DOMINGO 10 DE ORDINARIO - CICLO C
DOMINGO X DO TEMPO ORDINARIO -
CICLO C
Primeira Lectura 1 Re 17,
17-24
LECTURA DO LIBRO PRIMEIRO DOS REIS
Velaí que o teu fillo vive
Naqueles días, adoeceu
o fillo da muller, dona da casa. A doenza foi tan grave, que o neno deixou de
alentar. A muller díxolle a Elías:
‑ "Que temos que ver un con outro, home
de Deus? Viñeches á miña casa para lembrarme os meus pecados e para matarme o
fillo?"
Respondeulle Elías:
‑ "Dáme aquí o
teu fillo".
E coa mesma, colleullo
do colo, subiuno ao cuarto onde el durmía e deitouno na cama. E rezoulle ao Señor,
dicindo:
‑ "Señor, meu Deus, tamén vas visitar coa
desgraza a esta viúva coa que vivo, facendo que morra seu fillo?"
Logo tendeuse riba do
neno por tres veces, chamando ao Señor:
‑ "Señor, meu Deus, fai que o alento de
vida deste neno entre nel outra vez".
O Señor escoitou a
oración de Elías, e o neno comezou a alentar e reviviu. Elías colleu o neno,
baixouno do seu cuarto e deullo á nai, dicindo:
‑ "Aí tes o teu
fillo vivo".
A muller díxolle a
Elías:
‑ "Agora acabo de
ver que ti es un home de Deus, e que a palabra do Señor está de verdade na túa
boca".
Palabra
do Señor R/.
Grazas a Deus
SALMO RESPONSORIAL Sal 29, 2 e
4. 5-6. 11 e 12a e13b
R/. (2a): Eu lóote, Señor, porque me libraches.
Eu lóote, Señor, porque me libraches
e non deixaches rirse de min os inimigos.
Sacaches do abismo a miña vida,
fixéchesme revivir,
lonxe dos que baixan ao sepulcro.
Cantádelle ao Señor os seus amados,
loade o seu santo nome.
O seu furor dura só un intre;
o seu favor, toda a vida.
Se hai pranto á tardiña,
ó abrente xa hai ledicia.
Escoita, Señor; ten compaixón de min,
Señor, ven socorrerme.
Trocaches o meu lamento en danza,
Señor, meu Deus, hei loarte por sempre.
Segunda Lectura Gal 1, 11-19
LECTURA DA CARTA DO APÓSTOLO SAN PAULO AOS GÁLATAS
Reveloume o seu Fillo, para que volo predicase aos xentís
Fágovos saber, irmáns,
que o Evanxeo que eu prediquei non é cousa de homes, xa que nin o recibín nin o
aprendín de home ningún, senón que mo revelou Xesús Cristo.
Si: vós tedes oído
falar das miñas andanzas de cando estaba no xudaísmo; do furor con que dera en
perseguir a Igrexa de Deus; e de como adiantaba eu no xudaísmo máis ca moitos
da miña raza e do meu tempo, como fanático seguidor das tradicións dos meus
devanceiros.
Mais cando a Aquel,
que xa desde o seo da miña nai me puxera á parte e chamou por min pola súa graza,
lle prougo revelarme o seu Fillo, para que o predicase aos non xudeus, eu ‑ de
contadiño, sen lle pedir consellos á carne nin ao sangue, sen tan sequera subir
a Xerusalén onda os que me precederan como apóstolos ‑, retireime a Arabia, e
volvín de novo a Damasco.
De alí a tres anos
subín a Xerusalén para ir coñecer a Pedro e cabo del fiquei uns quince días. E
non vin a ningún outro apóstolo, fóra de Santiago, o parente do Señor.
Palabra
do Señor R/.
Grazas a Deus
ALELUIA Lc 7, 16
Se non se canta, pódese omitir.
Aleluia, aleluia.
Un gran profeta xurdiu entre nós;
Deus visitou o seu pobo.
Aleluia.
Evanxeo Lc 7, 11-17
LECTURA DO SANTO EVANXEO SEGUNDO LUCAS
Rapaz, falo contigo: érguete!
