O rei Herodes fixo decapitar a Santiago - Feit 4, 33. 5, 12. 27b-33; 12, 1b.

Día do Apóstolo - 25 de xullo

GALICIA E O MUNDO

Un mundo para irmandade aínda ausente

e unha patria pequena para facela

un ancho mundo lar de toda a xente

e unha patria pequena para querela.

Un mundo para acoller canto haxa vivo

e unha patria pequena para as obrigas

unha terra aberta coma un río

e unha patria pequena fonte viva.

Un mundo sempre novo para o sorriso

e unha patria pequena para entendela

un fondo mar para navegar coa vida

e unha patria pequena dorna e vela.

Un mundo para a conversa en amplo foro

e unha patria pequena para ter nome

unha casa de irmáns patria de todos

e unha patria pequena para ser home.

Un mundo como un agro colectivo

e unha patria pequena para sucalo

unha mesa común con pan e viño

e unha patria pequena espiga e acio.

Un mundo carballeira, souto e fraga

e unha patria pequena para as raiceiras

unha chaira sen coutos grande e mansa

e unha patria pequena para a raxeira.

Un mundo para dar eco a mil cantares

e unha patria pequena para crealos

un camiño por eidos estelares

e unha patria pequena para dar pasos.

Un mundo sen atrancos nin encoros

e unha patria pequena voz amiga

unha terra total patria de todos

e unha patria pequena, ti Galicia.

                                   Xosé Antón Miguélez Díaz

REMOL DA PALABRA

É FESTA NA NOSA TERRA! QUE MELLOR MOMENTO PARA COMPARTIR E AGRADECER A NOSA IDENTIDADE, A NOSA FE, A NOSA XENTE?   - 25 xullo 2017 - SANTIAGO APÓSTOLO

ESCOITA ACTIVA

Agradecidos. Si, este pode ser hoxe o adxectivo que nos axude a centrar a celebración que irnos comezar. Agradecidos porque formamos parte dunha comunidade que reza de xeito solidario polos demais, sexan de aquí ou vivan a milleiros de quilómetros. A fe é universal. Non pode pecharse nun curral para que non saia, e sexa só para nós.

Agradecidos tamén porque esa fe podemos vivila cos pés na terra, facendo nosos "os gozos

e  as esperanzas, as tristuras e angustias" dos homes e mulleres que viven ao noso lado, co realismo

e  a tenrura coas que tamén Xesús soubo vivir coa xente do seu tempo os seus problemas e as súas ilusións.

Neste día do Apóstolo; neste día de Galicia, poñamos os pés no chan, abramos ben os ollos e fagamos unha oración sinxela e sincera fitando cara ao ceo.

CORAZÓN MISERICORDIOSO

*      Por non poñer o noso tempo ao servizo de quen o necesita,

SEÑOR, AFÁSTANOS DA TENTACIÓN INDIVIDUALISTA.

*      Por non saber escoitar a voz de Deus, que nos fala cada día a través das pequenas cousas, CRISTO, AFÁSTANOS DA TENTACIÓN INDIVIDUALISTA.

*      Por non aprender a ser sinxelos con quen está ao noso lado,

SEÑOR, AFÁSTANOS DA TENTACIÓN INDIVIDUALISTA.

PALABRA ENRAIZADA

A diferenza de Herodes, nós non necesitamos pasar a coitelo a ninguén. Para un seguidor de Xesús, as opinións distintas e discrepantes non se suprimen nin se acalan pola forza da violencia, do sometemento ou da morte. Ao contrario, para un cristián saber que hai discrepancia é todo un estímulo para poder ofrecer razóns que expliquen o porqué do noso actuar e das nosas conviccións. E isto que formulado parece doado, se miramos ao noso redor, está a resultar cada día máis difícil. As persoas non nos escoitamos, e antes de que o outro acabe de falar, xa ternos a resposta feita sen esperar a dar razóns.

Esta lóxica, cada día máis presente na nosa sociedade, temos que ila superando para poderes entrar na lóxica do Evanxeo, na lóxica de Xesús. A lóxica que logo foron capaces de ir desenvolvendo aqueles primeiros seguidores. Así, diante do recurso fácil á violencia, e á tentación de facer desaparecer a quen discrepaba, os discípulos non tiveron medo a anunciar o evanxeo, a actuar con sinceridade con sinxeleza, mesmo expoñendo a súa propia vida. A palabra, don e tesouro, converteuse para eles no medio a través do cal facían posible a invitación de Xesús: "Ide e anunciade".

