LECTURAS DA MISA EN GALEGO - Domingo 24 Tpo.Ordinario (11/09/11)

DOMINGO XXIV ORDINARIO - CICLO A

Primeira Lectura     Eclo 27, 33 - 28, 9

LECTURA DO LIBRO DO ECLESIÁSTICO

Perdoa o próximo que che fai dano e concederáseche o perdón que pides

            Xenreira e asañamento son de aborrecer;

o pecador é quen os posúe.

            Quen fai vinganza atoparase coa vinganza do Señor,

pediralle razón estreita dos seus pecados.

            Perdóalle a inxuria ao teu próximo

e entón ao pregares seranche perdoados os teus pecados.

            Home que lle garda a outro xenreira,

como lle vai pedir ao Señor que o cure?

            De alguén que é coma el non se apiada,

e vai rogar polos seus pecados?

            Se el, que é carne, mantén a ira,

quen lle vai expiar as súas culpas?

            Pensa na fin e deixa de asañarte,

recorda a corrupción e a morte e cumpre os mandamentos.

            Lembra os mandamentos e non rifes co próximo,

recorda a alianza co Altísimo e non deas valor á falta.

            Tente lonxe das rifas e minguarás os pecados

pois é o home iracundo quen acende as liortas

e o home pecadento quen perturba os amigos

metendo a disputa entre os que se levan ben.

                        Palabra do Señor                  

R/. Grazas a Deus

SALMO RESPONSORIAL    Sal 102, 1-2. 3-4. 9-10. 11-12

R/.  (8):  O Señor é misericordioso e clemente, tardo á ira e rico en mercés.

Alma miña, bendí o Señor

e todo o meu ser, o seu santo nome.

Alma miña, bendí o Señor,

non esquezas os seus beneficios.

El perdoa as túas culpas

e sanda as túas doenzas;

rescata a túa vida da morte

e coróate de amor e de tenrura;

Non contende por moito tempo

nin se anoxa para sempre.

Non nos trata conforme os nosos erros

nin nos paga conforme as nosas culpas.

Canto se alza o ceo sobre a terra,

así é grande o seu amor para os que o temen;

canto dista o nacente do poñente,

así arreda de nós as nosas culpas;

Segunda Lectura     Rm 14, 7-9

LECTURA DA CARTA DO APÓSTOLO SAN PAULO AOS ROMANOS

Vivamos ou morramos, somos do Señor

            Irmáns:

            Ningún de nós vive para si, e ningún de nós morre para si.

            Se vivimos, para o Señor vivimos; e, se morremos, para o Señor morremos; así que, vivamos ou morramos, somos do Señor.

            Por iso mesmo morreu e resucitou Cristo: para dominar nos mortos e nos vivos.

                        Palabra do Señor                             

                        R/. Grazas a Deus

ALELUIA    Xn 13, 34

Se non se canta, pódese omitir.

Aleluia, aleluia.

Douvos un mandamento novo, di o Señor;

que vos amedes uns a outros como eu vos amei.

Aleluia.

Evanxeo    Mt 18, 21-35

LECTURA DO SANTO EVANXEO SEGUNDO MATEO

Non che digo que perdoes ata sete veces, senón ata setenta veces sete

            Naquel tempo, achegándose Pedro a Xesús, preguntoulle:

            ‑ Señor, cantas veces terei que perdoar a meu irmán se me segue ofendendo? Ata sete veces?

            Respondeulle Xesús:

            ‑ Non che digo ata sete veces, senón ata setenta e sete.

            Por iso, o Reino dos Ceos é semellante a un rei que quixo facer as contas cos seus servidores. Cando empezaba, presentóuselle un que lle debía varios millóns. E como non tiña con que pagar, o señor ordenou que o vendesen a el con muller, fillos e canto tiña, para que así lle pagase.

            O servidor botóuselle aos pés e suplicáballe:

            ‑ Ten paciencia comigo, que cho hei pagar todiño!

            O señor tivo dó daquel home e deixouno marchar, perdoándolle toda a súa débeda.

Pero, ao saír, o servidor aquel atopouse cun compañeiro que lle debía unha insignificancia e, agarrándoo pola gorxa, esganábao dicíndolle:

            ‑ Paga o que me debes.

            Botándose aos seus pés, o compañeiro suplicáballe:

            ‑ Ten paciencia comigo, que cho hei pagar todo.

