Ficha e Lectio - Domingo 2 de Ordinario C
FICHAS ANTERIORES:
FICHAS ADAPTADAS DE: http://elrincondelasmelli.blogspot.com/
LECTIO:
Unidos
na diferenza
( 20. I. 2019)
Rematado
o tempo de Nadal, os textos que nos propón a liturxia para este novo tempo que
comezamos agora, o chamado tempo
“ordinario”, son moi diversos. En calquera caso, son todos importantes para
o fortalecemento e a animación da nosa fe. En realidade, o tempo “ordinario”
empezou xa no anterior domingo, no que fixemos lembranza comunitaria do
Bautismo do Señor. O que nesta celebración comentabamos pode servirnos aínda
para algúns dos comentarios de agora.
Porque
hoxe, ademais dos temas que nos suxiren os textos litúrxicos, teriamos que ter
presente tamén un que nos vén dado desde outras instancias non directamente
relacionadas co que acabamos de ler e escoitar nas Lecturas ou no Evanxeo.
Refírome a que desde antonte ata o próximo venres, día 25, celebramos o
Octavario pola Unidade dos Cristiáns.
Mais,
como no podemos falar de todo, toquemos algún que outro punto, ben alicerzados
na mensaxe fundamental do último domingo, a festividade do Bautismo do Señor.
Neste anterior domingo lembrabamos a importancia que ten para a nosa fe o feito
de termos sido, todos nós, bautizados “no Espírito Santo”. Pois ese é o
bautismo que desde Xesús recibimos os cristiáns.
Diciamos
que o Espírito de Deus, o Espírito Santo, e un e diverso. Un como hai un só
Deus, mais diverso como tamén Deus é un e trino, diferente polo tanto na súa
unidade. Por iso o Espírito de Deus unifica, pero tamén sabe e entende de
diferenzas, pois Deus é tamén un e diferente.
Faremos
moi ben en pedir e rezar, nestes días de oración, pola unidade dos cristiáns.
Pois ben sabemos que hai outras confesións dentro do cristianismo que non se
identifican oficialmente coa nosa, a que chamamos “católica”. A unidade é sen
dúbida un gran ben. Mais non estaría mal tampouco que ó tempo pidamos ó Señor
que tódalas confesións, tamén a nosa, se convertan en verdadeiramente cristiás.
Pedirlle polo tanto que nos converta en verdadeiros seguidores seus. Discípulos
auténticos daquel que nos bautizou “no Espírito Santo”. E xa sabemos que no
Espírito Santo estamos todos chamados a sermos e a sabérmonos uns e diferentes.
Por
iso, a diferenza, mentres non se renuncie ós principios básicos da mensaxe de
Cristo, debería sentirse sempre cómoda no seo da nosa Igrexa.
Se
este respecto á diferenza se tivese practicado máis e mellor en tempos
históricos pasados, posibelmente non teriamos necesidade hoxe de estarmos a
pedir durante estes oito días do Octavario pola “unidade dos cristiáns”. Unha
unidade que historicamente se rompeu en determinadas e concretas circunstancias
históricas do pasado.
E
conste que isto valería tamén á súa maneira, penso eu, para os asuntos
políticos que están a ocorrer hoxe en día entre nós. Toda unidade tería que ser
sempre suficientemente flexíbel e aberta para que no seo dela puidesen vivir
comodamente e sen discriminacións as diferenzas culturais, lingüísticas ou de
calquera outro tipo.
Polo
menos na carta ós Corintios que acabamos de escoitar fálanos Paulo do Espírito,
no que -como dicía- fomos todos bautizados, como dun Espírito que, sendo el
sempre o mesmo, actúa de moi diversos modos e maneiras. Un Espírito, dinos
Paulo, que ten “diversidade de dons”, “diversidade de servizos”, “diversidade
de realizacións”... E se o Espírito actúa de tan diversas maneiras, ¿quen somos
nós para forzar as cousas, as realidades, as culturas, as linguas, etc. coa
pretensión de converter estas diferenzas en algo absolutamente unitario e
monolítico?
Todo
isto, como ben podedes ver, está moi en relación co tema do Octavario de
oración pola “unidade dos cristiáns” que estamos a lembrar nestes días.
Ben.
A todo isto doume de conta de que non vos comentei aínda nada sobre o texto do
Evanxeo de hoxe. Só unhas palabras, pois, para rematar.
Xesús,
ó contrario do que ocorre co Bautista, adoita mesturarse coa xente, vive e está
con ela. E non deixa de ser curioso! O seu primeiro milagre, aínda que nolo
conte só Xoán, é o do viño nunha voda. Un milagre moi simbólico (como ocorre
con frecuencia en Xoán). A Xesús gústalle celebrar a irmandade, a amizade, o
amor, a felicidade. E ademais en grupo, en comunidade, en pobo, en reino.
Se
ese foi o seu primeiro milagre, ese será tamén o que poderiamos chamar o seu
derradeiro milagre coa humanidade, coa creación enteira. Nese reino vindeiro
prometido, que será a definitiva e infinita festa da irmandade entre tódalas
persoas do tódolos tempos e nacións. A nosa sorpresa será alí seguramente aínda
meirande cá do apóstolo Pedro, abraiado como estaba de que Deus aceptase onda
si a a quen “practica a xustiza, sexa da nación que sexa”. Así se nos dicía
efectivamente no libro dos Feitos dos Apóstolos, tal e como lembrabamos na
Segunda Lectura do domingo anterior ó celebrarmos a festa do Bautismo do Señor.
Camiñemos,
pois, sempre polos camiños da fe, da esperanza e do amor que nos ofrece Xesús.
E polo tanto, con delicado respecto á unidade e á diferenza, á conxunción e á
diversidade. Formando así ese “corpo místico” de Cristo, con membros diferentes
entre si e unha soa vida común e compartida.
Manuel Cabada Castro
VER MÁIS:
RECURSOS CATEQUESE DE GALICIA:
Comentarios
Publicar un comentario