FICHA E LECTIO + ORACIONAL GALEGO: DOMINGO XIII DE ORDINARIO A
FICHAS ANTERIORES:
LECTIO:
Atopar a morte dando vida
(2 de xullo 2023)
No
comentario ó texto de Mateo do evanxeo vou inspirarme nunhas ideas do bo
coñecedor da Biblia, José Antonio Pagola. Identifícome polo demais con non poucas
das súas ideas sobre Xesús, que están para min moi en consonancia co modo xeral
de percibir a persoa de Xesús das xentes do noso tempo.
Dito
isto, no texto de Mateo atopamos unha serie de afirmacións, máis ben
esquemáticas, que el pon en boca de Xesús e que poden resultar un tanto duras no
contexto doutras manifestacións, máis básicas ou centrais, dos evanxeos. Lemos
por exemplo no texto de Mateo: “Quen ama o seu pai ou a súa nai máis ca a min,
non é digno de min”; “quen non carga coa súa cruz e me segue, non é digno de
min” etc.
A
verdade é que na mensaxe de Xesús hai que procurar atender sempre, da mellor
maneira posible, á súa estrutura fundamental. Esta non debería endexamais ser esquecida.
Refírome sobre todo ó anuncio básico de que todos somos queridos en Xesús polo
pai Deus e que en consecuencia nos debemos comportar mutuamente como irmáns.
Coa alegría e a mutua satisfacción que todo isto leva esencialmente consigo.
A
linguaxe de Xesús sobre as renuncias ou cruces que nos tocará levar na vida ha
ser entendida, polo tanto, como algo que de feito acompañará con frecuencia o
noso seguimento de Xesús; mais non como algo que se derivase directamente da
mensaxe cristiá, coma se tal mensaxe esixise dores e sufrimentos como condición
necesaria para o auténtico ser cristián. De feito, así semella que o entendían
certas prácticas penitenciais que os máis maiores entre nós aínda temos nalgún grao
vivido.
Neste
sentido comenta con razón o aludido experto o seguinte:
“Xesús
non quería ver sufrir a ninguén. O sufrimento é malo. Xesús endexamais o buscou
nin para si mesmo ni para os demais. Ó contrario, toda a súa vida consistiu en
loitar contra o sufrimento e o mal que tanto dano fan ás persoas. As fontes
preséntano sempre combatendo o sufrimento que se esconde na enfermidade, nas
inxustizas, na soidade, na desesperanza ou na culpabilidade. Así foi Xesús: un
home dedicado a eliminar o sufrimento, a suprimir inxustizas e a contaxiar
forza para vivir”.
Antes
de volvermos ó comentario de Pagola, cómpre que nos decatemos de que Xesús non
era un simple e abstracto teórico das relixións sen contacto coa realidade histórica
concreta, senón que estaba moi implicado na vida real e sufrinte da xente do
seu tempo. Sabía dos intereses e das tensións existentes no seo dunha sociedade
conflitiva, tal como o era a do seu tempo e como aínda segue a ser tamén a nosa.
El non era el neste sentido un inxenuo idealista. A unión filial co seu Pai
Deus e o contacto coa xente do seu tempo aprendéronlle a ver con xusteza a
realidade tal como ela é. Dinos o teólogo guipuscoano:
“Xesús
sabía por experiencia que buscar o ben e a felicidade para todos trae consigo
moitos problemas. Non se pode estar cos que sofren e buscar o ben dos últimos
sen provocar o rexeitamento e a hostilidade daqueles ós que non lles interesa
cambio algún. É imposible estar cos crucificados e non verse un día
‘crucificado’. Xesús non llelo ocultou nunca ós seus seguidores”.
É
neste momento cando alude o mencionado teólogo ás palabras que Mateo pon en boca
de Xesús: “Quen non carga coa súa cruz e me segue, non é digno de min”. Pois
ben, tras lembrar estas palabras do texto do evanxeo comenta:
“Non
podía ter elixido unha linguaxe máis gráfica (‘Quen non carga coa súa cruz e me
segue, non é digno de min’). Todos coñecían a imaxe terrible do condenado que,
espido e indefenso, era obrigado a levar sobre as súas costas o madeiro
horizontal da cruz ata o lugar da execución onde esperaba o madeiro vertical
fixado en terra. ‘Levar a cruz’ era parte do ritual da crucifixión. O seu obxectivo
era que o condenado aparecese ante a sociedade como culpable, un home indigno
de seguir vivindo entre os seus. Todos descansarían véndoo morto. Os discípulos
trataban de entendelo.
O
seu Mestre víñalles dicir máis ou menos o seguinte: ‘Se me seguides, tendes que
estar dispostos a serdes rexeitados. Pasaravos o mesmo ca a min. Ós ollos de
moitos, pareceredes culpables. Condenaranvos. Buscarán que non molestedes.
Teredes que levar a vosa cruz. Parecerédesvos entón máis a min. Seredes dignos seguidores
meus. Compartiredes a sorte dos crucificados. Con eles entraredes un día no
reino de Deus’”.
E
remata así o seu comentario: “Levar a cruz non é buscar ‘cruces’, senón
aceptar a ‘crucifixión’ que nos chegará se seguimos os pasos de Xesús. Así de
claro”.
Quero só engadir unha breve reflexión, xa para concluír. Está en relación con esta outra frase do texto do evanxeo que Mateo pon tamén en boca de Xesús a continuación das anteriores: “Quen encontre a súa vida, perderaa; mais quen a perda por min, encontraraa”. Así de sorprendente e paradoxal é o seguimento de Xesús, pois é xustamente alí onde todo semellaba ter rematado nun absoluto fracaso onde vai xurdir a vitoria derradeira e definitiva. O “misterio absoluto”, que é e será sempre Deus para nós, instálase así definitivamente no acontecemento de Xesús e nas nosas propias vidas. Toda a nosa vida, a nosa morte e a nosa resurrección son un gran misterio. Pois todo iso ocorre á beira mesma do misterio de Deus.
Manuel Cabada Castro
Comentarios
Publicar un comentario