DOMINGO 5 DE CORESMA C
LECTIO:
DOMINGO V CORESMA-C
6 abril 2025
Os
textos litúrxicos seguen a facer algo semellante ó que fan as chuvias cando
dicimos que chove sobre mollado.Porque se trata de que a abonda chuvia de
parábolas coas que Xesús quere facernos ver como é o seu Pai Deus afonde no
noso espírito e se reflicta nas nosas actitudes e no noso comportamento
individual e comunitario.
A
idea fundamentalé a da inimaxinábel bondade dun Deus que nos quere plenamente alén
das nosas deficiencias ou fracasos morais. A escena de hoxe aparece unicamente
no evanxeo de Xoán e está en relación cunha muller que fora sorprendida en
adulterio e que polo tanto estaba condenada, segundo a lei de Moisés, a ser
lapidada publicamente. Algo semellante á condena de deixar de ser fillo para se
converter en servo de por vida coa que -noutra parábola semellante de Xesús- contaba
o chamado fillo pródigo para cando chegase de volta á casa de seu pai.
Pois
ben, en ningún dos casos se amosa o Deus de Xesús da maneira que poderiamos
chamar conforme ós comportamentos humanos. A actitude do fillo maior da
parábola do fillo pródigo (que quería que este fose tratado coma o que, a xuízo
do seu irmán maior, realmente era, é dicir, como un perdido e indesexábel) vén
sendo, na escena de hoxe, a mesma cá daqueles hipócritas escribas e fariseos
que intentaban condenar á morte a muller adúltera e ó tempo tamén a Xesús.
Porque presumibelmente –así o supuñan eles con razón- Xesús se oporía dunha
forma ou doutra a que apedrasen a muller. O que pon de relevo, polo demais, que
tanto escribas coma fariseos tiñan unha idea relativamente correcta sobre a
bondade e a misericordia proclamadas por Xesús. Esta presumíbel actitude de Xesús sería para eles un bo argumento para así podelo acusar e
condenar como impío e irrelixioso ó el non se ater como é debido á lei mosaica.
Mais
tanto os escribas coma os fariseos non contaban con que Xesús, ademais de ser
infinitamente bo e de anunciar a infinita bondade de Deus, sabía profundar
tamén ata o máis fondo nos corazóns das persoas e, de maneira especial, na
hipocrisía dos que se consideraban a si mesmos máis xustos cós demais. En
calquera caso, para si mesmos eles non eran pecadores, como esa muller pecadora
que eles lle presentaban a Xesús. Todo o contrario, eles considerábanse os
verdadeiros sabedores e cumpridores da lei.
Pois
ben, Xesús nesta escena da adúltera vai desempeñar, el mesmo, o papel do Pai
bondadoso da parábola do fillo pródigo. El exerce asídirectamente as funcións
de pai amoroso, compasivo, defensor da vida de desvalidas e desvalidos ós que
os problemas da vida colocaran en amargas situacións.
Unha
vez máis, o Deus no que cremos é un Deus ó que lle tira moi fortemente a vida.
Xesús anunciara xa algunha vez que el mesmo era a “Vida” (“Eu son o camiño, a
verdade e a VIDA”). Que el viñera ó mundo para nos dar “vida” e para que a
tivésemos “en abundancia”. Cando está en xogo a vida, el non fai senón
defendela, aínda que, como consecuencia dese amor á vida e á verdade, o vaian
matar. Amosa con isto que para defender a vida paga a pena dar a propia. Toda a
súa mensaxe radica nisto: dar vida, incluso para sempre, alén incluso dos
límites da que chamamos vida terreal.
El
non pode naturalmente aprobar ou bendicir as nosas deficiencias morais.
Precisamente porque elas son tamén no fondo unha ofensa contra a vida. Mais, en
calquera caso, o que el non pode facer, en canto anunciador e dador de bondade
e de vida, é converterse en alguén que coas súas palabras ou xestos apoie
dalgún modo a morte por moi legal que tal morte sexa. El será condenado e matarano,
mais, sendo a mesma Vida, non pode apoiar ou aceptar a morte violenta de
ninguén.
O
final desa escena -da que tamén podemos dicir que ós cazadores de Xesús o seu
mal intencionado tiro lles saíu pola culata- non pode ser máis instrutivo sobre
o modo de ser dun Deus que en Xesús se nos presenta, unha vez máis, non como
“condenador” ou “vingador”, senón como dador e mantedor de vida:
Muller,
onde van? Ninguén te condenou? Ela respondeulle: Ninguén, Señor. Díxolle Xesús: Tampouco eu te condeno:
vaite e desde agora non peques máis.
Podemos
lexitimamente supoñer que a conmocionada muller non volvería pecar. Mais non
–como poderiamos pensar- polo medo a ser apedrada conforme á lei de Moisés (tal
como estivera a piques de ocorrer), senón porque experimentara de xeito directo
e inmediato a felicidade dun vivir a vida como regalo inmerecido de quen é a
Vida mesma.
Manuel Cabada Castro
VER TAMÉN:
https://www.gruposdejesus.com/5-coresma-c-xoan-81-11-2/
Comentarios
Publicar un comentario