FICHA E LECTIO: DOMINGO XXXII ORDINARIO B
FICHAS ANTERIORES: FICHA 1 / FICHA 2
LECTIO:
Mulleriñas
pobres da aldea
(7. XI. 2021)
Están
hoxe presentes na nosa lembranza litúrxica dúas mulleres que actúan como
protagonistas e animadoras da nosa fe. Polo feito de seren mulleres estaban
daquela socialmente marxinadas e á parte diso ó seren viúvas levaban unha vida
pobre e máis desprotexida.
Pois
ben, se nalgún momento proclamou Xesús que se non nos facemos coma nenos non
entraremos no reino dos ceos, algo así nos podería dicir el hoxe tamén: se non
vos comportades como estas dúas mulleres, non entraredes no reino dos ceos. É
dicir, non participaredes da felicidade que leva consigo sermos xenerosos e
sabermos confiar esperanzadamente na bondade de Deus.
Porque
estas veñen ser as mensaxes que nos chegan este domingo ó recuncho das nosas
conciencias. De maneira coherente, a liturxia ponnos en relación a mensaxe da
viúva pobre e xenerosa do evanxeo coa viúva do Antigo Testamento coa que se
atopa o profeta Elías. A viúva de Sarepta ía apañar uns guizos para acender o
lume, facer un panciño para ela e mais para o seu fillo e despois morrer, pois
non tiñan máis reservas para poderen seguir vivindo. Así e todo, a confianza en
Deus, suscitada polo profeta, fai que se realice o milagre da xenerosidade de
Deus con eles da mesma maneira que eles, nai e fillo, foran tamén xenerosos
pola súa parte co profeta.
En
canto ó texto do evanxeo, o contraste no interior da escena non pode ser
meirande. Por unha banda a grandeza, magnificencia e riqueza do templo de
Xerusalén, no que os letrados e xefes relixiosos se deixan ver con fachenda e
autocompracencia, e por outra esa pobre mulleriña viúva que entrega ó Deus que
se fai presente no templo de Xerusalén o pouco que ten para ela poder seguir
vivindo. Dicir que esta muller botou no peto do tesouro do templo todo o que precisaba
para vivir quere dicir que entregou a súa vida enteira ó servizo de Deus, non
reservándose nada para si mesma. É o sinal da suprema e máxima xenerosidade.
Se
relacionamos este xesto co que comentabamos no anterior domingo sobre que para
Xesús os verdadeiros “templos”, é dicir, os lugares nos que Deus se encontra a
gusto, non son precisamente os construídos con pedra, mármore ou ladrillos,
senón as “persoas” concretas que no modo de se comportaren se asemellan a
Xesús, entón -digo- comprenderemos por
que Xesús se fixa tanto nesta mulleriña, nesta “viúva pobriña” (tal como nola
describe Marcos).
A
Xesús o templo, admirado polas multitudes que a el acoden, non lle suscita
atención especial. O que si admira Xesús é esta muller, cara a que ninguén ollaría
por ir pobremente vestida e seguramente con claros sinais na súa face de estar
deficientemente alimentada. Albiscaría quizais el nesa muller unha certa
semellanza coa súa propia nai, que sen dúbida sería tamén pobre? A Xesús, o
fillo do Deus vivo, váiselle en cambio o corazón, sen podelo remediar, cara a
este tipo de persoas. Os seus son os pobres, os de abaixo. Eles son os seus
preferidos. Unha anécdota en relación con isto. Nos anos sesenta do século
pasado houbo moita discusión entre nós sobre o tema da introdución da lingua galega
na liturxia, nas eucaristías e demais. Tratábase da lingua do pobo, da xente
normal e corrente, aquela dos que algúns chaman a lingua da “Galicia profunda”...
O Concilio Vaticano II aprobara o uso destas linguas, por máis que non fosen
aínda oficiais. O caso é que, a diferenza do que ocorreu entón coa introdución
do euskara ou do catalán, co galego houbo moitos problemas. De feito, tívose
que esperar ata comezos do ano 1969 para podermos falar publicamente con Deus
en galego no interior das nosas igrexas, porque algúns pensaban que o galego
non era unha lingua suficientemente digna para ser utilizada no interior dunha
igrexa. Pois ben, por algún lado anda escrito, entre a documentación sobre esta
polémica, que unha alta dignidade eclesiástica argumentara naquel entón, para
apoiar a súa postura contraria ó uso do galego na liturxia, deste xeito: “Yo no
me presentaría ante Dios en alpargatas”...
Non
podemos saber desde logo se a mulleriña loada por Xesús calzaba ou non alpargatas.
Do que si en cambio podemos estar ben seguros é de que era ben pobre e que polo
tanto, igual ca Xesús, falaría en arameo, a lingua do pobo, e non en hebreo ou
moito menos no latín dos invasores romanos.
Por
outra parte, sabemos que Xesús dixera sobre si mesmo que quen o ve a el ve o
Pai, é dicir, a Deus, e que polo tanto que el é o retrato fiel e auténtico de
Deus. Pois ben, ¿podemos imaxinar Xesús (que vivía entre os pobres) vestindo ou
calzando de maneira distinta ca eles? De modo que, ó revés do mencionado dito de
que “yo no me presentaría ante Dios en alpargatas”, teriamos máis ben que dicir
e desexar que oxalá tivésemos a sorte de podérmonos presentar algún día perante
Deus Pai dunha maneira que lle recordase a el o seu fillo Xesús ou aquela mulleriña
do evanxeo de hoxe.
Os
que traballan cos pobres, pra acompañalos e dignificalos a moi distintos
niveis, falan con frecuencia do moito que aprenden e reciben deles: da súa
xenerosidade e do seu desprendemento. De cando en vez oímos ou lemos tamén que
algunha importante persoa (pola súa riqueza ou polos seus negocios) ten doado a
algunha institución benéfica ou caritativa unha considerábel suma de diñeiro.
Está moi ben, mais, a teor do que se nos di no evanxeo, podemos estar ben seguros
de que aquela mulleriña pobre deixou no peto do tesouro do templo máis ca esa
persoa rica, porque xunto coas poucas moedas de que dispuña para ela poder
seguir vivindo deixou alí, no peto do templo, o seu corazón, a súa persoa
enteira.
Manuel Cabada Castro
VER TAMÉN:
https://www.gruposdejesus.com/32-tempo-ordinario-b-marcos-1238-44-3/
Comentarios
Publicar un comentario