Naquel tempo, Xesús
foi a unha vila chamada Naín, acompañado dos seus discípulos e outra moita
xente. Cando estaba chegando á entrada da vila, sacaban a enterrar un morto, fillo
único da súa nai, que era viúva; ía acompañada por moita xente da vila. ao vela,
o Señor compadeceuse e díxolle:
‑ Non chores.
E achegándose, tocou o
cadaleito ‑ os que o levaban pararon ‑, e el mandou:
‑ Rapaz, falo contigo:
érguete!
O morto incorporouse e
empezou a falar; e Xesús entregoullo á súa nai. Todos quedaron impresionados e
loaban a Deus, dicindo:
‑ Un gran profeta
xurdiu entre nós; Deus visitou o seu pobo.
E por toda a Xudea e a
súa comarca correron estes comentarios.
Palabra
do Señor R/.
Loámoste, Cristo
UNHA INVITACIÓN PARA NON
DEIXARSE LEVAR DA DESESPERANZA: ÉRGUETE!
Pórtico
Xesús, no evanxeo que imos proclamar na celebración desta
mañá, invita a erguerse. Esta é unha expresión coa que se quere manifestar que
a realidade avanza, non para, e nós non podemos desengancharnos, por difícil
que sexa a situación, deste proceso. A súa chamada quere ser un pulo de
esperanza e acollida. Non é unha orde, un mandato que alguén con poder impón a
quen está sometido; ao contrario, é unha invitación chea de agarimo que abre a
vida a novas posibilidades, que chama a deixar atrás canto impide mirar ao
futuro, construír esperanza ou avanzar buscando cambiar e iniciar novos
proxectos, xerando ilusións e entusiasmo.
Tamén a nós, neste momento de tantas dificultades e problemas para moitas
das familias da nosa sociedade, se dirixe hoxe esta invitación de Xesús, Non
impón, non manda, non esixe..., simplemente invita, e na súa invitación
téndenos a man: érguete! Que respondamos con prontitude, porque desde El, outra
vida, outra familia, outra Igrexa e outra sociedade serán posibles. Poñámonos
en camiño, non esperemos máis!.
PERDÓN
ð Porque nos custa coller a man que nos tendes para que
saiamos da desesperanza e da desilusión, SEÑOR, GRAZAS POR CONFIAR EN NÓS.
ð Porque lle prestamos máis atención ás voces que nos falan
de vinganza, violencia e egoísmo, que á túa, que nos chama sempre á paz e á
solidariedade, CRISTO, GRAZAS POR CONFIAR EN NÓS.
ð Porque nos sobran palabras e nos faltan feitos que
convertan a nosa vida en exemplo evanxélico de servizo e acollida cara aos que
nos necesitan, SEÑOR, GRAZAS POR CONFIAR EN NÓS.
REMUÍÑO
- Nunha sociedade lastrada polo materialismo que todo
o anega, resulta difícil entender e interiorizar a linguaxe da fe. Nenos,
mozos e maiores, coidando que xa o saben todo, ao falar do relixioso
adoptan unha actitude de desprezo, cando non de superioridade. Non vende,
non está de moda, non dá beneficios, non produce ganancias, non... Estamos
tan convencidos de que isto ten que ser así, que non contemplamos xa outras
perspectivas, visións e formas de darlle sentido á nosa existencia.
Consecuencia: cando se veñen abaixo as agarradoiras do materialismo, é
dicir, a utilidade, o pragmatismo, a rendibilidade ou o éxito, non queda
máis que o baleiro, e como consecuencia a nada, o nihilismo máis absoluto,
o que nos trae actitudes como o derrotismo e a desesperanza, un deixarse
ir ata que todo acabe, porque non hai nada máis. Este xeito de pensar e
vivir invadiu tamén a moitos dos cristiáns. Algúns, como nada podía xa alentalos
e o seu vivir a fe era puro ritualismo sociolóxico, optaron polo abandono
silencioso da Igrexa, pola chamada apostasía silenciosa, sen facer moito
barullo e sen chamar a atención…simplemente fóronse. Outros, inda que non
se foron, móvense nunha fe pura e simplemente de costumes: o enterro, a
festa, a Franqueira... pero sen nada que os motive e os achegue a unha
experiencia persoal de Deus que se identifica coa persoa de Xesús.
