CONTO DE NADAL 1

UN DE VÓS É O MESÍAS

O gurú, que se achaba meditando na súa cova do Himalaia, abriu os ollos e descubriu, sentado fronte a el, a un inesperado visitante: o abade dun soado mosteiro.

-Que desexas?, preguntoulle o gurú.

O abade contoulle unha triste historia. Noutro tempo, o seu mosteiro fora famoso en todo o mundo occidental, as súas celas estaban cheas de mozas novicios, e na súa igrexa resoaba o armonioso canto dos seus monxes. Pero chegaran malos tempos: a xente xa non acudía ao mosteiro a alimentar o seu espírito, a avalancha de novos candidatos cesara e a igrexa achábase silenciosa. Só quedaban uns poucos monxes que cumprían triste e rutinariamente as súas obrigas. O que o abade quería saber era o seguinte:

-Cometemos algún pecado para que o mosteiro véxase nesta situación?”

-Si, -respondeu o gurú- un pecado de ignorancia.

-E que pecado pode ser este?

-Un de vós é o Mesías disfrazado, e vós non o sabedes?.

E dito isto, o guru pechou os seus ollos e volveu ao seu meditación. Durante a penosa viaxe de regreso ao seu mosteiro, o abade sentía como o seu corazón se desbocaba ao pensar que o Mesías volvera á terra e había ir a parar xustamente ao seu mosteiro.

"Como non fora el capaz de recoñecerlle? E quen podería ser? Seica o irmán cociñeiro? O irmán sancristán? O irmán administrador? Ou sería el, o irmán prior? Non, el non! Por desgraza, el tiña demasiados defectos...

Pero resulta que o gurú falara dun Mesías “disfrazado”... Non serían aqueles defectos parte do seu disfrace? Ben mirado, todos no mosteiro tiñan defectos... e un deles tiña que ser o Mesías!"

Cando chegou ao mosteiro, reuniu aos monxes e contoulles o que pescudara. Os monxes mirábanse incrédulos uns a outros: "O Mesías... aquí? Incrible! Claro, que se estaba disfrazado... entón, tal vez... Podería ser este...ou aquel?"

Unha cousa era certa: se o Mesías estaba alí disfrazado, non era probable que puidesen recoñecerlle. De modo que empezaron todos a tratarse con respecto e consideración. “Nunca se sabe”, pensaba cada cal para si cando trataba con outro monxe, “tal vez sexa este...”

O resultado foi que o mosteiro recobrou o seu antigo ambiente de gozo desbordante. Pronto volveron acudir ducias de candidatos pedindo ser admitidos na Orde, e na igrexa volveu escoitarse o jubiloso canto dos monxes, radiante do espírito de Amor.

...De que serve ter ollos se o corazón está cego?

Anthony de Mello. “A oración da ra”

(1ºtomo) p. 58