FICHA E LECTIO: Domingo 16 de Ordinario A
LECTIO:
Ritmos
divinos da natureza
(19
de xullo de 2020)
Dende
o domingo anterior nas lecturas do Evanxeo as parábolas relacionadas coa vida
agrícola, especialmente coa semente e co sementador, fánsenos habituais.
Xesús
aparece así entre nós como a mesma palabra de Deus Pai ó mundo, como a Palabra
coa que Deus se dirixe á humanidade e á creación toda. O sinal de que Deus nos
quere é precisamente o feito mesmo de que nos dirixe a palabra, unha Palabra
que ademais se identifica con el mesmo e que non é só o que el nos di. Así o
fan os que nos saúdan dirixíndonos a súa palabra e amosando desa maneira que
nos aprecian, que se preocupan por nós e que nos queren. Do contrario, pasarían
ó noso lado sen nos dirixir a palabra, como fan os que non se falan, os que non
se queren, os que non se levan ben.
Mais
Deus Pai diríxenos a súa palabra, sementándoa no mundo e en nós. Xesús é así a
Palabra de Deus e a semente, o formento, que Deus coloca agarimosamente no
mundo, na humanidade para írmonos facendo cada vez máis divinos. É así como
Deus Pai fai nacer o seu Fillo Xesús no mundo coma un máis entre nós,
converténdose deste xeito en compañeiro e irmán noso. Nace pobre e humilde,
como calquera planta ou árbore que son sempre ó principio pequerrechas. Xesús
faise así irmán de todos, convive con todos, padece con todos e coma todos,
traballa, loita, sofre inxustizas e morre inxustamente sentenciado. Non ergue a
súa man, o seu poder infinito, contra ninguén. Dá simplemente testemuño coa súa
vida e co seu modo de proceder do amor que Deus Pai e mais el lle teñen ó
mundo, a tódolos seres humanos de calquera raza, cultura ou relixión.
Así
é Deus e así é o seu ritmo vital na súa manifestación en Xesús. Deus non ten
présa. Tampouco é vingativo ou está á espreita para, como quen di, castigarnos
á traizón. Ese é tamén o ritmo que lle deu a todo canto fixo.
Os
apóstolos preguntábanlle algunhas veces a Xesús por que lles falaba en
parábolas e non lles dicía as cousas máis abertamente e sen rodeos. Nós mesmos,
máis dunha vez, podemos pensar de maneira semellante. Mais cando Xesús acode ás
semellanzas do sementador, das plantas que se forman desde unha semente moi
pequecha, ou á pouca cantidade de formento que é quen de transformar unha
cantidade moito maior de masa de fariña de millo ou de trigo, ou cando fai uso
doutras parábolas semellantes, en realidade este modo de falar e de proceder de
Xesús é o único apropiado para nos transmitir a fonda mensaxe que nos trae do
Pai. Mateo dinos que Xesús “nada lle falaba á xente que non fose por medio de
parábolas”. Por que?
Pois
porque o estilo propio de Deus non podería menos de se manter dalgún modo o
mesmo en todo canto fixo. Por iso plantas, animais, mulleres e homes, tódalas
cousas que existen, reflicten sempre dalgún xeito o modo de ser de Deus. Algo
así como cada arquitecto, pintor ou novelista ten o seu propio estilo, o seu
propio xeito de construír, de pintar ou de escribir. Se queremos polo tanto
entendérmonos a nós mesmos, teremos que aprender a mirar tamén as cousas que
hai arredor noso. Porque todo canto existe, a natureza toda (e nós con ela)
leva, onde queira que sexa, ese mesmo estilo de Deus, tan variado e tan
semellante, tan fermoso e tan sorprendente.
Por
iso é tan importante a conservación da natureza, o respecto a todo canto existe.
Se destruímos a natureza ou abusamos dela, iremos perdendo capacidade de
entendermos a Deus e tamén de comprendérmonos a nós mesmos.
As
parábolas de hoxe, a do xoio que medra co bo trigo, a do gran de mostaza que se
converte nunha planta grande, ou a do formento que se transforma coa masa en
pan, coinciden todas elas nunha mesma cousa, nunha mesma mensaxe fundamental de
Xesús: a vida humana e cristiá é un
proceso. Ímonos cambiando e transformando, todas e todos, ó longo das nosas
vidas. E -non o esquezamos- tamén a nosa morte non é senón un momento máis desa
nosa transformación. Transformarémonos entón en algo novo, aínda que sigamos
sendo aquilo mesmo que fomos.
Por
iso as plantas e toda a natureza apréndennos tanto. Apréndennos a decatármonos
de que, se por exemplo o pequerrecho gran da mostaza podrece e desaparece como
tal, non morre para sempre, senón que se converte nun arbusto no que ata os
paxaros poder facer nel o seu niño. E poderiamos entón preguntar: ¿seriamos
capaces de comprender algo do que significa a resurrección, a vida despois da
nosa morte, se non tivésemos diante para velo, observalo e admiralo, o que
ocorre con calquera semente dunha planta ou dunha árbore que enterramos na
terra ou incluso de cada un de nós antes de nacermos?
Ese
é -volvo repetir- o estilo de Deus en todo o que fai. Sorprendente e estraño,
si, pero grandioso e esperanzador. Porque, como din tamén os nosos irmáns
musulmáns, Deus é grande. Meirande có que podemos pensar del.
¿É
pouco ou pequeno, po outra parte, o noso formento cristián en comparanza coa
gran masa da humanidade toda que non semella ocuparse de Deus? Así parece. Con
todo, ¿non é tamén moi cativa a cantidade de formento en relación coa masa de
millo ou de trigo que el se encargará de transformar e facer medrar para que
dela saia un bo pan?
Lémbrome
ben de cando de pequeno ía eu buscar á casa dunha veciña unha cunca de barro
con formento para que a miña nai o mesturase logo na artesa coa masa de millo.
Tras mesturala, facía un gran sinal da cruz sobre a masa que se ía cocer, e
todo quedaba así preparado para que despois, coa calor do forno, se
transformase en saboroso pan quente.
Se,
como se nos di no evanxeo, somos formento dunha masa a transformar,
revistámonos de fe, espera e esperanza, de amor e de paciencia, para asemellármonos
así tamén no noso ritmo persoal ó ritmo tranquilo e misterioso, mais eficaz,
que Deus mesmo puxo en toda a natureza. É el mesmo quen pon diante nosa este
ritmo da natureza como parábola e exemplo de como el se comporta e de como nos
deberiamos comportar tamén nós.
Manuel
Cabada Castro
VER TAMÉN:
Comentarios
Publicar un comentario