Poderiamos preguntarnos, os que seguimos vindo ás celebracións, os que seguimos
pensando que Deus, o Deus de Xesús, sigue ocupando un lugar amplo na nosa
vida, que parte de culpa temos por non ter sido capaces de ser testemuñas,
de transmitir a alegría de crer, o gozo dunha palabra que nos pide
comprometernos en cambiar o mundo, por facer dos corazóns, non estatuas de
pedra, senón latexo quente que se aleda e se une ás causas nas que a
defensa das persoas, e dentro destas as máis pobres e excluídas, son o
motor, o obxectivo e a razón de ser do actuar de cada día. Como fixo e nos
ten invitado a facer Xesús.
- O seu érguete é un érguete
dirixido a cada un de nós para que non caiamos nesta desidia que non só
produce baleiro, senón que nos vai quitando horizontes, perspectivas e
esperanzas. Outro mundo será posible, se posible é tamén o cambio na nosa
actitude, no noso xeito de vivir, na nosa maneira de acoller, coñecer e
movernos desde o seguimento da súa persoa. Non cremos en algo abstracto e
difuso, senón nunha persoa: Xesús de Nazaré, Fillo de Deus e home que deu
un profundo e agarimoso testemuño de amor; e que no final da súa estadía
entre nós díxolle a aqueles que o seguían: non quededes mirando para o
ceo. Ide e anunciade.
- Dínolo a nós tamén: a
min, a vós; aos que hoxe estamos aquí, tamén a cantos a través de nós
recibirán esta mensaxe. Poñámonos a andar, rompamos co baleiro, deixemos
atrás a nostalxia doutros tempos. A fe non é vivir do pasado, senón
actuar, aquí e agora, cos métodos, maneiras e modos de hoxe. Ergámonos e
vaiamos, deixemos de mirar para outro lado!
ORACIÓN DA COMUNIDADE
Chamados a non quedar instalados na nosa propia
comodidade, diriximos agora como comunidade, a nosa oración a Deus Pai, dicindo
xuntos:
SEÑOR, QUE NOS DEIXEMOS LEVAR DA TÚA MAN
*
Que a Igrexa, Señor, non
canse nunca de tender a súa man, non aos poderosos, senón aos pobres e
necesitados; OREMOS.
SEÑOR, QUE NOS DEIXEMOS LEVAR DA TÚA MAN
*
Que as nosas comunidades se
esforcen por camiñar aprendendo a mirar para os lados, e saiban tender a man a
quen se atopa só, enfermo ou necesitado de que o escoiten; OREMOS.
SEÑOR, QUE NOS DEIXEMOS LEVAR DA TÚA MAN
*
Que cada un de nós, non se
deixe invadir nunca polo desánimo, o derrotismo ou a indiferenza,
namentres ao noso redor os poderosos
teñen as mans libres para enganarnos e manipularnos como se foramos cousas e
non persoas; OREMOS.
SEÑOR, QUE NOS DEIXEMOS LEVAR DA TÚA MAN
Grazas, Señor, por esta oración comunitaria na
que nos invitas a non afastarnos de Ti. P.X.N.S. Amén.
REFLEXIÓN
«PAI,
PERDÓALLES PORQUE NON SABEN O QUE FAN»
Sabendo ou non sabendo o que facemos, sabemos que nos amas,
porque xa temos visto as túas maneiras
nos ollos e na boca do teu Fillo Xesús.
Xa non es máis para nós o Deus terrible.
Sabemos que es Amor!
Sabemos que non sabes castigar...
Ti es un Deus vencido na tenrura.
Ti esperas sempre, Pai, e acolles e restauras a vida
ata dos asasinos do teu Fillo,
que somos todos nós.
Perdóalles! Perdóanos!
Atende este pedido do teu Fillo na cruz,
proba maior do teu amor de Pai.
E acóllenos, oh Pai, oh Nai, oh berce, oh casa
de cantos retornamos buscando a túa aperta!
(Pedro
Casaldáliga)
CANTOS
Entrada:
Amigos nas penas e na festa
Lecturas:
Téndeme a túa man
Ofertorio:
Canta o sol
Comuñón:
Queda ti, Señor, connosco.
POWER POINTS
Comentarios
Publicar un comentario