Traballar a XORNADA MUNDIAL DA XUVENTUDE 9
Catequese 7. A Resurrección de Xesucristo trae unha vida nova
Obxecto da Catequese:
Mostrar como a Resurrección de Cristo manifesta a vitoria absoluta e definitiva sobre todo sufrimento e, en último termo, sobre o pecado e a morte. Xesús, que quixo pasar pola dor, consecuencia da liberdade humana, venceuno resucitando de entre os mortos.
Síntese:
1. Un acontecemento sorprendente
2. A resurrección é mostra do poder de Deus
3. A resurrección: fundamento da fe da Igrexa
4. A fe na resurrección é fonte de salvación
5. A resurrección é un acontecemento histórico e transcendente
6. A resurrección de Xesucristo trae unha vida nova
7. É unha gran noticia que debe ser comunicada: comunidade e evangelización
Texto:
Xesucristo é o "primoxénito de entre os mortos" (Col 1,18; Ap 1,5) que nos abriu o camiño da vida nova pola súa resurrección. Nesta maniféstase o sentido da súa morte. Xesús resucitado revélanos un Deus de vivos e non de mortos. El mesmo se autoproclama "a resurrección e a vida" (Xn 11,25). O cristián desde o bautismo participa na morte e resurrección de Cristo e así pode atopar vida en calquera situación.
1. Un acontecemento sorprendente
"É verdade! O Señor resucitou e apareceuse a Simón!" (Lc 24,34). É o berro dos discípulos aos de Emaús cando, despois de atoparse con Xesús, volven á comunidade de Xerusalén.
Xesús verdadeiramente resucitou e así o foron descubrindo as testemuñas das súas aparicións. Ao principio non podían crelo: como vemos por exemplo en Tomás (Xn 20,24), os discípulos de Emaús (Lc 24,13ss). Era algo impensable. Que morrera era evidente. Quen ía pensar que un morto volvese á vida? Xesús durante a súa vida na terra resucitou mortos (como Lázaro -Xn 11,43s), pero a resurrección de Xesús é distinta: xa non morrerá máis.
O corpo de Xesús resucitado é unha carne transfigurada, con propiedades espirituais: é material e espiritual á vez. Por que? Porque a carne foi espiritualizada coa presenza do Espírito Santo. Por iso é nota común ás aparicións que ao principio a Xesús non lle recoñecen (María Magdalena -Xn 20,15; os de Emaús -Lc 24,16, etc.). É o mesmo pero está transformado; xa non é o mesmo, a súa humanidade recibiu a plenitude do Espírito Santo.
2. A resurrección é mostra do poder de Deus
A primeira fórmula de fe que aparece no Novo Testamento é moi básica: "Deus resucitou a Xesús de entre os mortos". A fórmula é un fragmento kerigmático, é dicir, da fe orixinal predicada polos apóstolos, como testemuña o primeiro escrito do Novo Testamento, a carta aos Tesalonicenses 1,10 (escrita por San Pablo cara ao ano 50 d.C.) . Nesta primeira expresión, por que Deus é o suxeito? Porque só Deus ten forza para dar vida a un morto .
Así se mostra o poder de Deus que é o único que pode salvar: "Deus, que resucitou ao Señor, resucitaranos tamén a nós mediante o seu poder" (1 Co 6,14) (54-57 d.C). Non é só proclamación dun acontecemento, senón que é forza que se comunica e propaga a todos os homes .
Máis adiante, sen cambio de sentido, aparecerá a expresión "Cristo resucitou" (1Co 15,13s); "o Señor resucitou" (Lc 24,34). É Xesús, despois de que é Cristo (é dicir: o Unxido polo Espírito Santo), despois de que é Señor (é dicir: título divino do que ten o poder sobre todo) o que pode vencer o poder da morte coa vida nova da resurrección . A resurrección confirma que Xesús non é un mero home, senón que é Deus .
A resurrección é unha "nova creación", pola que todo volve ser feito. Do mesmo xeito que na primeira creación actuou a Trindade en unidade, así tamén na resurrección: é o Pai o que resucita a Xesús e é o Fillo o que resucita pola forza do Espírito Santo
3. A resurrección: fundamento da fe da Igrexa
A resurrección de Cristo, realizada coa forza de Deus, é o centro e a orixinalidade da fe cristiá.
"Anunciámosvos a Boa Nova de que a Promesa feita aos pais Deus cumpriuna en nós, os fillos, ao resucitar a Xesús" (Hch 13,32-33). A Resurrección de Xesús é a verdade culminante da nosa fe en Cristo, crida e vivida pola primeira comunidade cristiá como verdade central, transmitida como fundamental pola Tradición, establecida nos documentos do Novo Testamento, predicada como parte esencial do Misterio Pascual ao mesmo tempo que a Cruz .
