Reflexión sobre O Credo no Ano da fe - O Fillo (1ª parte)
Creo en Xesucristo
«Xesús
quere dicir en hebreo: “Deus salva”.
No momento da anunciación, o anxo Gabriel deulle como nomee propio o nome de Xesús
que expresa á vez a súa identidade e a súa misión. Xa que “quen pode perdoar
pecados, senón só Deus”?, é El quen, en Xesús, o seu Fillo eterno feito home “salvará
ao seu pobo dos seus pecados”. En Xesús, Deus recapitula así toda a historia da
salvación en favor dos homes». (Art 430 CIC)
«Cristo
vén da tradución grega do termo hebreo “Mesías”
que quere dicir “Unxido”. Pasa a ser
nomee propio de Xesús porque El cumpre perfectamente a misión divina que esa
palabra significa. En efecto, en Israel eran unxidos no nome de Deus os que lle
eran consagrados para unha misión que recibiran del. Este era o caso dos reis,
dos sacerdotes e, excepcionalmente, dos profetas. Este debía ser por excelencia
o caso do Mesías que Deus enviaría para instaurar definitivamente o seu Reino.
O Mesías debía ser unxido polo Espírito do
Señor á vez como rei e sacerdote pero tamén como profeta. Xesús cumpriu a esperanza mesiánica de Israel
na súa tripla función de sacerdote, profeta e rei». (Art 436 CIC).
O seu único Fillo
Os evanxeos narran en dous momentos solemnes,
o Bautismo e a Transfiguración de Cristo, que a voz do Pai o designa como o seu
“Fillo amado”. Xesús desígnase a si mesmo como “o Fillo Único de Deus” e afirma
mediante este título o seu preexistencia eterna.
Pide a fe “no Nome do Fillo Único de Deus”.
Esta confesión cristiá aparece xa na exclamación do centurión diante de Xesús
na cruz: “Verdadeiramente este home era Fillo de Deus”, porque é soamente no
misterio pascual onde o crente pode alcanzar o sentido pleno do título “Fillo
de Deus”. (Art. 444 CIC)
Pola súa banda, Pedro confesa a Xesús como “o
Cristo, o Fillo de Deus vivo”, ao que Xesús respóndelle con solemnidade: “non
che revelou isto nin a carne nin o sangue, senón o meu Pai que está nos ceos”.
Se Pedro puido recoñecer o carácter transcendente da filiación divina de Xesús
Mesías é porque este deixouno entender claramente. Ante o Sanedrín, á pregunta
dos seus acusadores: “Entón, ti es o Fillo de Deus?”, Xesús respondeu: “Vós
dicídelo: eu son”.
Xa moito antes, distinguiu o seu filiación da
dos seus discípulos, non dicindo xamais “o noso Pai” salvo para ordenarlles “vós,
pois, orade así: Noso Pai; e subliñou esta distinción: “O meu Pai e o voso Pai”
(Xn 20, 17).
O noso Señor
Na tradución grega dos libros do Antigo
Testamento, o nome inefable co cal Divos revelouse a Moisés: “YHWH”, é traducido por “Kyrios”, “Señor”. Señor convértese desde
entón no nome máis habitual para designar a divindade mesma do Deus de Israel.
O Novo Testamento utiliza neste sentido forte
o título “Señor” para o Pai, pero emprégao tamén, e aquí está a novidade, para Xesús
recoñecéndoo como Deus. (Art. 446 CIC).
Ao longo de toda a súa vida pública, Xesús
mostrou o seu dominio sobre a natureza, sobre as enfermidades, sobre os demos,
sobre a morte e o pecado, demostrando a súa soberanía divina. Con moita
frecuencia, nos evanxeos, hai persoas que se dirixen a Xesús chamándolle “Señor”.
Este título expresa o respecto e a confianza dos que se achegan a Xesús e
esperan del socorro e curación.
Desde o comezo da historia cristiá, a
afirmación do señorío de Xesús sobre o mundo e sobre a historia significa tamén
recoñecer que o home non debe someter a súa liberdade persoal, de modo
absoluto, a ningún poder terreal senón só a Deus Pai e ao Señor Xesucristo:
César non é o “Señor”. “ A Igrexa cre que a clave, o centro e o fin de toda
historia humana atópase no seu Señor e Mestre” (Art. 450 CIC).
Que foi concibido por obra e graza do
Espírito Santo
A Anunciación a María inaugura “a plenitude
dos tempos”, é dicir, o cumprimento das promesas e dos preparativos. A resposta
divina á súa “como será isto, posto que non coñezo home?” deuse mediante o poder
do Espírito.
A fe na verdadeira encarnación do Fillo de
Deus é o signo distintivo da fe cristiá: “Poderedes coñecer nisto o Espírito de
Deus: todo espírito que confesa a Xesucristo, vindo en carne, é de Deus”.
A Anunciación a María inaugura “a plenitude
dos tempos”, é dicir, o cumprimento das promesas e dos preparativos. A resposta
divina á súa “como será isto, posto que non coñezo home?” deuse mediante o
poder do Espírito: “O Espírito Santo virá sobre ti”.
«A misión do Espírito Santo está sempre unida
e ordenada á do Fillo. O Espírito Santo foi enviado para santificar o seo da
Virxe María e fecundarla por obra divina, el que é “o Señor que dá a vida”,
facendo que ela conciba ao Fillo eterno do Pai nunha humanidade tomada da súa».
