Ficha e Lectio: Domingo 14 Ord A
LECTIO:
DOMINGO XIV T. O.
(Ciclo A: 9 de xullo 2017)
Atopámonos
hoxe na lectura do texto do evanxeo cunhas palabras que Mateo pon en boca de
Xesús e que están cheas dunha conmovedora confianza con nós, representados nos
tempos de Xesús polos seus apóstolos, discípulos e toda clase de xente sinxela
e pobre que o arrodeaba. A primeira das frases é a seguinte: “Douche grazas, Pai, Señor do ceo e mais da
terra, porque lles escondiches estas cousas ós sabios e entendidos e llelas
revelaches á xente sinxela”. Probablemente foron poucos (ou quizais ningún)
dos “sabios e entendidos” os que escoitaron estas ou parecidas palabras
directamente da boca de Xesús e seguramente, en cambio, habería alí moitos (ou
ben deles) dos que Xesús denomina aquí “pequenos” ou “xente sinxela”, é dicir,
humildes, pobres e xente de bo corazón que escoitaban con devoción e íntimo
consenso a Xesús.
Coido
que vén xustamente moi a conto aquí o que lin hai xa ben de anos que lle
ocorrera a un relevante especialista en estudos bíblicos que estudaba por entón
estas materias na chamada “Escola Bíblica de Xerusalén”. Cóntao el así: “Un
mestre de exexese bíblica iniciábanos na difícil arte de desentrañar o evanxeo
de Mateo. Todo semellaba pouco para captar o sentido último do texto: crítica
textual, análise literaria, estrutura da pasaxe. Un día, chegamos a eses
versículos nos que Xesús exclama: ‘Douche grazas, Pai, Señor do ceo e mais da
terra, porque lles escondiches estas cousas ós sabios e entendidos e llelas
revelaches á xente sinxela’. O profesor fixo un longo silencio. Despois,
díxonos moi amodo: ‘Non esquezan nunca estas palabras. Todo o demais pódeno
esquecer’. Foi probablemente a mellor lección de exexese que recibín na miña
vida. Despois, ó longo dos anos, puiden ver que é así. Sempre que tiven a
impresión de estar xunto a unha persoa achegada a Deus, foi alguén de corazón
sinxelo. Ás veces, unha persoa sen grandes coñecementos, outras alguén de notábel
cultura, mais sempre un home ou unha muller de alma humilde e limpa”.
Xesús
está, pois, orando, conversando co seu Pai e noso Pai Deus, diante mesmo dos
seus oíntes. E ora dando grazas (“Douche grazas, Pai”). Algo semellante ó que moi
correctamente intentamos facer nas nosas “eucaristías”, pois queren ser elas
tamén, antes ca nada, acción de grazas por tanta boa cousa coa que Deus nos
agasalla. E dá grazas Xesús, porque ámbolos dous (o Pai e mais o Fillo
benquerido) coinciden nas súas querenzas e simpatías. Pois ámbolos dous
téñenlle moi boa lei ós pobres, ós cativos, ós sinxelos, ós nenos, ás mulleres,
é dicir, a todos aqueles ós que os poderosos deste mundo case non lles daban ou
non lles dan aínda importancia nin valía.
A
simpatía de Deus Pai e mais de Xesús con este tipo de persoas non é máis cá
continuación mesma do amor do Pai a un seu Fillo, que é así tamén: cativo,
pobre e sinxelo. Entre os fermosos textos de Mateo lemos esta conmovedora
confesión que fai Xesús sobre si mesmo perante as persoas que o escoitan. “Eu
son bo e humilde de corazón”.
Que
as persoas que o seguían dun sitio para outro e que o escoitaban dixesen sobre
el algo semellante ó que o propio Xesús dicía sobre si mesmo, é doado
entendelo. Mais que Xesús se tivese detido a afirmar iso sobre si mesmo é moita
cousa. Sabe el moi ben que nos convén moito que o saibamos e que tal manifestación
sobre si mesmo teña saído da súa boca e do seu corazón. Só así pode medrar
efectivamente a nosa confianza nel, na súa bondade, na súa sinxeleza e
humildade. O cristián atópase así na súa vida, non diante dunha xigantesca rocha
ou parede feita de preceptos e normas para os cumprirmos (coma nos tempos do
Antigo Testamento), senón diante dun corazón esencialmente bo, sinxelo e
humilde que se coloca á miña beira a título de amigo e irmán.
