DOMINGO XXIX DO TEMPO ORDINARIO B
LECTIO:
Domingo XXIX ordinario.
Ceibes sempre.20 outubro 2024
Na oración do“Credo”empezamos por confesar, movidos polo Espírito de Deus, que cremos
nun Deus que é “Pai OMNIPOTENTE”. Sen dúbida que Deus é así. Infinito en todo,
loxicamente tamén no seu poder. O que ocorre é que este noso Deus exerce o seu
infinito, absolutamente infinito, poder dun xeito moi distinto do que estamos
acostumados a ver, aturar doutros ou facer nós mesmos cos demais.
É verdade que aí diante, á nosa vista, nas cousas feitas ou botadas a andar
poro Deus, na natureza, no mundo, no universo o no interior de nós mesmos
percibimos ou, polo menos, albiscamos ese gran poder de Deus. Mais trátase
sempre dun poder que non forza, que non asoballa, que é paciente, humilde,
sinxelo, inocente, diáfano e aberto coma o poder dun neno. É a marca de fábrica
dun autor, que se comporta no que El fai como o que el é, unha verdadeira Nai
ou Pai. Por iso, cando este Deus aparece ou se amosa no mundoveremos para a
nosa sorpresa diante nosa, un neno, o neno de Belén. E entre xente sinxela,
pobre e humilde pasará logo toda a súa vida este que fora un neno inocente. É
dicir, ao lado dos que non teñen poder, coma un máis entre eles.
Non digo que ese Deus
que se nos mostra en Xesús non ten poder
ningún. Seguimos a ter aí diante o retrato vivo (“Quen me ve a min, ve o Pai”)
dese Deus Pai “omnipotente” no que dicimos crer. Mais ese poder infinito do
Deus Pai “omnipotente” é o poder de alguén que creou tamén esa marabilla da
nosa liberdade que nos constitúe intimamente a todas e todos. E as liberdades
non se poden tratar a golpe de poder puro e duro, a golpe de violencia.
Hai agora case
trescentos anos escribía un gran
galego, o frade bieito Martiño Sarmiento, nunha carta a un irmán seu de hábito
(nado en Burgos) esta bonita frase: “A liberdade da persoa é unha cousa tan
delicada que incluso Deus a trata e manexa (séxame lícito dicir isto) con
pinzas”.
E digo eu agora: Por
que tales delicadezas de Deus connosco? Pois simplemente porque a marabilla da
nosa liberdade procede de alguén que é absoluta
liberdade e amor, alguén que creou todo e nos creou a todos libremente por
amor. Un amor, do que dicía o poeta italiano Dante ao final da súa “Divina
Comedia”
que é aquilo que “move o sol e as demais estrelas”.
Pois
ben, como fillo único dese Deus Pai, que é totalmente Liberdade e Amor, Xesús é nisto moi
claro. Son conceptos e comportamentos que semella estar a tardar demasiado en
se instalar nas nosas sociedades. Porque hai xentes ás que lle gusta moito o
poder. Un poder que non está ao servizo dos demais, senón daqueles que o
exercen a prol de si mesmos.
Pois
ben, o evanxeo de hoxe está suficientemente en relación co que vos acabo de comentar. Vexámolo. Dous
dos mellor situados, para dicilo dalgunha maneira, no grupo dos apóstolos,
Santiago e mais Xoán, van intentar blindar definitivamente o seu status
pedíndolle a Xesús sentar, cando el –como se nos di– estea “na súa gloria”, un
á súa dereita e o outro á súa esquerda. Son estes claramentesinais de
autoridade e de poder. Santiago e mais Xoán maxinaban aínda que o seu Mestre
procedería como alguén suficientementeconsciente da súa valía e importancia.
En
calquera caso, cómpre engadir que a mentalidade de Santiago e Xoán non parece que fose
exclusiva deles. Porque o feito de que os outros apóstolos se anoxasen con
eles, ao lles oír tal petición a Xesús, semella dar a entender que os outros
tiñan tamén medo de non figurar algo así como ministros ou conselleiros nese
presunto futuro goberno ou “gloria” de Xesús.
A
lección que a todos
lles vai dar Xesús é tan importante e programática que debería figurar con
letras de ouro en calquera programa de vida, tanto individual como social. Velaquí
as palabras de Xesús: “Xa sabedes que os xefes dos pobos os tiranizan e que os
poderosos os asoballan. Pero entre vós non pode ser así. Nin moito menos. Quen
queira ser importante, que sirva a outros, e quen queira ser o primeiro, que
sexa o máis servizal. Que o Fillo do Home non veu a que o sirvan, senón a
servir e a entregar a súa vida en rescate por todos”.
En
tal sentido, como cristiáns deberiamos influír en que cantos nos rexen ou mandan (tanto a nivel
político como relixioso ou social) non sexan como aquelescriticados por Xesús,
é dicir, como aqueles que “tiranizaban” ou “asoballaban” co seu “poder”.
Deberiámoslle pedirlle tamén, xa que logo, ao Señor que suscite
entre nós persoas que teñan o servizo aos demais como lema das súas vidas,
persoas que saiban ofrecer con humildade a todas as xentes e culturas a mensaxe
liberadora, sandadora de Xesús. Porque se Xesús veu onda nós e vive entre nós polo seu Espírito, non é certamente para se quedar
pechado nos lindeiros dos que oficialmente nos consideramos “cristiáns”, senón
para se constituír en vida e felicidade para cantos o buscan (aínda sen sabelo)
en calquera parte do mundo.
Pois
se Xesús criticaba
concretamente no texto comentado os xefes políticos dos pobos como
“tiranos” ou “asoballadores”, igualmente o faría con xefes relixiosos,grandes
ou pequenos, que intentasen forzar as persoas a se facer membros dunha concreta
e determinada relixión, sexa esta a que for.
Redutos
opresores e asoballantes coma estes terían que abrir de par en par as ventás para que por elas entre
o Espírito, é dicir, ese aire fresquiño, saudábel, libre e servizal de Xesús que
tanto precisa o mundo.
Manuel Cabada Castro
VER TAMÉN:
https://www.gruposdejesus.com/29-tempo-ordinario-b-marcos-1035-45-4/
Comentarios
Publicar un comentario