Is 2, 1-5: O Señor congrega a tódalas nacións na paz eterna do seu Reino

Domingo I de Advento - ciclo A

PREGÓN DE ADVENTO

 Alzade a vista, restregade os ollos,

oteade o horizonte e dádevos conta do momento.

Abride todos os sentidos, aguzade o oído.

Captade os berros e susurros, o vento e a vida...

Empezamos Advento,

e unha vez máis renace a esperanza no horizonte.

Ao fondo, clareando xa, o Nadal.

Un Nadal sosegado, íntima, pacífica,

fraternal, solidario, encarnado;

tamén superficial, desgarrado, violento...

mais sempre desposado coa esperanza.

É Advento esa nena esperanza

que todos levamos, sen saber como, nas entrañas;

unha chama temblorosa, imposible de apagar,

que atravesa o espesor dos tempos;

un camiño de solidariedade ben percorrido;

a alegría contida en cada traxecto;

unhas pegadas que non enganan;

unha xestación chea de vida;

anuncio contido de boa nova;

unha tenrura que se desborda...

Cheo de esperanza grita Isaías:

“Camiñemos á luz do Señor”.

Con esperanza pregoa Xoán Bautista:

“Convertédevos, porque xa chega o reino de Deus”.

Con sorpresa inaudita

acolle Xosé ao seu fillo e Mesías.

Coa esperanza de todos os pobres

rumorea María a súa palabra de acollida:

“Fágase en min segundo a túa palabra”.

Alegrádevos, saltade de xúbilo.

Póndevos voso mellor traxe.

Perfumádevos con perfumes caros.

Que se note! Vén Deus..

Preparade o camiño.

Xa chega o noso Salvador.

Espertade á vida!

Florentino Ulibarri