O
grande e inmenso para nós é que non é só Xesús quen é así, senón tamén o mesmo
Deus omnipotente que fixo o ceo e maila terra e que quixo en Xesús amosársenos
tal e como é. Pois entre Pai e Fillo non hai nada secreto ou descoñecido.
“Ninguén coñece o Fillo agás o Pai, nin coñece o Pai ninguén agás o Fillo”.
Ofrécese
así Xesús a aliviarnos as nosas canseiras, fastíos, abatementos e desazos. “Achegádevos
a min tódolos que estades cansos e oprimidos, que eu vos aliviarei”. Pois a súa
mensaxe é levadeira e, en definitiva, é sempre “alegre nova”, tal e como o papa
Francisco non deixa de repetir unha e outra vez no seu escrito “A alegría do
evanxeo”. Céibovos ó aire algúns anacos dos seus comentarios por se se queren
pousar mansamente nalgún de vós:
“Os
que se deixan salvar por Xesús son liberados do pecado, da tristura, do baleiro
interior, do illamento. Con Xesús Cristo nace sempre e renace a alegría [...] O
gran risco do mundo actual, coa súa múltiple e abafadora oferta de consumo, é
unha tristura individualista que xorde do corazón cómodo e avaro, da busca
morbosa de praceres superficiais, da conciencia illada [...] Os crentes corren
tamén este risco [...] Moitos caen nel e convértense en seres resentidos,
queixosos, sen vida [...] Non fuxamos da resurrección de Xesús, nunca nos
declaremos mortos, pase o que pase [...] Todos teñen o dereito de recibir o
evanxeo. Os cristiáns teñen o deber de anuncialo sen excluír a ninguén, non
coma quen impón unha nova obriga, senón coma quen comparte unha alegría, sinala
un belo horizonte, ofrece un banquete desexábel. A Igrexa non medra por
proselitismo senón por atracción”.
E
remato aludindo aínda a un par de pensamentos máis do papa Francisco nesta
encíclica súa, que tan ben se poden aliñar coa temática do texto do evanxeo de
Mateo:
“Non
nos deixemos roubar a alegría evanxelizadora! Non ó pesimismo estéril! A alegría do evanxeo é esa que nada nin
ninguén nos poderá quitar [...] A tarefa evanxelizadora implica e esixe unha
promoción integral de cada ser humano. Xa non se pode dicir que a relixión debe
recluírse no ámbito privado e que está só para preparar as almas para o ceo.
Sabemos que Deus quere a felicidade dos seus fillos tamén nesta terra, aínda
que estean chamados á plenitude eterna, porque el creou tódalas cousas ‘para
que gocemos delas’, para que todos
poidan gozar delas”.
Ollo!
Non son eu, pobriño de min. É o papa Francisco quen nos fala así.
CREDO
ORACIÓN DOS FIEIS
Unidos todos á oración de agradecemento de Xesús a Deus
Pai pola súa bondade con tódalas persoas e especialmente cos sinxelos e
pequenos, dirixímonos conxuntamente tamén nós a el dicindo: DÁMOSCHE GRAZAS,
PAI.
Todos: DÁMOSCHE GRAZAS, PAI.
- Apréndenos, Pai, a dirixir a nosa ollada
e a nosa atención ós humildes e pequenos deste mundo, tal como o aprendemos do teu
fillo Xesús.
TODOS: DÁMOSCHE GRAZAS,
PAI.
- Libéranos, Pai, de crérmonos a nós
mesmos “sabios e entendidos” en cousas que superan a nosa cativeza humana.
TODOS: DÁMOSCHE GRAZAS, PAI.
- Axúdanos, Pai, a superarmos os nosos
desazos e tristezas no seguimento do teu fillo Xesús, que se nos presenta a nós
como “bo e humilde de corazón”.
TODOS: DÁMOSCHE GRAZAS, PAI.
Dámosche grazas, Pai, por medio do teu fillo
Xesús e en unión co Espírito Santo. AMÉN.
Manuel Cabada Castro
VER MÁIS:
Comentarios
Publicar un comentario