DOMINGO XXX DO TEMPO ORDINARIO B

 Oracional Galego en Spotify

LECTURAS DO DÍA

LECTIO:

SER QUEN DE VER. 

Domingo XXX Ordinario. 27-X-2024   

         Debe de ser moi dura e triste a experiencia de se quedar cego pola razón que sexa, sobre todo se aínda un é mozo. Isto sería máis grave nos tempos antigos, cando non había posibilidades técnicas para suavizar tal desgraza. Que o cego curado por Xesús estaría en boa idade déixao entender o propio Marcos cando nos di que correu cara a Xesús “dando brincos” despois de que el o chamase.

         Por outra banda, Bartimeo, é dicir, “o fillo de Timeo”, que así se chamaba, non era cego de nacemento. Cando Xesús lle pregunta que quere que lle faga, a súa petición é esta: “Mestre, que volva ver”. Isto presupón que antes vía, que posuía a importante e marabillosa capacidade de ver e que sofre con pleno coñecemento tal desgraza. Este cego do Evanxeo vive nas marxes. É un dos marxinados que existen na sociedade, tamén nas nosas sociedades modernas. Marcos dinos que a súa profesión era esa: ser un pobre esmoleiro que mendigaba a carón do camiño por onde ía pasar Xesús. En canto cego, vive en certo modo na noite, nas tebras da súa condición marxinal e necesitada.

         O encontro do cego con Xesús é neste sentido algo así coma o encontro da escuridade coa luz. A ninguén lle gusta estar ás escuras. E iso que propiamente a escuridade non é nada. Ela é só falta de luz. Esta si que é algo. Algo complexo, fermoso, que estudan os científicos. Pois ben, quen experimenta a luz énchese de vida, de alegría, de liberdade. Os horizontes ábrense diante de quen pode ver. Coa luz hai futuro, hai posibilidades. Se ela non está, nin os ollos –tan marabillosos como eles son– valen pra nada.

         Ben sabemos das moitas veces que no evanxeo se nos fala de Xesús como “luz”. A liturxia do día central do ano litúrxico cristián, a do domingo de resurrección, está toda ela centrada no cirio pascual que aluma a todos nesa chamada noite “ditosa”. No evanxeo de Xoán (8, 12) di Xesús de si mesmo: “Eu son a luz do mundo. Quen me segue non andará ás escuras, senón que terá a luz da vida”. Lucas pon tamén en boca de Zacarías pensamentos de fonda raizame bíblica que se refiren ó Mesías como “luz”: “Visitaranos o sol que nace do alto, para alumar os que viven en tebras e na sombra da morte” (Lc 1, 78-79), “luz para alumar as nacións” (Lc 2, 32) etc. Unha luz que todos precisamos para orientármonos desde a nosa escuridade.

         Lembro ben, dos meus tempos de rapaz, cando na miña aldea natal non había aínda luz eléctrica. Así, por exemplo, se algún veciño da aldea nos visitaba entre lusco e fusco e marchaba logo entrada a noite, despois de parolarmos xuntos á calor da lareira, era costume que el collesealgunha acha do lume da nosa lareira e a levase na man movéndoa dun lado para outro (para non tropezar no camiño) ata poder deixala ao final na súa propia lareira. Sen luz non é posíbel ou resulta moi dificultoso camiñar con seguridade.

         O cego do evanxeo atópase á beira dos camiños. No seu encontro con Xesús -que é ó tempo “luz” e “camiño”- o mendigo cego vai recibir dous grandes agasallos. O que el demandaba a berros era o poder moverse con seguridade polo camiño que tiña diante del. El estaba sentado á beira do camiño por onde se movía a xente, pois a carencia de visión impedíalle moverse. Xesús vaille conceder a visión. Pero, ao tempo e máis alá das esixencias inmediatas, o cego vai descubrir quen é o verdadeiro “camiño”. Tal camiño é o propio Xesús, que de si mesmo dixera: “Eu son o camiño, a verdade e a vida”. Sobre o cego dinos Marcos que, no intre de ser curado da cegueira, empezou a seguir Xesús polo camiño. É dicir, o cego, esfiañadas xa as tebras dos seus ollos, “seguía polo camiño (en minúscula) o Camiño (en maiúscula)”... O Camiño, é dicir, Xesús mesmo.

         Non está aquí de máis volver lembrar aquilo que nos advertía Xesús co gallo do seu encontro, noutra ocasión, cos rapaces e mailas súas nais. Mentres os apóstolos rifaban con eles para que deixasen de estorbar, el criticaba decididamente o comportamento dos seus discípulos. Na escena de hoxe ocorre outro tanto. O cego é outro marxinado da sociedade, como tamén o eran as nais e os seus cativos. A xente reprende o cego para que deixe de berrar. Xesús, polo contrario, ordena que chamen por el. Elbusca sempre o encontro coas persoas.

         Mais aquí volve el utilizar o seu estilo “divino” de se comportar. Refírome ás finuras ou delicadezas do Deus de Xesús coa nosa liberdade, ese don divino que nos converte de verdade en persoas humanas. Antes de lle dar vista ao cego, pregúntalle algo que nos podería parecer redundante ou innecesario: “Que queres que che faga?”. Tal tipo de pregunta faime lembrar aquilo que conta no seu libro Un médico na aldea un xa defunto médico e bo amigo meu, chamado Manuel Reimóndez Portela. Refírenos el alí que cando o enfermo chegaba á súa consulta, preguntáballe o médico don Manuel: “Bos días, e logo que lle pasa?”. E máis dunha vez lle contestaba o enfermo: “Para iso veño, a que vostede mo diga”...

         Pois ben, Xesús (como tamén calquera bo médico) quere que sexamos nós, os enfermos, os que lle comuniquemos a el os nosos desexos e doenzas. El quere darlle espazo á nosa liberdade. El trata sempre a liberdade con delicadeza, “con pinzas”, na expresión de Martiño Sarmiento, segundo vos comentei algún día. A liberdade non se pode nin debe nunca forzar. Por iso indicaba tamén o bieito Sarmiento que o verbo latino “volo” (“quero”) non ten imperativo. É dicir, sobre a vontade doutro non hai maneira de “mandar” ou “imperar”.Estamosfeitos á semellanza do Deus libre que nos fixo. Se El é absolutamente libre, nós ó noso modosómolo tamén grazas a El.

Manuel Cabada Castro

VER TAMÉN:

https://www.gruposdejesus.com/30-tempo-ordinario-b-marcos-1046-52-4/

FICHAS B