DOMINGO 2 DE ORDINARIO B + FICHAS + ORACIONAL
E TI QUEN VÉS SENDO?
Comezamos con este domingo o
que se adoita chamar “Tempo Ordinario” na
liturxia, unha vez rematado o tempo de Nadal, no que Xesús se nos facía
presente dunha maneira moi especial e íntima.
A festividade do anterior domingo,
a do Bautismo do Señor, viña ser algo
así coma o paso do Antigo Testamento ao Novo, actuando en certo modo Xoán o
Bautista como intermediario entre os dous Testamentos. Dicíanos o propio
Bautista que o que agora importa é sermos bautizados por Xesús “no Espírito
Santo”, instaurándose así unha nova relación filial con Deus como Pai noso.
Agora xa non somos “servos”, senón fillos.
Pois ben, a vida e o
comportamento de Xesús son os que nos van
aprendendo esta nova relación filial con Deus. Xesús, niso que chamamos a súa
“vida pública”, vai empezar a chamar e convidar xente normal e corrente
(traballadores, pescadores etc.) á participación na súa experiencia filial co
seu Pai Deus e á amorosa relación fraternal entre todos. Están aí xa en xermolo
as que serán as primeiras comunidades cristiás.
O relato que hoxe nos
presenta o evanxeo de Xoán é para min, na súa
sinxeleza e emotividade, unha verdadeira marabilla. Un Xesús para eles
descoñecido, se non fose pola indicación que lles fai o Bautista, pasa preto de
Xoán o Bautista e de dous discípulos seus. Semella que Xesús ía camiñando só.
Isto de camiñar só é naturalmente un dicir, porque o seu corazón e a súa mente
non deixarían de estar en íntima relación con seu Pai Deus e con todos os seus
irmáns, homes e mulleres da súa terra, que eran tamén o mundo da súa
experiencia ou da súa vivencia concreta humana. O encargo do seu Pai era o de
comunicarlles a todos a “boa nova” coa que se inauguraba o Novo Testamento: a
fraternidade universal de todas e todos no noso común sermos fillas e fillos de
Deus.
Mais para isto precisaba Xesús de persoas que se comprometesen neste labor de faceren a experiencia do
amor que Deus nos ten como Pai e de comunicárllela aos demais. Estas persoas
son as que chamamos os apóstolos e discípulos do Señor. En realidade, aquilo
que lles indicara o Bautista aos seus dous discípulos, dicíndolles “Velaquí o
Año de Deus”, resoa e está aínda presente no que se proclama antes da comuñón:
“Este é o Año de Deus que quita o pecado mundo...”.
Esta indicación do Bautista, xeneroso e desprendido de calquera interese persoal en
relación coa súa clientela de seguidores, cambiou para sempre a vida dos seus
dous discípulos. Deixaron de ser discípulos do Bautista para se converteren en discípulos
daquel que os ía bautizar “no Espírito Santo” (con todo o que xa sabemos que
isto significa).
Ao se decatar Xesús de que viñan tras del os que neste mesmo día se
converterían en discípulos seus, limitarase en principio a lles preguntar: “Que
buscades?”.
Isto de “buscar” Xesús ou de buscar a Deus é, desde logo, un tema abondo
complicado, no que non me podo deter como me gustaría. Mais douvos polo menos
dúas referencias de tipo histórico. San Bernardo, o reformador cisterciense do
século XII, dicía en relación con esta busca de Deus o seguinte: “Ninguén pode
buscarte se antes non te encontrou”. E cinco séculos despois, no século XVII, o
científico e filósofo-teólogo francés Pascal poñía en boca de Xesús algo
semellante: “Ti non me buscarías se non me tiveses encontrado”.
Con estas referencias o que
quero dicir é que, cando Xesús lles pregunta aos
seus novos aprendices de discípulos “Que buscades?”, sabe moi ben que eles, por
medio do Bautista e pola propia experiencia que eles posuían de Deus, xa se
tiñan atopado no fondo dos seus corazóns con el, aínda que non soubesen
perfectamente de que se trataba. Non podemos esquecer que sen a graza de Deus,
sen que Deus dalgún modo nos convide ou chame, nin sequera poderiamos ter
desexos de achegármonos a el, é dicir, de “buscalo”. Se pensáramos doutra
maneira, seriamos semellantes a aqueles pelaxianos ou semipelaxianos contra os
que tivo que loitar xa o primeiro cristianismo.
Xesús convídaos, pois, a que veñan e vexan a súa vivenda, o seu “pisiño” coma
quen di. Sería quizais unha pequena cabana, unha choza ou chabola. Para máis
non daban os escasos haberes dos que Xesús podería dispor polos traballiños que
realizaba. Foi alí, na súa conversa con Xesús, onde fixeron eles a súa
fundamental experiencia de Deus, do Deus de Xesús: a experiencia dun Deus que
salva, libera e dá vida para sempre.
Eu tendo a pensar que neste
primeiro encontro non lles falaría Xesús directamente sobre si mesmo, senón que se interesaría ante todo
pola vida deles, poñéndose á súa disposición. As preguntas de Xesús poderían
ser algo así como estas: e vós de quen sodes?, en que traballades?, como vos
vai?... Ou algo semellante. Pois o auténtico sentido da amizade, do amor, do
compañeirismo amósase en que un non se preocupa polos propios problemas, senón
polos problemas dos demais, daqueles que
se achegan a un con confianza.
Non é nada estraño que desde este momento e para sempre quedasen seducidos pola
persoa de Xesús. Tanto que, dentro da moderación e escaso barroquismo do relato,
non se deixa de indicar significativamente nel que iso ocorreu “contra as catro
da tarde”. E ademais un deles, Andrés, irá axiña contarllo ao seu irmán Pedro
para lle comunicar a gran nova: “Encontramos o Mesías”. E Pedro, que chega onda
Xesús presentándose como “Simón, o fillo de Xoán”, sairá de alí transformado
tamén nunha nova persoa, aquela sobre a que Xesús poderá construír a súa
Igrexa. Por iso o seu nome é desde agora fundamento, alicerce, pedra, ou sexa,
Pedro.
Para rematar xa. Só poderemos garantir, pola nosa parte, termos experimentado encontros
semellantes aos que tiveron con Xesús estes discípulos de Xoán o Bautista se
tras tales encontros nos sentimos impelidos cara a tarefas que teñan que ver co
exercicio da fraternidade e do servizo ás persoas. Pois a experiencia de Xesús
produce inevitabelmente efectos deste tipo.
Manuel Cabada Castro
Comentarios
Publicar un comentario