DOMINGO 5 DE ORDINARIO B + FICHAS + ORACIONAL
LECTIO:
PREGAR E SANDAR
HOXE
Domingo V
ordinario
(4 de febreiro
2024)
Coma nos nosos tempos, tamén nos tempos de
Xesús había naturalmente, polo que se ve, gripe e febres. Tal como nos pasa
cando estamos no inverno e as gripes e constipados acostuman visitarnos. A
xente pobre ou marxinada seguramente estaría entón, igual ca hoxe, máis
indefensa ante as enfermidades. Como sabemos, os irmáns Simón Pedro e Andrés
por unha banda e Santiago e Xoán pola outra eran simples pescadores ocasionais.
Os seus familiares serían tamén polo tanto xente humilde e sinxela, da mesma
clase social ca eles.
Simón, o primeiro
papa (aínda que daquela non se empregasen estas solemnes expresións), estaba
casado –como tamén probabelmente os demais apóstolos– e a súa
sogra estaba encamada, afectada pola febre. Era lóxico xa que logo que, aínda
que a enfermidade da sogra de Simón Pedro posibelmente non fose grave, quixese
Xesús ter polo menos un pequeno detalle coa nai da muller do seguramente máis
impulsivo e xeneroso dos seus discípulos. Marcos dinos que Xesús a colleu da
man e a ergueu da cama.
Hoxe en día, e con toda
razón, estase a pór de relevo a importancia de Xesús como sandador, como
curador misericordioso. Marcos dinos que, despois de Xesús sandar a sogra de
Pedro, se amoreou moita xente á porta da casiña onde vivía a enferma e que alí
curou a moitos enfermos. Que quero dicir ou, mellor, que queren dicir
importantes entendidos coa importancia que lle dan a Xesús como curador ou
sandador? Non se trata de que o seu oficio fose simplemente ese. El curaba, si,
pero non a todos nin por todas partes. Seguía a haber xente enferma. Ocorre que
el vén indicarnos co seu comportamento a dirección, o camiño que deberiamos
seguir os seus discípulos. El non se preocupou propiamente de darnos unha moral
especial, non vai estabelecer ritos ou cultos novos, non vai fundar propiamente
tampouco unha nova relixión. O que vai facer, e de xeito insistente, é mostrarse
compasivo coa xente, atender a todos, escoitar a todos, apoiar os humildes e
necesitados para que saiban sentir en si mesmos a dignidade de fillos de Deus.
E todo isto de maneira moi concreta e real.
Sendo e comportándose el así,
móstranos ben claro como é o seu Pai e o noso Pai e lévanos así a el. Porque el
non é un simple filántropo, baseado en consideracións puramente humanas. El
sabe que o Reino que nos trae está fondamente baseado na propia experiencia de
que Deus é Pai universal de todos e que nos quere ben a todos. Por iso el non
deixa de entrar en contacto cada día con seu Pai (e noso Pai) na oración, por
moito que se ocupe tamén de dar e ofrecer felicidade aos seus irmáns, ás xentes
que convivían con el. Marcos coméntanos que Xesús non se deixou levar do fervor
e da admiración da xente cara a el á vista das curacións realizadas, senón que
“se ergueu moi cedo, aínda de noite, e saíu para un lugar arredado onde se puxo
a orar”. É dicir, el precisa falar e dialogar con seu pai, que é pai noso
tamén.
E a propósito, o ben coñecido
xesuíta padre Seixas comentaba por exemplo en relación coa importancia da
oración o seguinte: “A pregaria, a oración, é a cousa máis necesaria pra vivir
de acordo a esta dependencia de Deus, pra facer sempre a vontade de Deus”. “O
verbo pregar é o verbo que máis debe conxugar a persoa na súa vida cotiá”. “A
primeira cousa máis importante na miña vida é falar con Deus. Falar e
escoitalo. Non hai cousa máis importante”. Coma cristián exemplar, non
facía el senón imitar o comportamento de Xesús. Ben fornecido do amor do seu
Pai na oración, volvía Xesús aos seus irmáns, ás persoas do seu tempo, para
lles ofrecer o amor, a alegría e a curación que veñen de Deus. A vida de Xesús
movíase sempre, coma o péndulo dun vello reloxo de parede, entre o diálogo
filial co seu Pai e o diálogo fraternal cos seus irmáns. El sabía ben que non
se pode amar a Deus sen amar os irmáns.
O mesmo padre Seixas
comportábase de xeito semellante. Así, cando tiña 25 anos escribiulle ao padre
Xeral de toda a Compañía de Xesús, pedíndolle que o destinase a algunha leprosería
para atender alí os leprosos. Como iso non se lle concedeu, volverá pedirlles
anos máis tarde unha e outra vez aos seus Superiores (tamén ao seguinte Xeral
da Compañía) que o mandase a misións con negros, se non a África pola súa pouca
saúde, polo menos a Haití. Tampouco o conseguiu. Menos mal que algúns anos
despois recibiu unha oferta para irse á República Dominicana e, deixando o
traballo que daquela exercía na Coruña, alá se foi.
Pois ben, os enfermos e necesitados que
Xesús atendía e curaba témolos sempre tamén entre nós. Xesús
convídanos, co seu exemplo, a comportármonos como el fixo, para así irmos
construíndo un mundo que sexa verdadeiro Reino de Deus. Paulo lémbranolo tamén
hoxe na súa carta aos Corintios ao nos falar de que o Evanxeo é para el “unha
necesidade que ten enriba del”, que o forza e convida a se facer, como el di,
“escravo de todos”. “Cos débiles –dinos nela Paulo– fíxenme débil, para
gañar os débiles. Fíxenme todo con todos, para salvar algúns custe o que custe.
Todo o fago polo Evanxeo, para ter algunha parte del”.
Fagamos actual nos nosos días esta
mensaxe fundamental de Xesús.
Manuel Cabada Castro
VER TAMÉN:
https://www.gruposdejesus.com/5-tempo-ordinario-b-marcos-129-39-5/
Comentarios
Publicar un comentario