(Art 485 CIC)
O Fillo único do Pai, ao ser concibido como
home no seo da Virxe María é “Cristo”, é dicir, o unxido polo Espírito Santo,
desde o principio da súa existencia humana, aínda que a súa manifestación non
tivese lugar senón progresivamente: aos pastores (cf. Lc 2,8-20), aos magos
(cf. Mt2, 1-12), a Xoán Bautista (cf. Xn 1, 31-34), aos discípulos (cf. Xn2,
11).
Naceu de Santa María Virxe
«María “foi Virxe ao concibir ao seu Fillo,
Virxe durante o embarazo, Virxe no parto, Virxe despois do parto, Virxe sempre”;
ela, con todo o seu ser, é “a escrava do Señor”».
«Da descendencia de Eva, Deus elixiu á Virxe
María para ser a Nai do seu Fillo. Ela, “chea de graza”, é “o froito máis
excelente da redención”; desde o primeiro instante da súa concepción, foi
totalmente preservada da mancha do pecado orixinal e permaneceu pura de todo
pecado persoal ao longo de toda a súa vida». (Art 508 CIC). «María é
verdadeiramente “Nai de Deus” porque é a nai do Fillo eterno de Deus feito home,
que é Deus mesmo». (Art 509 CIC)
«María “foi Virxe ao concibir ao seu Fillo,
Virxe durante o embarazo, Virxe no parto, Virxe despois do parto, Virxe sempre”;
ela, con todo o seu ser, é “a escrava do Señor”.» (Art 510 CIC)
María é virxe porque a súa virxinidade é o
signo da súa fe non adulterada por dúbida algunha e da súa entrega total á
vontade de Deus. A súa fe é a que lle fai chegar a ser a nai do Salvador.
«María é á vez virxe e nai porque ela é a
figura e a máis perfecta realización da Igrexa, como sinala a Lumen Gentium: “A
Igrexa [...] convértese en Nai pola palabra de Deus acollida con fe, xa que,
pola predicación e o bautismo, procrea para unha vida nova e inmortal aos
fillos concibidos polo Espírito Santo e nados de Deus. Tamén ela é virxe que
garda íntegra e pura a fidelidade prometida ao Esposo”» (Art 507 CIC).
Padeceu baixo o poder de Poncio
Pilato
A Igrexa permanece fiel “á interpretación de todas as Escrituras” dada
por Xesús mesmo, tanto antes como despois da súa Pascua (Lc 24, 27. 44-45): “Non
era necesario que Cristo padecese iso e entrase así na súa gloria?” (Lc 24,
26).
Os padecimientos de Xesús tomaron unha forma
histórica concreta polo feito de ser “reprobado polos anciáns, os sumos
sacerdotes e escribas” (Mc 8, 31), que “o entregaron aos xentís, para burlarse
del, azoutarlle e crucificarlo” (Mt 20, 19). (Art. 572 CIC)
Desde os comezos do ministerio público de Xesús,
fariseos e partidarios de Herodes, xunto con sacerdotes e escribas, puxéronse
de acordo para perderlle.
Para Deus, todos os momentos do tempo están
presentes na súa actualidade. Por tanto establece o seu designio eterno de “predestinación”incluíndo
nel a resposta libre de cada home á súa graza: “Si, verdadeiramente, reuníronse
nesta cidade contra o teu santo servo Xesús, que ti unxiches, Herodes e Poncio
Pilato coas nacións gentiles e os pobos de Israel, de tal sorte que eles
cumpriron todo o que, na túa poder e a túa sabedoría, habías predestinado”.
Deus permitiu os actos nados da súa cegueira para realizar o seu designio de
salvación. (Art. 600 CIC).
Foi crucificado, morto e sepultado
A morte violenta de Xesús na cruz non foi
froito do azar nunha desgraciada constelación de circunstancias. Pertence ao misterio do designio de Deus, como
o explica san Pedro aos xudeus de Xerusalén xa no seu primeiro discurso de
Pentecostés. A morte redentora de Xesús cumpre, en
particular, a profecía do Servo doente (cf. Is 53, 7-8 e Hch 8, 32-35). A Igrexa ensina que Cristo morreu por todos os
homes sen excepción: “non hai, nin houbo nin haberá home algún por quen non
padecese Cristo”.
«”Pola graza de Deus, gustou a morte para ben
de todos” (Hb 2, 9). No seu designio de salvación, Deus dispuxo que o seu Fillo
non soamente “morrese polos nosos pecados” (1 Co 15, 3) senón tamén que “gustase
a morte”, é dicir, que coñecese o estado de morte, o estado de separación entre
a súa alma e o seu corpo, durante o tempo comprendido entre o momento en que El
expirou na Cruz e o momento en que resucitou. Este estado de Cristo morto é o
misterio do sepulcro e do descenso aos infernos. É o misterio do Sábado Santo
no que Cristo depositado na tumba (cf. Xn 19, 42) manifesta o gran repouso
sabático de Deus (cf. Hb 4, 4-9) despois de realizar (cf. Xn 19, 30) a
salvación dos homes, que establece na paz o universo enteiro (cf. Col 1,
18-20)».
(Art 624 CIC).
Comentarios
Publicar un comentario