Ficha e Lectio - Domingo 6 de Ordinario A
ADAPTADO DE: http://elrincondelasmelli.blogspot.com.es/
LECTIO:
DOMINGO VI do T. O.
(12
febreiro 2017)
Imos ser hoxe algo máis breves aínda ca outras veces,
porque o texto do evanxeo foi xa suficientemente longo, ademais de moi rico e
variado no seu contido. De modo que intentarei agora comentar convosco
unicamente algunhas ideas ou reflexións,
ben simples e sinxelas, que se me ocorren.
Pois ben, unha das funcións máis importantes dos nosos
encontros comunitarios co Señor nas celebracións dos domingos é, como ben
sabemos, a de “agradecer”. Agradecerlle ó Señor porque nos deu a vida; porque
estamos aquí cos nosos familiares e outras persoas e familias cristiás; porque
nos deu e nos segue a dar fe, esperanza e caridade; porque nos dá azos, coa
forza do seu Espírito Santo, para seguirmos adiante na confesión e na práctica
da nosa fe; porque nos promete unha vida con Él que endexamais rematará.
Ó sermos deste xeito “agradecidos” co Señor, estamos ó
tempo recoñecendo a súa bondade e a súa grandeza. Trátase dunha grandeza, a
grandeza de Deus, que supera calquera pensamento noso sobre Él, por moi grandes
e elevadas que coidemos que sexan as nosas ideas sobre Él. Hoxe en día, os que
se dedican ó estudo da realidade material, os científicos que intentan afondar
por así dicilo nos máis pequenos elementos da materia, é dicir, os físicos, ou
aqueles que observan e estudan a inmensidade e grandiosidade do universo ou dos
universos, é dicir, os astrofísicos ou astrónomos, todos eles decátanse con
sorpresa de que a realidade é moito máis grande e misteriosa có que se pensaba.
De que por moito que creamos saber das cousas, moitísimo maior é a nosa
ignorancia.
Agora ben, isto non debería en principio estrañarnos ou
abraiarnos, se é verdade que os produtos que saen da intelixencia e do poder de
calquera creador ou artista teñen que levar en si unha certa semellanza co que
os ideou ou construíu. Quero dicir: se os estudosos da materia ou da natureza
ademais de dedicarse á súa especialidade tivesen tempo e capacidades para
reflexionar filosófica ou teoloxicamente sobre a realidade, decataríanse
seguramente tamén de que se Deus é absolutamente infinito, tamén as cousas que
saíron das súas mans deberían asemellarse dalgún modo ó seu autor. E que, polo
tanto, as cousas, a realidade, todo, tería que ser algo dalgunha maneira
“infinito”.
Todo isto que vos estou a comentar vén a propósito do que
acabamos de escoitar nas Lecturas primeira e segunda, nas que se nos fala da
grandeza da “sabedoría” de Deus aínda que nun senso máis antropolóxico ca
estritamente cósmico. O autor do Libro do Eclesiástico dinos por exemplo:
“Grande é a sabedoría do Señor. El é potente e egrexio e todo o dexerga. Os
ollos de Deus contemplan as súas criaturas e Él penetra as accións de
cadaquén”. Na súa primeira carta ós Corintios, comunícalles pola súa parte
Paulo ós seus destinatarios que el lles anuncia a eles a misteriosa e
insondábel grandeza de Deus. “Nós predicamos –dilles o apóstolo Paulo- unha
sabedoría de Deus, misteriosa”. Tan misteriosa e grandiosa que o propio Paulo
non terá reparo algún en engadir: “O que o ollo non viu, o que o oído non
sentiu, e o que non pasou pola mente do home: iso preparou Deus para os que o
aman”.
É dicir, o Deus e Pai noso quérenos tan de verdade e tan
de corazón que nin sequera podemos maxinar o que É ten preparado para nós. Un
agasallo tan grande, en correspondencia co amor que nos ten, que poderiamos
dicir que nos deixará seguramente durante toda a eternidade coa boa aberta. Iso
vén ser, falando de maneira moi informal, o que os teólogos chaman a “visión
beatifica”, esa felicidade que Deus quere para nós e á que Él nos destinou
desde sempre e para sempre.
Iso si. Os que xa se consideran satisfeitos co que cren
ser ou co que teñen non dispoñen xa posibelmente de capacidade para seren
destinatarios da bondade, da “misteriosidade” e da grandeza de Deus. Ó
contrario dos humildes, é dicir, dos que teñen ou temos conciencia de que non
somos nada sen o poder do Deus que nos creou e que nos sostén. Xesús así o
dicía en agarimoso diálogo co seu Pai Deus: “Bendito es ti, Pai, Señor do ceo e
mais da terra, porque revelaches os misterios do Reino ós humildes”.
Esta misteriosidade e grandeza de Deus é a razón de que Él
nos quixese de tal maneira que chegase a nos converter en fillos seus e
destinados en consecuencia a un futuro de felicidade que endexamais rematará.
Por iso, as esixencias de Xesús, o noso irmán maior, en relación connosco están
loxicamente en correspondencia con esta especial e grandiosa situación nosa: a
de sermos todos fillos dun mesmo Pai, irmáns todos polo tanto entre nós e convidados
a formarmos parte desa futura comunidade de igualdade e irmandade que Xesús
chama o “Reino dos Ceos”.
Se esa é a verdadeira situación dos que nos chamamos
cristiáns, entón Xesús ten razóns abondas para esixirnos, tal como o acabamos
de escoitar, que, máis alá do “Non matarás”, nin sequera nos “enrabechemos” cos
nosos “irmáns”, pois iso, o de “enrabecharnos”, non é un comportamento axeitado
entre irmáns. Ou tamén para amoestarnos non só a que non cometamos adulterio
exterior ou externamente comprobábel, senón tamén –tal como se nos di- a nin sequera cometelo “no corazón”, no desexo
consentido. Pois é aquí onde comeza xa a destrución da fraternidade, da boa
relación entre as persoas coas que se convive.
Á fin e o cabo todo pecado, segundo a mensaxe de Xesús, é
un atentado contra a irmandade mutua entre todos e, polo tanto, contra o
grandioso destino de Deus. Agradezámoslle este inmerecido e gratuíto destino ó
que Él nos chama.
CREDO
ORACIÓN DOS FIEIS:
Presentémoslle a Deus Pai os nosos desexos e oracións en
comunidade de irmáns entre nós e fillos queridos seus, dicindo:
TODOS: Pedímoscho, Pai.
-
Polo
mundo enteiro, pola humanidade toda, para que saibamos ver e agradecer a
grandeza e misteriosidade de Deus: Pedímoscho,
Pai.
TODOS: Pedímoscho, Pai.
-
Polo
sentido de fraternidade entre todos nós e con tódalas persoas do mundo enteiro,
especialmente as máis necesitadas, para que así progresemos no coñecemento e na
práctica desa fraternidade: Pedímoscho,
Pai.
TODOS: Pedímoscho, Pai.
-
Por
tódalas persoas que se dedican ó coñecemento da realidade material e humana,
para que no seu esforzo intelectual poidan descubrir e admirar a grandeza e
misteriosidade de Deus: Pedímoscho, Pai.
TODOS: Pedímoscho, Pai.
Pedímoscho, Pai,
por Xesús Cristo Noso Señor. AMÉN.
Manuel Cabada Castro
VER MÁIS:
Comentarios
Publicar un comentario