Domingo Advento 1A

                                                Oracional Galego en Spotify 

+ Enlace orixinal Oracional iVoox

LECTURAS DO DÍA

LECTIO:

 DOMINGO I DE ADVENTO

30.XI.2025

         Damos comezocon esteprimeiro domingo de Advento ó novo ano litúrxico, coa vista posta xa na festa do Nadal do próximo mes de decembro que está case a comezar.“Advento” significa vinda, chegada. Irémonos, pois, preparando, neste e nos próximos domingos, para a lembranza comunitaria e festiva da vinda, da chegada do Deus que se fixo un de nós no seu Fillo. Un acontecemento que marca misteriosamente a historia humana toda -pasada, presente e futura- e con ela a creación enteira, coñecida ou descoñecida, na que estamos de feito inmersos.Estamos así convidados, impulsados a “esperar”. A esperar sempre. Unha esperanza que ten os seus alicerces nunha fe robusta. A fe nun Deus Pai todopoderoso -tal como confesamos no Credo- que se nos manifestou en Xesús para a nosa liberación e felicidade. Esta esperanza, renovada na manifestación humana de Deus no Nadal, é en realidade unha esperanza que está fundamentada no feito mesmo de que Deus está xa desde sempre connosco.

         O Deus do Advento non é só un Deus futuro, un Deus que virá. É conxuntamente un Deus que veu, que vén e que virá. Un Deus que é pasado, presente e futuro.Pasado, porque desque,dunha forma ou outra,existe mundo e realidades alí está xa Deus pensándonos, construíndonos, agarimándonos. Nel estamos, pois, todos desde sempre, tal e como nolo refire o apóstolo Paulo: “Nel, é dicir, en Deus, vivimos, nos movemos e existimos”. El é desde sempre o facedor e sustentador de todo. Del procede e nel está desde sempre a humanidade toda, ben sexa como proxecto ou como realidade viva e actuante.

         Máis concretamente, o acontecemento do Deus que se encarnou en Xesús de Nazaret, colocando así -tal e como se nos di no evanxeo de Xoán- “a súa tenda entre nós”, tivo lugar no interior da nosa propia historia humana. Fíxose así Deus no seu Fillo humano un de nós, un coma nós. Dende entón e para sempre veu Deusonda nós e emparentou -por dicilo así- con todos e cada un dos seres humanos, aínda que de maneira moi especial cos humildes, necesitados e marxinados.De xeito que neste sentido a Deus non o deberiamos esperar coma se el non tivese estado xa desde sempre onda nós. Mais este Deus que veu onda nós, segue a vir e está vindo onda nós acotío, en cada intre concreto das nosas vidas. Está así presente na nosa interioridade, na nosa conciencia, mais tamén no noso exterior, nas persoas  coas que un día e outro nos atopamos, ben sexa de maneira esperada ou imprevista. Dicíanos Xesús: “Estarei convosco ata a fin do mundo”. Ou tamén: “Onde dous ou tres están reunidos no meu nome, alí estou eu no medio deles”. De modo que el, agora mesmo e aquí, está connosco.

         Por iso cando a Igrexa nos convida noAdvento a esperarmos, faino sabendo que é Deus mesmo -o que desde sempre está connosco-quen nos dá forzas e grazapara podermos así ter azos para esperalo. Esperar a súa constante e repetida chegada, porque a Deus nunca seremos capaces de recibilo en toda a súa grandeza sobrehumana e absolutamente infinita.Deus non é, pois, algo así coma unha lección que se aprende un bo día no cole ou nunha igrexae sobre a que non precisariamos xa volver. O Deus infinito, absolutamente infinito, é e será sempre algo que nin nesta vida nin na vindeira chegaremos a comprender plenamente. Para iso teriamos que ser nós mesmos absolutamente infinitos, é dicir, coma Deus. E isto é imposíbel.Por iso, para nós, Deus está sempre a chegar. A nosa mente, o noso corazón deberían estar en todo intre cheos de esperanza. Unha esperanza que é ela mesma un inmenso e prezado galano, un inconcibíbel agasallo que Deus nos dá para podermos estar así en disposición de recibilo.

         Neste tempo de Advento deberiamos repetir, así pois, a invocación que comunitariamente proclamamos na liturxia: “Anunciamos a túa morte, proclamamos a túa resurrección. Ven, Señor Xesús!”. Un desexo e petición de que Xesús veña a todos e cada un de nós, a toda a humanidade e de maneira especial ós máis necesitados da súa axuda e do seu consolo é o lema que debería presidir todo este tempo de Advento que hoxe comezamos.Un desexo de que o Deus que se fai un de nós no Nadal se converta en pensamento ardente e vida práctica concreta en nós. Porque a súa vinda onda nós no Nadal, participando así en todo da nosa humanidade, é un acontecemento que, por sabido e aceptado que sexa, non deixará endexamais de nos sorprender por pouco que nel pensemos. Por iso toda preparación vén sendo cativa, todo “advento” ficará curto en relación cun acontecemento tan inimaxinábel e incríbel.

         A segunda lectura da carta de Paulo ós Romanos e mailo evanxeo de Mateo convídannos así a sermos responsábeis nas nosas particulares angueiras, a “estarmos á espreita”, a “espertarmos do sono” e a mantermos viva a conciencia. Unha responsabilidadeque tampouco debería ser angustiosa, senón confiada, porque quen vén, aquel que esperamos, é en definitiva o Deus que se nos fixo intimamente familiar e querido.Por iso a mellor maneira de practicarmos o espírito de “esperanza”, específico do Advento, é xustamente levarmos á práctica o que a vinda de Xesús nos anunciará: o exercicio consciente dunha irmandade real entre todos, en canto irmáns que somos dese Xesús que no Nadal se fai para sempre irmán noso.

Manuel Cabada Castro

 

 

[Manuel Cabada Castro, Boa nova para tempos novos. Comentarios velaíños aos evanxeos dominicais. Vigo, SEPT (Sociedade de Estudos, Publicacións e Traballos)-As Edicións do Adro). Ciclos A, B e C. Tres tomos (2024-2025).                                       Distribución: Editorial Galaxia]

VER TAMÉN:

https://www.gruposdejesus.com/1-advento-a-mateu-2437-44-3/

Fichas Advento A