            Pero non lle fixo caso e, aínda para máis, mandouno meter na cadea ata que lle pagase a débeda.

            Os compañeiros, ao veren tal cousa, moi apesarados, fóronlle contar ao seu señor todo o que pasara. Entón o señor mandouno chamar e díxolle:

            ‑ Servidor malvado! Eu perdoeiche toda aquela débeda, porque mo pediches. E logo non debías ti tamén compadecerte do teu compañeiro, como eu me compadecín de ti?

            E todo anoxado, o señor entregouno aos verdugos ata que lle pagase toda a débeda.

Así tamén fará convosco meu Pai celestial, se non perdoades de corazón cada un a seu irmán.

                        Palabra do Señor                                         

                        R/. Loámoste, Cristo

SON PECADOR, BEN O SABES, SEÑOR

Eu son pecador, meu Pai,

eu son pecador, ben o sabes.

Collo a miña vida, penso nela,

repásoa en todos os seus días,

e vexo en min cousas que non cadran ben,

que non responden ao desexo de bondade e de verdade

que ti, meu Pai, puxeches no meu corazón

Xesús recórdame, meu Pai,

que ti me comprendes e me queres,

e que, aínda que me vexas curto e negado,

non desesperas de min:

perdóasme, dásme forza para a curación

e segues esperando moito de min.

Grazas, meu Pai.

Co teu perdón

os meus ollos ábrense á luz,

o meu corazón ábrese ó amor,

as miñas mans ábrense á colaboración.

Co teu perdón, meu Pai,

fágome máis humano,

comprendo mellor os meus irmáns e veciños,

e ata algunha vez me atrevo

a perdoar, coma ti, a alguén.

Grazas, meu Pai, polo teu perdón.

A GRANDEZA DE QUEN SABE PERDOAR E PEDIR PERDÓN

PÓRTICO

A experiencia de pedir perdón e de perdoar é tan fundamental que quen non a coñece corre o risco de non medrar coma persoa. Quen non se sentiu nunca comprendido, non sabe comprender aos demais. Quen non experimentou nunca na súa vida o perdón entrañable e gratuíto de Deus corre o risco de vivir sen corazón, coma o servo da parábola que hoxe escoitaremos no evanxeo, endurecendo cada vez máis as súas esixencias e reivindicacións e negando a tenrura e o perdón. Quen esquece o moito que se lle perdoa, vólvese duro de corazón cos demais. Quen cre que o perdón a comprensión mutua son algo inútil, propio de persoas débiles e resignadas, afoga a convivencia e o evanxeo.

Porque só quen ten a experiencia de sentirse perdoado por Deus e polos irmáns e as irmás sabe da importancia do perdón para a convivencia, o desenvolvemento humano e o gozo da Boa Nova. Que a celebración que imos comezar nos axude a descubrir que a tolerancia, o perdón e o amor son os pés sobre os que se afianza a convivencia.

O PERDÓN

●        Polas moitas veces nas que nos poñemos diante de Ti para pedir o teu perdón; pero somos incapaces de perdoar a quen nos ofendeu, SEÑOR, TEN PACIENCIA CONNOSCO.

●        Por ter actuado só para que nos valorasen ou buscando o recoñecemento público, esquecendo que os demais tamén fan posible  nosa felicidade, CRISTO, TEN PACIENCIA CONNOSCO.

●        Por que non medimos a todas as persoas coa mesma rapadoira, senón que facemos distingos, favorecendo aos que nos caen ben e nos resultan máis simpáticos, SEÑOR, TEN PACIENCIA CONNOSCO.

REMUÍÑO

■      Non é cousa doada perdoar… e tampouco é doado pedir perdón. Probablemente sexa unha actitude das que máis nos custan, porque o noso egoísmo e a autosuficiencia non queren admitir que non somos perfect@s, que tod@s temos defectos, que tod@s metemos a pata. E así, cando nos toca perdoar, adoitamos tomar fundamentalmente dúas actitudes que resumen ben estas dúas sentencias que pronunciamos: “perdoo...pero non esquezo”, “perdoo... pero non quero volver saber nada máis desa persoa”. Sóanos, verdade que si?. Pero ningún destes dous comportamentos é o axeitado para aqueles que levamos o apelido cristiáns, porque no primeiro caso, sen esquecemento non hai verdadeiro perdón e no segundo o perdón parece ser unha vinganza que lle retira o corazón e a fala a quen nos ofende.

