DOMINGO 4 DE ADVENTO C
LECTIO:
A mociña María, chea de
graza, ou mellor -tal como noutra ocasión dicía- “enchida” por Deus da graza do
seu Espírito, adiántase con presteza (“con moita présa”, dinos Lucas), con
moita xenerosidade e humildade, a percorrer o camiño que a conduce á casa da
súa curmá, Isabel. Tanto María como Isabel están á espera de dar a luz. Isabel
á espera do seu neno Xoán, o futuro anunciador ou precursor do Señor, e María á
espera de nos agasallar co infinito don de Deus: Xesús, irmán noso e fillo
benquerido de Deus Pai.
Toda a escena de hoxe é, en realidade,
relato ou loanza dun encontro marabilloso: o de Deus connosco e o de cada un de
nós coas persoas deste noso mundo.
Deus é xa desde sempre
encontro fondo e misterioso. Desde a eternidade éo na súa misteriosa Trindade.
Encontro inimaxinábel, impenetrábel para nós, entre Pai, Fillo e Espírito. Pois
ben, este íntimo encontro, tan fondo e íntimo que por iso mesmo non podemos
falar máis que dun só Deus, quere e decide ampliarse ou manifestarse alén de si
mesmo cara ao encontro concreto, histórico, connosco en Xesús.
Deste modo, María, antes ca o
precursor Xoán o Bautista, convértese nese seu presto camiñar cara ao encontro
coa súa curmá Isabel na primeira precursora de Xesús. Ela anuncia coa súa
presenza a presenza de Xesús perante Isabel e mailo seu fillo Xoán que está
para nacer. Ela leva consigo o Xesús que vai nacer. Por medio dela faise Deus
presente en Xesús, mesmo antes do seu nacemento, entre os próximos a María.
Encontro agarimoso de dúas mulleres que
se queren, que se estiman e que se axudan. Encontro anticipado de Xoán con
Xesús, que enche de alegría o neno Xoán, que está tamén para nacer, “brincando
de alegría” no seo da nai.
Desde o acontecemento de Xesús, o Deus que
emparentou coa humanidade, os encontros de Deus connosco realízanse como
encontros igualitarios, amorosos, xenerosos, servizais. Só así poden ser
encontros verdadeiramente salvíficos. Deus salva, verte o seu Espírito, dende a
proximidade e fraternidade de Xesús. Non dende o “ordeno e mando”, desde o
imperio, desde o poder ou desde a intimidación ou a angustia.
É así como estamos
preparándonos verdadeiramente para o próximo encontro da Noite Boa con Xesús.
Unha noite á que xustamente chamamos “boa” porque ela é todo o contrario de
raios e tormentas, medos e desazos, turbulencias ou violencias. Os relatos
evanxélicos do nacemento de Xesús e as tradicións dos nosos nacementos
artísticos e populares soubérono expresar moi ben. Un encontro que se realiza
no máis espontáneo e inmediato da natureza: alí onde flúe clara a auga e se
pode tocar o brando musgo, entre años e ovelliñas, á beira do boi quente e
tranquilo e da fermosa e quieta muliña. Símbolos que falan co seu silencio e
coa súa soa presenza de paz, tranquilidade, humildade e irmandade universal.
Estamos todos necesitados, ao longo das
nosas vidas, desta aura propia do Nadal que está a chegar. Mais non debemos
estar só á espera de que tales encontros nos cheguen. Deberiamos ofrecer nós
mesmos este tipo de encontros aos demais. Revestírmonos do espírito de Xesús,
que é o espírito de Deus, e actuar co ímpeto e a forza que proceden dese mesmo
espírito nos nosos encontros e relacións cos demais. Sobre todo cos que poidan
estar máis necesitados destes encontros fraternais e amorosos.
Toda a vida humanaestá chea de
encontros. Que estes encontros se convertan en desencontros depende en boa
parte de nós. Quero dicir, depende de nós en canto esteamos ou non “enchidos”
dese espírito co que María foi ao encontro de Isabel ou co que o neno Xesús se
encontrou co neno Xoán. Porque, en definitiva, sempre é Deus o que mobiliza e
dá forzas e arte para a realización deses encontros. Encontros que están
sempre, por moi humanos que sexan e deban ser, aureolados de divindade.
Encontros que poden ocorrer no silencio, é dicir, sen
palabras. Semellantes a ese “pai ou nai de todos os encontros” que é o encontro
no Nadal de Deus coa humanidade. O encontro cun neno que nin sequera sabe
falar, mais, iso si, que está disposto a querer e a ser querido. Para que sexa
verdade aquilo de Xoán de que Deus é “amor”.
Toda vida está tecida de encontros.
Encontros cos pais, coas irmás e irmáns, cos amigos e amigas, co esposo ou
esposa, cos fillos ou cos netos, cos estraños e diferentes. Encontros cos
acontecementos agradábeis ou desagradábeis da vida, coas ideas, coa nosa
conciencia, coa nosa vida toda e coa dos demais, coa morte dos que estimamos ou
queremos, coa espera e coa esperanza, co medo da nosa propia morte etc. E, a
través de todo isto, encontro connosco e co Deus que está no fondo e nos
alicerces mesmos de todo este tipo de encontros.
Ben preto xa da Noite Boa,
deberiamos prepararnos mental e cordialmente para o encontro de todos os
encontros que se concentra nun humilde lugar onde Deus se fai humano e os
humanosrecibimos a posibilidade de ser verdadeiramente semellantes a Deus, de
participarmos realmente da propia natureza divina.
Un plan tan grandioso e inimaxinábel que só un
Deus verdadeiramente namorado de nós pode concibir.
Manuel Cabada
Castro
Comentarios
Publicar un comentario