DOMINGO XXI DO TPO. ORDINARIO C
Oracional Galego en Spotify + Enlace orixinal Oracional iVoox
LECTIO:
DOMINGO XXI T. O.
24 agosto 2025
No xudaísmo do tempo de Xesús había un marcado interese e
preocupación polo número de persoas que se salvarían. Nese contexto hai que
situar a pregunta que alguén lle fai a Xesús, tal como nolo conta Lucas:
“Señor, e logo son poucos os que se salvan?”. Mais, á parte deste contexto
relixioso, sabemos que a salvación -entendida a moi diversos niveis- si que nos
interesa. E moito. Queremos salvarnos de calquera perigo, queremos salvarnos de
atopármonos enfermos ou de morrer. En fin, queremos salvarnos de que nos pase
algunha cousa mala. E, se a pesar de todo finamos, queremos tamén salvarnos, é
dicir, queremos que no máis alá non nos pase nada malo. En fin, a nosa salvación,
dunha ou outra forma, impórtanos. Levamos todos dentro esa semente de querermos
vivir sempre. Sementóunolao Deus eterno e inmortal no máis íntimo dos nosos
corazóns. Un desexo que en realidade non deixa de existir en nós día tras día.
Por moitos anos de vida que recoñezamos xa ter.
En relación máis ou menos con isto dicía o filósofo
Ortega y Gasset que a vida humana vén sendo algo así coma un naufraxio do que aspiramos
a salvarnos agarrándonos a unha táboa de salvación. Loitamos, xa que logo, toda
a nosa curta ou longa vida por agarrármonos a algo que nos “salve”. Dinos el
que esa táboa da salvación é o que el chama a “cultura”, pois todos nós accedemos
a este mundo sen mecanismos automáticos para sobrevivir. Mais oque aquí nos
interesa é a referencia que el fai ó noso desexo de “salvarnos”, pois vén sendo
algo moi característico da vida humana. Todos queremos, pois, agarrarnos a algo
que nos salve e loitamos por iso toda a nosa vida para non afundirnos nun ameazador
mar que nos engula.
Volvendo ao texto de Lucas, sabemos que nas respostas que
lles dá Xesús aos que coas súas preguntas queren levalo ao seu propio terreo ou comprometelo e
enredalo, o que el fai é ir ao fondo das cuestións e, en tal sentido, situar o
problema alí onde debería estar. A el interésalle -naturalmente en función da
mensaxe quenos quere dar- non o pretendido número dos que se salvan ou
curiosidades semellantes- senón a estratexia de salvación que deberiamos
utilizarse é que queremos verdadeiramente “salvarnos” e acceder así ao seu
Reino, un reino de xustiza, de amor e de paz. Agora ben, neste tema, como en
tantos outros, Lucas é moi claro. O que importa, segundo o que el nos quere
transmitir sobre a mensaxe de Xesús, non é o andar a dicir por aí que somos
cristiáns dende sempre, que sabemos moito de relixión e de teoloxía, que
rezamos moito, que temos marabillosos desexos de facer cousas grandes, que
temos curas amigos ou que sempre lles damos o noso voto aos que chamamos
partidos sensatos, politicamente correctos etc. Quizais se podería traducir algo
así o que Lucas comenta referíndose aos que se lles veta a entrada no Reino de
Deus e que protestan contra iso dicindo: “¡Se nós comemos e bebemos contigo [é
dicir, con Xesús] e ti ensinaches polas nosas rúas!” etc.
Lucas dinos, porén, que non hai máis ca unha maneira de
nos “salvar”, é dicir, de acadar esa “salvación” que todos dun xeito ou outro
buscamos. E cal éesa estraña maneira? Só esta: “practicar a xustiza”. Os que
non “practican a xustiza” son para Deus uns “descoñecidos”.Non se trata de que
o Deus que todo o sabe descoñeza tales persoas. O descoñecemento bíblico non é
un descoñecemento teórico ou intelectual, senón unha falta de relación ou de
sintonía vital e práctica. Porque “practicar a inxustiza” é comportarse mal, de
maneira prepotente e inxusta, contra os demais. Esa ofensa respecto dos demais
-que non por iso deixan en realidade de seren irmáns do ofensor- é de feito
unha ofensa contra quen se fixo irmán noso en Xesús. Se non nos relacionamos
fraternalmente coas persoas, convertémonos de feito nuns descoñecidos para
Deus, pois dese xeito rompemos coa relación que deberiamos ter con El. Poderemos
así comprender a resposta que, segundo Lucas, lles dará o Deus de Xesús aos que
protestan por non teren acadado entrar no Reino de Deus: “Non sei quen sodes.
Arredade de min os que practicades a inxustiza!”.
De
modo que, vistas as cousas así, ben se pode dicir que falar de “salvación” non
consiste en falar da salvación propia, persoal ou particular. Salvarsenon se pode
realizar nunca só. Un só se salva cos demais, é dicir, xunto con cantos axudei,
promovín, consolei,visitei, amei, respectei, estimei etc. Trátase así verdadeiramente
dunha “loita”, como nos di Lucas,“para entrarmos pola porta estreita”. Sermos
cristiáns non consiste, pois, en sabermos moito sobre os fundamentos e sobre a
agachado cerne do cristianismosenón en levarmos á práctica no noso mundo esa
explosiva mensaxe de fraternidade que se opón ás inxustizas e desigualdades. E
nisto podemos ollar como verdadeiros irmáns nosos cantos, sen se consideraren quizais
a si mesmos cristiáns, loitan igual ca nós (ou quizais mellor) na mesma tarefa
de instaurar a xustiza no mundo. Por iso, cando se di e proclama sen máis
precisións que “fóra da igrexa non hai salvación” temos que ter en conta que a
salvación, polo menos desde os textos do Concilio Vaticano II, é algo que pode
tamén ocorrer fóra dos límites formais da que chamamos igrexa cristiá ou
católica. Deus é sempre meirande cós límites nos que quizais o pretendemos clausurar.
Manuel Cabada Castro
Comentarios
Publicar un comentario