoptará esa futura humanidade. Se nos poucos anos que os máis maiores levamos vivido puidemos ver e experimentar tantas cousas que de cativos nin sequera podiamos maxinar, ¡qué non será nos anos e séculos que veñan despois de nós!   

                     O coñecido e famoso teólogo Karl Rahner, do que fun primeiro alumno de teoloxía en Innsbruck durante catro anos e co que despois realicei a miña tese de doutoramento en filosofía durante outros dous anos na universidade de en Múnic, definía a Deus como “o futuro absoluto”. Pois ben, se nós fomos feitos, creados, por ese Deus que é “futuro absoluto”, entón non pode ser nada estraño que levemos tamén no interior de nós mesmos a semente do futuro. Por iso se dan en nós unhas fortes pulsións biolóxicas e psicolóxicas para que, como se nos di no texto do evanxeo, “deixe o home seu pai e mais súa nai e se una coa súa muller, converténdose así os dous nunha soa carne”.

                     Ser unha soa carne vén sendo case o mesmo que ser “unha soa persoa”: ter uns mesmos sentimentos, entenderse e comprenderse ben; en definitiva, amarse. Trátase da fermosa tarefa de, sendo diferentes, amarse mutuamente tanto que non pareza senón que alí non hai máis ca unha soa persoa. É algo semellante ó que ocorre no interior do noso Deus cristián. Se Deus é amor -tal como se nos di no evanxeo de Xoán-, amor mutuo e infinito entre Pai, Fillo e Espírito Santo, iso quere dicir que hai tamén en Deus un amor tan grande e fondo que non se pode falar máis que dun só e único Deus. As tres persoas divinas son así tamén, coma quen di, “unha soa carne”.

                     Xesús considera sagrado e inseparábel o amor mutuo que se constitúe no matrimonio. Porque é iso o que responde ós designios de Deus. Un Deus, Pai de Xesús e de todos nós, que quere o noso futuro, o futuro da humanidade. Un futuro, ademais, feliz. Porque ben sabemos que o futuro está aí para nos dar posibilidades de plenitude e felicidade.

                     A felicidade que, amándose mutuamente, atopan home e muller acrecéntase coa felicidade que lles dan os fillos. Porque nos fillos están vendo os pais directamente, en certo modo, o seu propio futuro. O futuro que eles mesmos xeraron e produciron. Sen futuro tampouco se pode vivir. E os fillos están aí para lles dicir ós seus pais que hai futuro, que hai vida, que hai alegría.

                     Por iso Xesús amaba, quería e apreciaba tanto os pequenos, os rapaces. Eses seres humanos que desgraciadamente, igual cás mulleres, eran pouco estimados e apreciados no tempo de Xesús. Por iso era case normal que tanto elas como eles recibisen reprimendas de parte dos discípulos de Xesús cando elas ou eles querían achegarse a el. Marcos cóntanos que os discípulos lles “rifaban” ás nais e ós nenos por intentaren achegarse a Xesús. Mais Xesús tomou moi a mal esta actitude prohibitiva dos seus discípulos. “Indignouse” cos seus discípulos, dinos ben claramente Marcos, pra nos informar seguidamente sobre que Xesús non deixaba de abrazalos, de bendicilos e de impoñerlles as mans sobre a súa cabeciña. Mágoa que non houbese daquela cámaras ou móbiles que nos puidesen inmortalizar tales escenas pra que as puidésemos ollar con abraio os que viriamos despois!...

                     Quédannos, polo menos, documentadas por Marcos as palabras case incríbeis que Xesús pronunciou daquela e que seguramente deixarían apampados ós seus discípulos. Palabras que en Xesús ían acompañadas polos feitos, pola súa actitude amorosa cos pequenos. Lembrémolas: “Deixade que os nenos se acheguen a min; non llelo impidades, porque deles é o Reino de Deus. Dígovolo de verdade: Quen non reciba como un neno o Reino de Deus, non entrará nel”.

                     Isto quere dicir que os nenos, os rapaces, deberían ser os nosos mestres. Porque eles son os que nos ensinan a recibirmos o Reino de Deus. Eles son os que nos aprenden a termos confianza con Deus Pai como eles a teñen con seus pais. Eles son os que nos aprenden a vivirmos a vida con alegría, con liberdade e con entusiasmo, porque saben ou esperan que alí haberá sempre alguén que coide deles e que os ame.

                     Por iso é tan importante, nas familias, que pais e avós lles proporcionen amor ós seus fillos e netos. Todo ó revés daquilo que dicía o rigoroso filósofo Kant. Pois cómpre escoitar algunha vez o que chegou a escribir de maneira tan errónea tan afamado pensador: "Pódese afirmar –dinos el- con verdade que se educan moito peor os fillos da xente vulgar que os da xente distinguida. Porque a xente vulgar xoga cos nenos, coma os monos. Cántanlles cancións, aloumíñannos, bícannos, bailan con eles. Pensan que lles fan ben ó neno cando, tan pronto como chora, corren cara a el e xogan con el, etc.”.

                     Calquera psicólogo ou antropólogo dos nosos días tería que suspender hoxe a Kant se lle ocorrese escribir iso nun exame. En realidade, el era nisto un produto dunha época na que os intelectuais sabían aínda moi pouco da importancia do amor, baseando eles equivocadamente o comportamento moral no “deber”, na obediencia ás ordes e ós mandatos.

                     En calquera caso, coido que pola nosa parte estamos xa ben informados de que o amor é a clave, a chave, de todo. Por algo Deus Pai decidiu manifestársenos en Xesús como amor.

 

Manuel Cabada Castro


VER TAMÉN:



Comentarios

Publicacións populares