■      Porén, se nos dicimos seguidores de Xesús e do seu camiño, o camiño do amor, debemos estar dispost@s a abrir o noso corazón a perdoar e a pedir perdón. Por iso, o Evanxeo que vimos de escoitar supón, coma sempre, unha boa nova: o perdón de Deus é un feito real… e así debe ser o noso perdón cara aqueles que nos ofenderon… sen levar contas de cantas veces perdoamos, pois Deus tampouco as leva cando nos perdoa a cada un de nós. Non é cuestión de números nin de aritmética, senón que se trata máis ben dun cambio de mentalidade: son moitas as actitudes negativas polas que temos que saber pedir perdón: envexas, celos, esquecementos, dobres caras, palabras ferintes, abandonos, traizóns, violencia.... E se somos quen de descubrirnos como pecadores, seremos quen de dar o noso perdón, non para salvar aos demais -iso é cometido de Deus-, senón para andar o camiño da misericordia que El pon diante de nós.

■      Ás veces, claro que non resulta fácil escoitar a chamada de Xesús ao perdón, nin sacar todas as implicacións que pode ter o feito de aceptar que unha persoa é máis humana cando perdoa que cando se vinga. Porque perdoar non significa ignorar as inxustizas cometidas, nin tampouco aceptalas de xeito pasivo e indiferente. Ao contrario, perdoamos para destruír a espiral do mal, intentando superar o mal co ben. O perdón é un xeito que cambia as relacións interpersoais e obriga a planear a convivencia futura dun xeito novo; pois todo aquilo que pedimos, esiximos ou consideramos que nos corresponde a nós, tamén cómpre concederllo, esixilo e pedilo para os demais, pois só así entenderemos o que significa perdoar setenta veces sete, é dicir, sempre.

ORACIÓN DA COMUNIDADE

O Señor está a darnos oportunidades novas para construír a nosa vida sobre o perdón e a reconciliación; por iso lle dicimos:

QUE DESCUBRAMOS O AGASALLO DO PERDÓN

●        Pola Igrexa, para que amose a compaixón e a misericordia de Deus, perdoando e acollendo a tantas persoas, que dentro ou fóra dela cometen equivocacións, sabendo que ela mesma é a primeira que se equivoca moitas veces, OREMOS

QUE DESCUBRAMOS O AGASALLO DO PERDÓN

●        Polas nosas comunidades, para que os seus membros sexamos xenerosos e solidarios nas nosas relacións, tendo en conta que só dende o perdón, a reconciliación e a unión, seremos quen de facer unha humanidade renovada, que camiña xunta, OREMOS.

QUE DESCUBRAMOS O AGASALLO DO PERDÓN

●        Por todos nós, que na vida e no trato coas persoas temos palabras, xestos e comportamentos que poden ser ferintes, para que teñamos a sensibilidade de recoñecelos e de pedir perdón, OREMOS:

QUE DESCUBRAMOS O AGASALLO DO PERDÓN

Grazas Señor, porque sempre nos escoitas e non levas conta dos nosos desamores. Ensínanos o verdadeiro camiño da felicidade, xa que en Ti poñemos a nosa esperanza. PXNS.

PARA A REFLEXIÓN

Xesús,

ensínasnos a amar a quen non nos ama,

a facerlle ben a quen non nolo fai,

a bendicir a quen nos maldí,

a ter desexos de ben con que se dedica a calumniarnos.

Xesús,

ensínasnos a non ser agresivos ou agresivas con quen nos provoque,

a tratar á xente como queremos que nos traten a nós.

Xesús,

ensínasnos a amar, servir e traballar polo que consideramos bo,

sen esperar nada a cambio,

gratuitamente,

libremente,

como Deus Pai-Nai che ensinou a facer a Ti.

Xesús,

ensínasnos a ter un corazón fondamente solidario

para defender o campo e a vida que hai nel,

para defender os dereitos das persoas

que teñen a vida ameazada ou diminuída.

Xesús,

ensínasnos a vernos persoas queridas por Deus e polos demais,

para atopar aí a forza para tanto amor.

Grazas, Xesús!.

(M. Regal “Xesús, aquel home de aldea”)

CANTOS

●       Entrada: Todos xuntos

●       Lecturas: Canta o sol

●       Ofertorio: Sede o sal sede a luz

●       Comuñón: O pouco que Deus nos dá