A reflexión anterior ben nos podería valer para estes tempos tan convulsos que estamos a vivir, e nos que se pretende enganar, someter ou dominar ao outro/a a través da mentira, as confusións ou as medias verdades. Políticos, banqueiros, relixiosos, empresarios, traballadores... ninguén queda libre desta tentación de rexeitar a verdade para adaptala os seus intereses. Que mellor que un día coma hoxe para lembralo!

Un día no que moitos buscan saír no telexornal das tres para que todos vexan o bos e xenerosos que son, e o ben que fan preocupándose pola xente desta terra, cando logo as súas decisións ou o seu xeito de actuar e facer as cousas no resto do ano está moi lonxe disto. Uns e outros afirman ser os mellores.

Por iso o salmo (no que lle diciamos ao Señor a importancia de que saibamos loalo non só con palabras, senón con feitos) pode valernos para que non esquezamos onde e en quen debemos poñer nós a nosa esperanza, para que ninguén nola quite nin a utilice para os seus intereses, que unha vez conseguidos, volven as costas a esas persoas ás que antes tanto querían e das que tanto dicían preocuparse. Loar a Deus desde a terra, desde esta ten^-a, supón facer dos seres humanos verdadeira e auténtica dignidade no día a día, e non só no día da terra, a patria ou a comunidade que se queira celebrar. As persoas non só somos para un día, senón para todo ano, para sempre.

A este compromiso e a esta tarefa é a que nos chama o evanxeo que acabamos de proclamar. Como Santiago, tamén nós moitas veces dicimos que nada se nos vai atravesar entre nós e o seguimento de Xesús —o cáliz—; pero despois esquecemos este compromiso e somos violentos, prestamos pouca atención a quen nos fala, caemos na tentación de renunciar a ser honestos —porque tamén nas cousas pequenas un se corrompe—, a ser xustos, a ser solidarios... e reducimos todo a dicir que nin roubamos nin matamos. Pero sen que teñamos que facer estas dúas cousas para apartamos da fidelidade ao evanxeo, si que facemos moitas outras que nos van poñendo lonxe do que quería e ao que nos invita Xesús. Un bo día hoxe, polo tanto, para reflexionar como está sendo a nosa resposta a beber do cáliz do seu seguimento.

FRATERNIDADE ORANTE

Neste día de festa en Galicia, e sen perder a perspectiva da universalidade de Igrexa, rezamos xuntos dicindo:
QUE DESDE ESTA TERRA SAIBAMOS VIVIR A UNIVERSALIDADE DA FE

·                     Para que sexamos unha Igrexa que sabe incorporar á súa tarefa e á súa oración, as esperanzas e dificultades das persoas ás que serve, OREMOS.

QUE DESDE ESTA TERRA SAIBAMOS VIVIR A UNIVERSALIDADE DA FE

·                     Para que, seguindo a Santiago, tamén aprendamos a recoñecer que os demais, inda que non

pensen coma nós, nos enriquecen co seu pensamento e co seu actuar, OREMOS.

QUE DESDE ESTA TERRA SAIBAMOS VIVIR A UNIVERSALIDADE DA FE

Para que aprendamos a facer das nosas parroquias lugares onde poñamos en práctica a colaboración entre os veciños, desterrando o individualismo e o enfrontamento, OREMOS.

QUE DESDE ESTA TERRA SAIBAMOS VIVIR A UNIVERSALIDADE DA FE

·                     Para que cantos hoxe celebramos a nosa festa nos sintamos queridos, agarimados e valorados

no seu traballo ao longo de todo o ano, e non só hoxe, OREMOS.

QUE DESDE ESTA TERRA SAIBAMOS VIVIR A UNIVERSALIDADE DA FE

Grazas, Señor, por este día no que nos invitas a non perder a visión universal da fe servindo a quen temos máis preto. P.X.N.S. Amén.

MIRADA DE ESPERANZA

Señor, grazas por nacermos galegos /as,

neste recanto precioso do mundo,

que nos deu forma humana e identidade,

para barallarnos con asento no concerto das xentes e dos pobos.

Grazas pola fala galega,

coa que nos expresamos de forma sinxela, espontánea e verdadeira, a fala que fomos construíndo durante séculos,

e  que é un regalo da vida e da cultura, un precioso regalo teu tamén.

(Manolo Regal, A grata daquel verán, páx. 216)

CANTO GOZOSO:

ENTRADA: Pedras vivas                               

LECTURAS: Benaventurados

OFERTORIO: Na nosa terra                          

COMUÑÓN: Grazas, Señor, graciñas

+ CANTO FINAL: 

SEÑOR SANTIAGO