FICHA E LECTIO: Domingo XII do Tpo.Ordinario B

FICHAS ANTERIORES: FICHA 1 / FICHA 2

LECTIO:

Poder sobrehumano dun coma nós

 (20.VI.21)

 

         O curto texto do evanxeo de hoxe atribuído a Marcos agacha en si na súa brevidade fonduras misteriosas e conmovedoras. Semellantes ás que adoitamos asociar coa vivencia dun mar fondo e inmenso, no que se sitúa a escena de hoxe.

         Voume limitar a facer só algún comentario, que quizais poida servir para unha mellor comprensión do que se nos anuncia. Pois sabemos algo da grandiosidade do mar, do seu perigo e dos temidos  e violentos fenómenos que se producen cando o vento e as ondas se enfrontan conxuntamente á cativeza humana. Respecto hai que lle ter sempre ó mar. Malia ser el por outra parte  abondosa fonte de posibilidades e de vida.

         No centro da escena Xesús, aínda que semelle non estalo polo menos durante o tempo en que está a botar unha cabezadiña na barca. É o Xesús amigo de pecadores e de pescadores, pois el sempre estará alí onde haxa xente precisada de compañía e de compaixón. O cansazo tamén o acompaña. Sabemos que el estaba durante o día á disposición da xente necesitada e marxinada e que pola noite dedicaba aínda abondoso tempo á conversa tranquila e a soas co seu pai benquerido.

         Durante o día era moi forte no seu corazón o lume interior que o levaba e empuxaba a manifestar a todos a boa mensaxe, chea de consolo, alegría e esperanza. Mais hoxe, “á tardiña” (así se di no texto comentado), proponlles ós discípulos deixar a concorrencia da xente para se trasladaren á outra banda do mar. Era un bo momento, próximo xa ó solpor, para el botar unha soneca. Falta lle faría. O sono vénceo axiña, deitándose sobre un cabezal na popa da lancha. Sono fondo tamén o del, semellante ás fonduras do mar que ó comezo o arrola mansamente coas ondas. As ondas que logo se encrespan non chegan a perturbar a paz infinita de quen dorme tranquilo, sentíndose como se sente sempre benquerido polo seu Pai do ceo. No quente colo do seu Pai-Nai, dorme el confiado e seguro.

         Marabilloso sería poder dispor hoxe dun vídeo que reflectise esa actitude confiada e serena dun Xesús que dorme así, tranquilo coma un neno, na popa dunha lancha amiga. Por moito ruído de voces e berros que haxa arredor dun neno que dorme, sabemos que non é doado espertalo do seu sono tranquilo e confiado. Para un neno seus pais son coma deuses, todopoderosos e bos sen límites. Non ten nada que temer.

         No caso de Xesús é moita desde logo a entrega que o Pai lle pide ó seu fillo benquerido no anuncio e na práctica da boa nova, mais el é ben consciente de que está nas boas e seguras mans do Pai. Do mesmo xeito que os nenos sacoden e escorrentan medos e pantasmas, deixando que o sono e os soños veñan a eles desde a plataforma segura do colo dos seus pais, así ocorre con el. Con razón lles dirá nalgún momento ós seus discípulos: “Se non vos facedes coma nenos, non entraredes no reino dos ceos”.

         Se queremos, pois, durmir e soñar en paz, teremos que aprender tamén a vivirmos en paz connosco, cos demais e, polo tanto, co Deus pai de todos. É dicir, teremos que chegar a acadar aquela “confianza básica”, tamén a nivel relixioso, da que falan os psicólogos e que tan necesaria é para o desenvolvemento da vida.

         O mar era no imaxinario dos tempos de Xesús un lugar onde habitaban os monstros, os monstros mariños, que poderían pór en perigo os que se achegaban a el. Foi esta ameaza, propiciada polos ventos enfurecidos, a que encheu de inseguridade e angustia os seus discípulos que non podían comprender como o seu mestre podía estar aínda tan tranquilamente durmido tendo como leito unha lancha fortemente azoutada polo turbillón.

         Eles están, efectivamente, atenazados polo medo e vano estar tamén trala intervención do sen mestre, aínda que entón os vaia afectar un tipo de medo moi distinto. Cando Marcos (ou algún outro descoñecido autor deste evanxeo atribuído pola tradición a Marcos) fala dos medos dos que viaxaban con Xesús na barca, utiliza de feito palabras gregas distintas para se referir ó primeiro medo (o medo de afogaren) e, despois, ó medo, ó “medo enorme” (tal como se di no relato), co que quedaron afectados os discípulos trala calma do mar producida polas palabras de Xesús.

         O primeiro medo era o medo dos que estaban temerosos e acovardados (“deiloí”) ante a furia do mar e do vento. Sentíanse efectivamente incapaces de lle facer fronte a una situación angustiosa. En cambio, o segundo “medo” (“fóbos” en grego) resulta ser algo semellante ó que os estudosos da historia e fenomenoloxía das relixións (Rudolf Otto sobre todo)  chaman o “tremendum”, aquilo divino que fai tremer e suscita ó tempo respecto e admiración.

         Os discípulos pasan, pois, dun tipo de medo -medo ós elementos da natureza- a outro medo de tipo superior e distinto (“medo enorme”) ante quen se presenta como aínda máis poderoso ca eses elementos naturais. Un medo, ou máis ben pasmo, producido agora nos discípulos por alguén que non parece diferenciarse deles en nada especial, pois ata había ben pouco estivera el a durmir vencido polo sono na propia e indefensa barca. “Quen será este ó que mesmo o vento e o mar obedecen?”, comentan os discípulos, abraiados e cheos de temeroso respecto.

         Atopámonos unha vez máis ante o misterio de Xesús, un que é coma nós, mais en quen o Pai Deus puxo tódalas súas compracencias. Non nos queda outra opción senón crer ou non crer nel, na súa persoa. El, na súa crítica ás angustias e medos dos discípulos, contrapón nidiamente tales medos á “fe” na que non parecen aínda abondar os seus discípulos: “Por que tendes tanto medo? Seica aínda non tendes fe?”. Se para o mestre a fe é aquela que é quen de mover montañas, tamén é aquela que é capaz de paralizar perigosos movementos de ventos e mares.

         Nesta opción entre crer ou non crer, entre ter fe ou non tela, está en xogo, alá no fondo, a nosa felicidade ou infelicidade, a nosa esperanza ou desesperanza, unha vida dominada por medos e angustias ou pola confianza filial e fraternal.

         Xesús preséntase ante nós como unha verdadeira “graza”, é dicir, como unha grande, alegre e gratuíta noticia para a humanidade toda.

 

Manuel Cabada Castro

VER TAMÉN:

https://www.gruposdejesus.com/12-tempo-ordinario-b-marcos-435-41/