FICHA E LECTIO: Domingo 15 de Ordinario A
LECTIO:
Sementes portadoras de vida
(12 xullo 2020)
Deus Pai revelóusenos en Xesús a toda a humanidade, á
creación enteira. Xesús exprésanos a mensaxe do Pai en estreita relación coa
terra que dá vida ou tamén, como se nos di no evanxeo de hoxe, “á beira do mar”,
proclamando unha mensaxe de fraternidade universal, a de sermos fillos dun
mesmo Pai que nos quere, que nos dá a vida e nola promete ademais para toda
unha eternidade.
A fermosa parábola do sementador, que hoxe se nos
presenta para a nosa consideración e reflexión, é un discurso de quen senta
cátedra, tal como nolo conta Mateo, “á beira do mar”: “Xesús saíu da casa e
foise sentar á beira do mar”. Aínda que o xentío era tan numeroso e estaba tan
pendente de Xesús e do que el dicía, que tivo que se subir a unha lanchiña. Non
precisaba el de libros (nin de papeis) para se dirixir ás xentes que o seguían.
Non nos deixou nada escrito da súa man. Serían outros, os evanxelistas, os que
nos falarían del, engadindo estes pola súa parte que non habería libros suficientes
no mundo para deixar neles perfecta constancia de canto el dixo e, sobre todo,
fixo. Porque en realidade, máis que alguén que emitía palabras, era el mesmo,
todo el, a Palabra, a Palabra de Deus Pai para nós. A Palabra que, como nos dirá
Xoán, se fixo carne e habitou entre nós.
Xentes mariñeiras e labregas, é dicir, aquelas que vivían
a rentes do mar, sementeiro de vida, ou
preto dos sucos da terra-nai que dá millo, trigo, mazás ou viño, estas xentes
(e os galegos temos que darlle grazas a Deus por termos nacido nun país así),
estas xentes –digo- podían, poden, podemos entender quizais un chisco mellor ca
outros a mensaxe de Xesús como sementador de vida.
Deus Pai non fai senón sementar a súa palabra por medio
deste Xesús que é a Palabra e por medio de tantas persoas, acontecementos,
alegrías ou sufrimentos que nos acompañan e acompañarán dunha ou outra maneira
ó longo da nosa vida.
Mais sabemos ben que quen sementa non recolle sempre
froitos iguais nos diversos terreos nos que realiza a sementeira. Iso é o que o
Evanxeo de hoxe nos vén dicir. É sen dúbida un misterio, humano e divino, o
porqué nunhas persoas o froito da palabra que vén de Deus se converte en
fermoso e vizoso mentres que noutras non pasa de ser regular ou cativo.
En calquera caso, temos que decatármonos de que é sempre
Deus quen nisto leva a iniciativa. El é o sementador, o que desde si mesmo nos
dá a posibilidade de producir froitos de vida e de fraternidade. El é aquel de
quen procede a semente, sementándoa no interior dos nosos corazóns ou tamén,
como nos di Isaías (na primeira Lectura) o que actúa desde arriba cara a baixo,
ó xeito da chuvia ou da neve que descenden de arriba. Se isto falla, vén a seca
e a terra deixa de producir.
Non nos é doado analizar ata o fondo a semente de Deus. Mais
non deberiamos esquecer que o que vén de Deus é loxicamente cousa divina e non
ten por que axeitarse ós nosos modos, cativos e limitados, de ver as cousas. Ás
veces podemos pensar que o noso mundo, o de hoxe, é un deserto, un páramo no
que o divino, os froitos da palabra de Deus, non se ven case por ningures. Mais
aquí temos tamén que aprender o que a palabra de Deus nos di. Polos seus
camiños -que non teñen por que coincidir sempre cos nosos- o Sementador, é
dicir, Deus, segue a traballar no traballo da sementeira. Non podemos saber de
antemán que froitos concretos quere acadar el a través de nós, na nosa época,
ou a través dos que veñan despois de nós, nunha historia que endexamais deixa
de se presentar en cada tempo concreto como nova e sorprendente.
En calquera caso, Isaías anúncianos que a sementeira de
Deus non ten marcha atrás. Deus comprometeuse en Xesús co mundo e coa
humanidade toda, que son obra súa. Por iso Deus Pai salva e salvará nel o mundo
e levará a cabo o que quere. Isaías preséntanos a Deus falando da eficacia e do
froito da súa palabra dada ó mundo comparándoa coa chuvia que sempre descende
cara abaixo e que non volve subir cara arriba coas mans baleiras. Así, pois,
talmente como a chuvia enchoupa a terra e fai que produza froitos, “así tamén
será –dinos o Deus de Isaías- a miña palabra que sae da miña boca: non volverá
a min en van, senón que fará o que eu queira”.
Se non fose así, Deus tería fracasado nos seus plans
sobre o mundo e sobre a humanidade, proxectos que por seren divinos non poden
senón estar cheos de infinita sabedoría e de poder e bondade incomparábeis.
Sabemos, si, tamén pola palabra que o noso Deus sementa
en nós, que a vida non nos aforrará padecementos e contrariedades. Pero iso non
é máis có pequeno prezo que temos que pagar para que chegue a alumar plenamente
en nós a luz que nolo aclarará todo. Tamén a semente, como calquera labrego ben
sabe, podrece e desaparece aparentemente no intre mesmo de se transformar en
novo froito. Esa nova e transformada vida fará que o proceso anterior non veña
xa contar practicamente nada. Dito coas palabras da segunda Lectura (da carta
de Paulo ós Romanos): “non hai comparanza entre os padecementos da vida
presente e a gloria vindeira, que se vai revelar en nós”. É algo así, en
palabras tamén de Paulo, coma o proceso dun parto laborioso, que ó final queda
superado pola alegría do nacemento dunha nova vida: “toda a creación –dinos
Paulo- vén xemendo ata hoxe e retórcese coma con dores de parto”.
Que esta esperanza de vida nos converta a todos en
sementes portadoras de vida e de eternidade.
Manuel Cabada Castro
VER TAMÉN:
Comentarios
Publicar un comentario