Domingo XI do Tempo Ordinario B
LECTIO:
SEMENTAR SEMENTAREI.
Domingo
XI ordinario
Continuamos co que chamamos o tempo
“ordinario”, volvendo así, coma quen di, “ao rego” despois da longa
interrupción deste tempo “ordinario” coa Coresma, a Pascua etc. e tamén coas
posteriores festividades da Trindade e do Corpo e Sangue de Cristo.
E para “volvermos ao rego”, que ten que
ver coa labranza e coa sementeira, nada mellor ca unha parábola de Xesús coma a
de hoxe sobre a semente que cae na terra. O modo de vivirmos nas grandes
cidades agáchanos moitas veces cousas fundamentais da vida: de como nacen as
plantas, as árbores e outros seres vivos. Dun gran pequerrecho e
intranscendente á primeira vista sae un mundo de vida, de frondosidade, de
beleza... Menos mal que nos pisos das cidades aínda podemos coidar nos balcóns
ou nas terrazas unha ou varias macetas con plantas que nos gustan. E iso fainos
presente, aínda que sexa a pequeno nivel, o que ocorre na natureza en grandes
proporcións.
Cando eu era rapaz –nacera nunha pequena parroquia da nosa verde
terra galega (coma o Balbino da novela de Neira Vilas, a que coñecín e tratei)–
unha das cousas que me gustaba facer, á parte de seguir niños de paxaros e
apolitar nas árbores, era sementar castañas nun pequeno recipiente de lata con
terra dentro e poñerme despois a esperar o día no que os primeiros gromos do
futuro castiñeiro farían acto de presenza. Coido que non tiña que ver coa
Trindade de Deus, que festexamos hai un par de domingos, pero, si, metía tres
boas castañas na terra (non eran nin dúas nin máis de tres) e xa non lembro ben
se saían despois un, dous ou ata tres cativos xermolos do futuro e rexo
castiñeiro. Logo, cando eran xa algo grandiños, levabámolos a unha veiga ou
leira, para replantalos alí. Cos anos os castiñeiros, xa bos mozos ou adultos,
devolvíannos nun só ourizo, dos moitos que o castiñeiro tiña, as castañas das
que nos desprenderamos anos antes para sementalas na terra.
Estas marabillas da natureza que Deus puxo a andar están aí simplemente
diante nosa. Para que aprendamos a vermos como é a realidade e como é tamén
Deus, aínda que non sexan máis ca pequenos sinais, vagalumes, para
orientármonos no escuro camiño da vida.
Xesús recorre moitas veces a este tipo de realidades da natureza para
que aprendamos a comprender o que el chama “o Reino de Deus”. Pois o estilo de
Deus, o seu modo de facer as cousas non pode ser moi distinto nun caso e
noutro, quero dicir no eido natural e no que chamamos sobrenatural ou
espiritual. Á fin e ao cabo, Deus é o autor común e único destas dúas
dimensións da realidade, que nós máis dunha vez separamos demasiado. É un
estilo que sempre ten que ver co marabilloso, co inesperado, co que nos abraia.
É dicir, co divino.
Xesús descríbenos de maneira moi fermosa o proceso do gran de trigo
desde que se sementa na terra ata que a espiga xa está a tempo para ser
recollida e se converter en pan tenro e quente que nos alimenta. Ou apréndenos
a ver tamén o que lle pasa ao gran de mostaza, que malia ser tan pequerrecho, é
quen de se converter despois en preferido obxectivo dos paxaros para
construíren alí na primavera os seus niños.
As comparanzas de Xesús coa flora e a fauna que temos diante dos ollos
por pouco que nos debrucemos na natureza, fálannos de que Deus, o creador da
realidade toda e grandioso sementador de vida, de bondade e de amor, é un
sementador que non quere queimar etapas, que dá tempo ao tempo, que non exerce
violencia endexamais con ninguén. O que si fai é sementar arreo e de moitas
maneiras a súa palabra, acochándoa co seu coidado e co seu agarimo para que no
seu tempo produza froito.
Teñen moita importancia na evolución da humanidade os bos sementadores e
sementadoras. Aquelas e aqueles que coa súa palabra, co seu modo de se
comportaren cos demais, van facendo coa súa vida e coa súa constancia e
paciencia que outros acollan e deixen medrar en si a semente de vida recibida.
