DOMINGO 1 DE ADVENTO B
El sempre está a chegar
3 decembro 2023
Damos
comezo hoxe, con este primeiro domingo de Advento, ó novo ano litúrxico, coa
vista posta xa na festa do Nadal.
“Advento”
significa vinda, chegada. Irémonos, pois, preparando, neste e nos próximos
domingos, para a lembranza comunitaria e festiva da vinda, da chegada onda nós
do Deus que se fixo un de nós. Un acontecemento que marca misteriosamente toda a
historia humana. Ano tras ano, estamos así convidados, impulsados a “esperar”.
A esperarmos sempre. Unha esperanza que ten os seus alicerces nunha fe robusta.
A fe nun Deus Pai todopoderoso –tal como se di na fórmula do Credo- que se nos
manifestou en Xesús para a nosa liberación e felicidade.
Porque esta nosa esperanza, renovada na manifestación
humana de Deus no Nadal, é en realidade unha esperanza que está previamente
apoiada e fundamentada no feito mesmo de que Deus está xa desde sempre
connosco, onda nós. O Deus do Advento non é, pois, só un Deus futuro, un Deus
que virá. É conxuntamente un Deus que veu, que vén e que virá. Un Deus que é, ó
mesmo tempo, pasado, presente e futuro. Pasado, porque desde sempre aí está xa
Deus, construíndonos, dándonos vida e agarimándonos. Como nolo explica o apóstolo
Paulo: “Nel, é dicir, en Deus, vivimos, movémonos e existimos”. Deus é desde
sempre o facedor e sustentador de todo. Del procede e nel está desde sempre a
humanidade toda.
De xeito que neste sentido a Deus non o deberiamos
esperar coma se el non tivese estado xa antes onda nós. Mais este Deus que veu
xa onda nós, segue a vir, está vindo onda nós acotío, en cada intre concreto da
nosa vida. Está sempre presente na nosa interioridade, na nosa propia
conciencia, mais tamén no noso exterior, nas persoas todas coas que un día e
outro nos atopamos, ben sexa de maneira esperada ou imprevista. Por iso, cando
a Igrexa nos convida neste tempo a esperar, faino sabendo que é Deus mesmo, que
desde sempre está xa connosco, quen nos dá as forzas, a graza, para podermos
así ter azos para esperalo. Esperar a súa constante e repetida chegada, porque
a el nunca seremos capaces de recibilo en toda a súa grandeza sobrehumana e
absolutamente infinita.
Deus non é nunca algo así coma unha lección que se
aprende unha vez e sobre a que xa non precisariamos volver. Deus é sempre algo
que nin nesta vida nin na vindeira chegaremos a comprender plenamente. Para iso
teriamos que ser nós mesmos absolutamente infinitos, é dicir, coma Deus. E isto
é imposíbel.
Por
iso, para nós, Deus está sempre a chegar. O noso interior debería estar en todo
intre cheo de esperanza. Unha esperanza que é ela mesma un inmenso e prezado
galano, un inconcibíbel agasallo, que Deus mesmo nos dá para podermos estar así
en disposición de recibilo. De maneira especial no tempo de Advento deberiamos,
pois, repetir a invocación que comunitariamente proclamamos na Eucaristía:
“Anunciamos a túa morte, proclamamos a túa resurrección. Ven, Señor Xesús!”.
Este desexo e petición de que Xesús, o fillo de Deus que
se converte nun de nós, veña a todos e cada un de nós, a toda a humanidade e de
maneira especial ós máis necesitados da súa axuda e do seu consolo, é o lema
que debería presidir todo este tempo de Advento que hoxe comezamos. Porque a
súa vinda onda nós no Nadal, participando así en todo da nosa humanidade, é un
acontecemento que, por ben sabido e aceptado que sexa, non deixará nunca de nos
sorprender por pouco que nel pensemos. Por iso toda preparación vén sendo
cativa, todo “advento” queda curto, en
relación cun acontecemento tan inimaxinábel e incríbel.
Así, este “esperar” do Advento non é un esperar pasivo ou
adormecido. O evanxeo de hoxe convídanos precisamente a todos a sermos
responsábeis nas nosas particulares angueiras e quefaceres, a “estarmos en
vela”, a mantermos viva a conciencia e a non deixármonos vencer polo sono: “Estade
á espreita e atentos”, “vixiade”, “estade en vela”. Unha responsabilidade a
nosa que tampouco debería ser angustiosa, senón confiada, porque quen vén,
aquel que esperamos, é en definitiva un Deus que se nos fixo intimamente
familiar.
Por iso, e xa para rematar, engado aínda que a mellor
maneira de practicarmos este espírito de “esperanza”, específico do Advento, é
xustamente levarmos á práctica o que a vinda de Xesús nos anunciará e nos porá
diante dos nosos ollos. É dicir: o exercicio consciente e constante dunha
irmandade verdadeira e real entre todos, en canto irmáns que somos todos dese
Xesús que no Nadal se vai facer, e para sempre, irmán noso.
Manuel Cabada Castro
VER TAMÉN:
https://www.gruposdejesus.com/1-advento-b-marcos-1333-37-4/
Comentarios
Publicar un comentario