DOMINGO XXXIV DO TEMPO ORDINARIO B - CRISTO REI
LECTIO:
Rei diferente-24.XI.24
Con este domingo remata o ano litúrxico, antes de comezarmos unha nova
etapa co tempo de Advento. No domingo que vén entraremos xa na órbita da festa
do Nadal: un novo sol que nos irá quentando pouco a pouco o espírito ata o 25
de decembro. Remata así o ano litúrxico cunha festa englobante,
universalizadora: a de Xesús Cristo como Rei do Universo. É dicir: rei de toda
a creación, desde a máis humilde partícula da materia ata os cumios máis altos
de soles e galaxias, sen deixar –claro está– de lado esta nosa humanidade,
pasada, presente e vindeira, da que quixo formar parte o mesmo fillo de Deus,
Rei noso e de todo canto existe.
En momentos cruciais da súa vida Xesús afirmará a súa realeza, por exemplo
no evanxeo de hoxe ante Pilato que lle pregunta sobre ela: “Eu son Rei. Para
isto nacín e para isto vin ao mundo, para dar testemuño da verdade” (Xn 18,
37). De feito, o título de “rei” figurará no alto da cruz onde foi crucificado:
Xesús Nazareno, rei dos xudeus. Un título que se converterá coa súa
morte e resurrección en título universal. É dicir: Xesús rei, non só dos
xudeus, senón da humanidade toda, de todo o universo, dando así nome á
festividade que estamos a celebrar.
Mais, como sabemos, a realeza de Xesús é moi distinta das realezas nosas.
Por iso non lle compracía que o considerasen rei ou o tratasen como tal,
fuxindo así de calquera pretensión popular de o proclamaren rei. Pois Xesús
anuncia, polo contrario, unha mensaxe de fraternidade universal, alicerzada non
no poder (tal como adoitan facer os reis da terra), senón no servizo. Abonda
con lembrar aquelas programáticas palabras súas que tan directamente se opoñen
á habitual comprensión do status dos reis: “Sabedes que os que figuran como
xefes das nacións as asoballan e lles impoñen a súa autoridade. Non ha ser así
entre vós. Ó contrario, entre vós o que queira facerse grande ha ser servidor
voso, e o que queira ser primeiro ha ser servo de todos; porque tampouco o
Fillo do Home veu para que o sirvan, senón para servir e para dar a súa vida en
rescate por todos”.Por iso, dado o aparente fracaso da súa misión, clarificará
unha vez máis o sentido do seu reino nas horas previas á súa crucifixión deste xeito:
“O meu reino non é deste mundo. Se deste mundo fose, os meus oficiais loitarían
para que ninguén me entregase aos xudeus. Pero o meu reino non é de aquí”.
Por iso tamén o Prefacio da eucaristía de hoxe descríbenos o reino de Xesús
así: “reino de verdade e de vida, reino de santidade e de graza, reino de xustiza,
de amor e de paz”. Dito de xeito negativo, para que as palabras anteriores non
nos esvaren na mente de tanto telas oído: reino que rexeita a mentira e a
morte, o pecado e a fachenda, a inxustiza, o odio e a guerra.
Xesús foi así rei amigo da vida, rei santo, rei amoroso e pacífico desde o
berce do Nadal ata a cruz do venres santo. Os reis magos preguntaban xa en
Xerusalén polo “rei dos xudeus” que acababa de nacer. É así como este título o
acompañará dende o nacemento ata a morte. Un rei, polo tanto, distinto, que
nace como pobre entre os pobres e morre flanqueado por dous pobres axustizados.
E, malia todo isto, continúa a ser verdadeiro rei, tal como o souberon
representar artisticamente algunhas imaxes de Cristo crucificado coa coroa
rexia sobre a súa cabeza.
A maioría dos reis actuais non dispoñen xa do seu antigo poder. De aquí vén
aquel dito de que “o rei reina, mais non goberna”. De Xesús podemos dicir,
porén, non só que é rei e que “reina”, senón que tamén “goberna”, aínda que de
xeito moi distinto ao dos gobernantes deste mundo. Pola forza do Espírito, por
el mandado en Pentecoste, é el “distinto” dos demais reis, mais non “distante”.
Pois el habita no máis íntimo de nós, axudándonos, fortalecéndonos,
consolándonos, amándonos. Isto si que é verdadeiro, fondo e íntimo “goberno”,
un goberno baseado non no poder, senón na suavidade do amor e do interno
convencemento e comprensión.
Neste sentido, cando Xesús lle responde a Pilato que si, que el é verdadeiro “rei” e que veu ao
mundo para “dar testemuño da verdade”, engade a isto algo que a min sempre me
chamou moito a atención: “todo o que está aberto á verdade, escoita a miña
voz”. Decatádevos, polo tanto, de que o que se precisa non é estar na posesión
da verdade, porque a verdade total, absoluta, definitiva, non nos cabe a
ninguén na nosa cativa mente. Tal verdade supéranos absolutamente a todos e
cada un de nós. Ninguén pode dicir de verdade que el é “a verdade”. Só Xesús o
puido dicir de si mesmo: “Eu son o camiño, A VERDADE e a vida”. O que se nos
pide é só que esteamos “abertos” á verdade. Porque estar “abertos” á verdade
significa para Xesús que estamos xa a escoitar a súa voz. Unha voz que non se
expresa a berros nin de maneira impositiva (á maneira dos reis deste mundo),
senón na paz e na respectuosa e amiga fraternidade.
De maneira semellante a aquel
marabilloso encontro de Elías na montaña con
Deus. El aprendeu alí a non ver a Deus en relación co “rexo furacán”, co
“tremor da terra” ou co “gran lume”. Nestes fenómenos –dísenos no texto do
Antigo Testamento– ”non estaba o Señor”. Si estaba, en troques, o Señor no
silencio que fala, ou –como se di alí no mesmo texto– no “murmurio dunha
airexadiña suave”. Como esa suave brisa que pode virnos do mar despois do
solpor dun bo día de verán. Este e non outro é o estilo, a marca, da realeza do
noso Rei do Universo.
Manuel Cabada Castro
VER TAMÉN:
https://www.gruposdejesus.com/xesus-cristo-rei-do-universo-b-xoan-1833-37-2/
Comentarios
Publicar un comentario