FICHAS ANTERIORES: FICHA 1 / FICHA 2
O
misterio dun Deus un e diferente
(C – 12 xuño 2022)
Teriamos que converter a festividade da
Santísima Trindade en algo fondamente íntimo, vivo e sobre todo cordial. Desde
que nos iniciaron na fe cristiá sabemos de Deus como un e trino. Sabemos aquilo
de que Deus é unha esencia en tres persoas. Así nolo dixeron e así o
aprendemos. Mais todo semella quedar nun mundo de ideas e conceptos, de
especulacións e de abstraccións, non pouco distante da nosa fe vivida, sentida
e compartida cos demais.
En realidade, o feito mesmo de que
teñamos unha festa especial dedicada á concienciármonos da Santísima Trindade,
da súa grandeza e das súas marabillas semella sinalar cando menos o interese da
Igrexa en que convertamos a fe na Trindade de Deus en algo vivo e operativo.
Temos que partir, en calquera caso, de
que Deus, o Deus infinito ou, mellor,
superinfinito, é absolutamente incomprensíbel para nós. E seguirao sendo
aínda que el se nos teña revelado como Pai, como Fillo e como Espírito Santo.
Esta unidade e diferenza segue e seguirá a ser para nós un misterio, por moi
grande e fermosa que poida ser esta revelación. Por iso falamos do gran
“misterio” da Santísima Trindade.
Aínda que Deus sexa sempre en si mesmo
misterioso, o certo é que algo grande se nos ten que revelar na súa Trindade
cando el nola quixo manifestar. E maniféstanola non con palabras abstractas,
senón coa súa mesma actuación ante nós.
Poderiamos dicir, de maneira moi
sintética, que Deus se nos presenta no Antigo Testamento sobre todo como o Deus
único, un Deus Pai, que aínda non se nos manifesta totalmente tal e como é. Agora
ben, no Novo Testamento, coa súa manifestación no mundo en Xesús, aprendemos a
ver como é concretamente esa súa paternidade ó se nos manifestar como Pai seu
especialísimo que o quere infinitamente.
Mais como Xesús é tamén na súa
humanidade coma nós, resulta que, ó revelársenos Deus como Pai de Xesús, se nos
manifesta ó tempo que el, Xesús, é o noso irmán maior e que, polo tanto, somos
tamén todos nós fillos de Deus; pois Deus Pai porfillounos a nós en Xesús, o
fillo único e benquerido de Deus. Así nolo anuncia Paulo ó nos dicir que
recibimos de Deus Pai “un espírito de fillos adoptivos, grazas o cal podemos
gritar: ‘Abbá’: Pai!!”.
Ata aquí, como vedes, revélasenos que
Deus é alomenos “dúas” persoas, Pai e Fillo. Aínda que naturalmente isto das
“persoas” divinas non hai que entendelo en simple continuidade co que nós somos
como “persoas” humanas, finitas e limitadas. En calquera caso, coa paulatina
revelación da Trindade de Deus váisenos comunicando tamén a nós que todos estamos
chamados a ingresar misteriosamente nesa Trindade.
A revelación definitiva da Trindade
divina ocorre, pois, coa vinda do Espírito Santo onda nós. Isto último foi o
que celebramos no anterior domingo. Por iso a Igrexa coloca sempre
liturxicamente a festividade da Santísima Trindade no domingo seguinte ó de Pentecoste,
é dicir, inmediatamente despois da festividade da vinda onda nós do Espírito
Santo.
Con esta vinda do Espírito Santo
cérrase, para dicilo dalgunha maneira, o “círculo” da revelación de Deus. Agora
resulta que Deus xa non é dúas persoas, senón “tres”. Deus é un “trío” , un
trío que toca tan misteriosamente ben, que non desafina ningún dos tres en tan
infinita e misteriosa harmonía. En Deus hai tan marabillosa harmonía que, con
seren tres as persoas, non por iso hai tres deuses, senón un único Deus.
Mais hai aínda algo máis. Como o
Espírito Santo non se vai xa máis de onda nós, e alí onde está o Espírito Santo
están tamén o Pai e o Fillo, resulta que estamos así, pola presenza en nós do
Espírito Santo, unidos á Trindade divina.
Unha Trindade que segue a traballar
arreo no medio de nós para nos facer semellantes a ela, uns e diferentes,
variados e unidos, autónomos e amorosos, libres e ó mesmo tempo escravos dos
demais na nosa entrega a eles. É dicir, trinos e un. O fin do mundo e da
humanidade, ou sexa, o proxecto grandioso de Deus é o de chegarmos a participar
todos desa misteriosa Trindade divina.
Neste sentido, deberiamos traballar
tamén nós, coa forza e a graza do noso Deus trinitario, a prol dun mundo onde
exista liberdade e amor, diferenza e unidade, individualidade e comuñón, asemellándonos
así á Trindade que estamos a celebrar.
Os grandes santos e teólogos dicían e
din que sobre Deus, e de maneira especial sobre o misterio da Santísima
Trindade, non podemos senón tatexar. Todos somos nisto tartamudos ou tatexos,
porque o modo divino de ser nos supera totalmente.
Mais a verdade é que tamén as cousas
máis fondas e naturais da realidade son misteriosas: a nosa vida, a nosa morte,
o amor, a liberdade e tantas outras cousas. Por que? Porque, á fin e ó cabo,
todo e todos estamos mergullados no misterioso Deus un e trino que o fixo todo
e que está en todo. Un Deus que se reflicte tamén moi misteriosamente na mesma
vida familiar, que é sempre, en maior ou menor medida, trina e unha. Pois nela
hai tamén pai e esposo, nai e esposa, fillos ou fillas, irmás ou irmáns, unidade
e diferenza, trindade e unidade. Sen algo desta unidade e variedade non pode
existir o que chamamos familia. Así somos porque Deus, o Deus trinitario, é a
nosa orixe, o noso modelo.
Dada esta fondura do misterio da
Santísima Trindade, non é nada estraño que a Igrexa nos pida que neste día nos
lembremos de xeito especial daqueles que se dedican intensamente a “orar”, a
rezar, é dicir, daquelas mulleres e homes que nos mosteiros de vida
contemplativa, comunicándose co noso Deus trinitario, lle presentan tamén a El
as nosas necesidades e as preocupacións todas do mundo. É o día chamado en
latín “pro orantibus”, é dicir, “a prol dos que oran”, dos que rezan. Oremos,
pois, nós tamén polos que “oran” por nós.
Manuel
Cabada Castro
Comentarios
Publicar un comentario