FICHA E LECTIO + ORACIONAL: DOMINGO 1 DE ADVENTO A
FICHAS ANTERIORES:
Advento
pacifista
(27 de
novembro de 2022)
Damos comezo hoxe ó novo ano litúrxico,
coa vista posta xa na festa do Nadal. O tempo corre e nós con el. E así
chegamos ó Advento.
“Advento” significa vinda,
chegada. Irémonos, pois, preparando, para a lembranza comunitaria da vinda, da
chegada onda nós do Deus feito home. Un acontecemento que marca misteriosamente
a historia humana.
Estamos así convidados a
“esperar”. Unha esperanza que ten os seus alicerces na fe nun Deus Pai
todopoderoso –tal como se di na fórmula do Credo- que se nos manifestou en
Xesús para a nosa liberación e felicidade.
Pois esta nosa esperanza é en
realidade unha esperanza que está previamente apoiada no feito de que Deus está
xa desde sempre connosco.
O Deus do Advento non é só un
Deus futuro, un Deus que virá. É tamén un Deus que veu, que vén e que virá.
Un Deus pasado, porque des
que existe universo e humanidade alí está xa Deus, construíndonos, dándonos
vida e agarimándonos. Dinos o apóstolo Paulo: “Nel, é dicir, en Deus, vivimos,
nos movemos e existimos”.
Pero é que, ademais, o
acontecemento do Deus que se encarnou e humanizou na nosa historia e que puxo,
como se nos di no evanxeo de Xoán, “a súa tenda entre nós” tivo xa lugar hai
máis de dous mil anos. El fíxose dende aquela un de nós, un coma nós. Dende entón
e para sempre Deus veu onda nós e emparentou, por dicilo así, con todos e cada
un dos seres humanos e de maneira especial cos máis humildes, necesitados e
marxinados.
De xeito que neste sentido a
Deus non o deberiamos esperar coma se el non tivese estado xa antes onda nós.
Mais este Deus que veu xa onda nós, segue a vir, está vindo onda nós acotío, en
cada intre da nosa vida. Está sempre presente na nosa interioridade, na nosa
propia conciencia, mais tamén no noso exterior, nas persoas coas que un día e
outro nos atopamos. Lembremos o dito de Xesús: “Eu estarei convosco ata a fin
do mundo” . Ou aquel outro: “Onde dous ou tres están reunidos no meu nome, alí
estou eu no medio deles”.
Por iso, cando a Igrexa nos
convida neste tempo de Advento a esperarmos, faino sabendo que é Deus mesmo, o que
está xa desde sempre connosco, o que nos dá as forzas, a graza, para podermos
así ter azos para esperalo. Esperar a súa constante e repetida chegada, porque
a el nunca seremos capaces de recibilo en toda a súa grandeza, absolutamente
infinita.
Deus non é nunca algo así
coma unha lección que se aprende un bo día ou dunha vez no cole e sobre a que
xa non precisariamos volver. El é e será sempre algo que nin nesta vida nin na
vindeira chegaremos a comprender plenamente. Para iso teriamos que ser nós
mesmos absolutamente infinitos, é dicir, coma Deus. Por iso, para nós, Deus
está sempre a chegar.
Especialmente no tempo de
Advento deberiamos repetir a invocación que comunitariamente proclamamos na
Eucaristía: “Anunciamos a túa morte, proclamamos a túa resurrección. Ven, Señor Xesús!”.
Este desexo de que Xesús veña
a todos e cada un de nós, a toda a humanidade e de maneira especial ós máis
necesitados da súa axuda e do seu consolo, é o lema que debería presidir todo este
tempo de Advento.
Un desexo de que o Deus de Nadal
se converta en pensamento ardente e vida práctica en nós. Porque a súa vinda
onda nós, participando así en todo da nosa humanidade, é un acontecemento que
non deixará endexamais de nos sorprender por pouco que nel pensemos.
O “esperar” do Advento non
poderá ser un esperar pasivo ou adormecido. Precisamente a segunda lectura da
carta de Paulo ós Romanos e mais o evanxeo de Mateo convídannos a sermos
responsábeis nas nosas particulares angueiras e quefaceres, a “estarmos á espreita”,
a “espertarmos do sono” e a mantermos viva a nosa conciencia.
Por iso quero engadir aínda
que a mellor maneira de practicarmos este espírito de “esperanza” é xustamente
levarmos á práctica o que a vinda de Xesús nos anunciará e nos porá diante dos
ollos. É dicir: o exercicio consciente e constante dunha irmandade verdadeira entre
todos, en canto irmáns dese Xesús que se vai facer para sempre irmán noso. É
isto en definitiva aquilo que temos hai pouco escoitado ó final da primeira
Lectura, cando o profeta Isaías nos anuncia o seu Deus vindeiro: “Será o árbitro
das nacións, o xuíz de pobos numerosos. Das espadas forxarán arados, e das
lanzas, podadeiras. Non erguerá a espada nación contra nación, non se adestrarán
para a guerra”.
Polo que lemos nos xornais e
noutros medios, estamos aínda lonxe deste pacífico Deus vindeiro...
Manuel Cabada Castro
Comentarios
Publicar un comentario