Isto ten a súa aplicación non só no eido relixioso ou cristián, senón
tamén no social e político. Convivín durante bastantes anos cun compañeiro meu
xesuíta que era fillo dun relevante político galeguista chamado Antón Losada
Diéguez (+1929). Nun acto público sobre este importante político ourensán un
dos que alí interviñeron comentaba sobre Antón Losada que fora un gran
“sementador”: que escribira pouco, pero
que sementara moito en conversas con persoas que despois serían, grazas a el,
moi decisivos no eido concreto do galeguismo, como por exemplo Otero Pedrayo,
Risco ou Castelao.
Pois ben, se pola nosa parte
non nos sentimos moi satisfeitos con nos mesmos porque non acabamos de vernos a
nós mesmos tan bos cristiáns como desexariamos, tentemos polo menos sementar
coas nosas pobres palabras e coas nosas humildes obras a frutífera palabra de
Deus e as súas grandes obras e marabillas. E esperemos, teñamos paciencia, ata
que agrome ao seu tempo a semente transformándose en nova e vizosa árbore, pois
Deus ten os seus propios ritmos, que non teñen por que se identificar cos
nosos.
Porque, á fin e ao cabo, non
somos nós os verdadeiros sementadores. É sempre Deus quen, polos seus
sorprendentes camiños, continúa a sementar a súa misteriosa palabra no mundo.
El segue a facer sempre, xunto con nós, o traballo da sementeira. Nós non temos
por que coñecer de antemán os froitos concretos que el quere acadar por medio
de nós, na nosa época, ou por medio de cantos vaian vir despois de nós, nunha
historia que endexamais deixará de se presentar en cada tempo concreto como
nova e sorprendente.
Mencioneivos hai un chisco as castañas de cando eu era cativo. Agora
léovos anacos soltos dun poema, do que é autor un xesuíta, o P. Seixas, sobre o que hai tempo publiquei un par de
escritos. Cando escribiu o poema tiña 33 anos e dedicábao ós seus pais,
lembrándose con fondo agradecemento a Deus, da súa infancia no colo agarimoso
da natureza deste xeito:
Que
tempos os de Gonzar! /Aínda era eu moi neniño! / Cando brincaba na herba, / cando
ollaba os paxariños [...] / Que tempos os de Gonzar!, / tempos que foron
tempiños! / Mazás da Santa Mariña / pasadas dos paxariños, / con que gozo eu
vos comía, / caladiño, caladiño! / Abeleiras do abeleiro / da leira do meu
paiciño, / que de cote eu atopaba / a carón do meu camiño! / Silvas cheas de
amoriñas / remexidas cos espiños, / con que gusto eu vos comía / ao pasar polos
camiños! / [...] Tempos de Gonzar
ditosos / fuxiron por seu camiño! / Non vos esquezo anque morra, / aínda que
deixe o corpiño. / Foron os primeiros gromos / da miña espiga de millo. / [...]
/ Mais agora que fuxiron / cal foxe o tempo dos niños; / agora que xa son home
/ dimpois de moito camiño; / agora bendigo a Deus / que alá naqueles tempiños,
/ coma o orballo que repousa / nas follas do treboliño, / así puxo nesta i-alma
/ deste probe picariño / a fogueira da súa gracia / que aluma no meu esprito. /
Por iso ollando hoxe a Deus / e aos meus pais queridiños: / Que tempos os de
Gonzar!, / tempos que foron tempiños!
CREDO / ORACIÓN DOS FIEIS
Dirixímoslle a Deus Pai a
nosa oración dicindo: Escóitanos, Pai.
TODOS: ESCÓITANOS, PAI.
- Dános, Pai, fe na túa palabra, semente de vida e de felicidade. TODOS: ESCÓITANOS,
PAI.
- Fai, Pai, que a túa palabra feita carne en Xesús, produza en nós froitos
abondosos de fe, esperanza e caridade. TODOS: ESCÓITANOS, PAI.
- Axúdanos, Pai e Sementador de vida, a respectar e amar os teus
misteriosos ritmos na construción do teu Reino. TODOS: ESCÓITANOS, PAI.
Pedímoscho, Pai, por Xesús Cristo Noso Señor. AMÉN.
Manuel Cabada Castro
VER TAMÉN:
https://www.gruposdejesus.com/11-tempo-ordinario-b-marcos-426-34-3/
Comentarios
Publicar un comentario