Deus, que se fixo home en Xesucristo, resucitou de entre os mortos. Así o expresa 1Co dun modo máis desenvolvido:
Transmitinvos, en primeiro lugar, o que canda min recibín:
- que Cristo morreu polos nosos pecados, segundo as Escrituras;
- que foi sepultado e
- que resucitou ao terceiro día, segundo as Escrituras;
- que se apareceu a Cefas e logo aos Doce; despois apareceuse a máis de cincocentos irmáns á vez, dos cales aínda a maior parte viven e outros morreron.
Logo apareceuse a Santiago; máis tarde, a todos os apóstolos. E en último termo aparecéuseme tamén a min, como a un abortivo (1 Co 15,3-8).
San Pablo desenvolve neste "credo" primitivo escrito cara ao ano 56 a fe na resurrección que el recibiu e por iso "transmite". Os eséxetas din que este texto non é invención de Pablo, senón que recolle o que el escoitou dos apóstolos e confírmao co seu testemuño. A mensaxe central que Pablo recibiu é que o que morreu e foi sepulto resucitou. Para que haxa resurrección é necesario testemuñar a morte e esta confírmase coa sepultura. Por iso é polo que afirmar a morte e sepultura son necesarias para poder afirmar a resurrección.
Pero a forza da resurrección está no testemuño das testemuñas. Pablo sinala algúns deles: Pedro, os Doce apóstolos, un gran número de discípulos e, por último, a el mesmo. O mesmo Pablo é testemuña da resurrección e se ten fe nela e confésaa con tanta convicción é porque foi testemuña de primeira man.
Primeiro o testemuño do sepulcro baleiro e despois as numerosas aparicións fan posible que a mensaxe da resurrección sexa crible para as testemuñas e aqueles a os que estes comunican esta boa nova.
4. A fe na resurrección é fonte de salvación
Se Cristo non resucitou va é a nosa fe (1Co 15,17). Por iso a fe cristiá ten o seu fundamento na vitoria da vida sobre a morte. Isto é o que nos salva. A fe na resurrección que nos libera do poder do mal, do pecado, da morte:
Porque, se confesas coa túa boca que Xesús é Señor e crees no teu corazón que Deus resucitoulle de entre os mortos, serás salvo. Pois co corazón crese para conseguir a xustiza, e coa boca confésase para conseguir a salvación (Rm 10,9-10).
A confesión de Cristo morto e resucitado é táboa de salvación para o crente.
A resurrección de Cristo transforma o cansazo e a frustración en esperanza. É posible algo novo! Sempre é posible o cambio! Non hai nada que estea perdido. Esta é a experiencia dos discípulos: con medo, encerrados no cenáculo, só lles fai superar o temor ver a Xesús resucitado. Xesús aparécese, e isto devólvelles a esperanza. Así tamén os de Emaús cambian radicalmente: de fuxir de Xerusalén defraudados polo triste final daquel ao que seguiran e fracasara" na cruz, pasan a volver rapidamente ao descubrir que Xesús está vivo. "E, levantándose ao momento, volvéronse a Xerusalén" (Lc 24,33).
5. A resurrección é un acontecemento histórico e transcendente
"O misterio da resurrección de Cristo é un acontecemento real que tivo manifestacións historicamente comprobadas como o testemuña o Novo Testamento" .
A credibilidade das aparicións vén dada polas notas comúns que nelas se repiten: é un acontecemento inesperado, en primeira instancia non recoñecen que é Xesús, cústalles saír da tristeza na que están, ao principio cústalles crer que sexa Xesús, só polos seus xestos e palabras recoñéceno. Así, por exemplo, os de Emaús saen de Xerusalén decepcionados e só lle recoñecen cando Xesús fai o signo do "partir o pan" (Lc 24,31) e nese momento danse conta de que o seu corazón ardía cando El faláballes no camiño (Lc 24,32).
É imposible interpretar a Resurrección de Cristo fose da orde física, e non recoñecelo como un feito histórico. Sabemos polos feitos que a fe dos discípulos foi sometida á proba radical da paixón e da morte en cruz do seu Mestre, anunciada por el de antemán (cf. Lc 22, 31-32). A sacudida provocada pola paixón foi tan grande que os discípulos (polo menos, algúns deles)/deles) non creron axiña que na noticia da resurrección. Os evanxeos, lonxe de mostrarnos unha comunidade arrobada por unha exaltación mística, os evanxeos preséntannos aos discípulos abatidos ("a cara sombría": Lc 24, 17) e asustados (cf. Xn 20, 19). Por iso non creron ás santas mulleres que regresaban do sepulcro e "as súas palabras parecíanlles como desatinos" (Lc 24, 11; cf. Mc 16, 11. 13). Cando Xesús maniféstase ao once na tarde de Pascua "botoulles en cara a súa incredulidade e a súa dureza de cabeza por non crer a quen lle viron resucitado" (Mc 16, 14) .
Moitos se preguntan o "como" da resurrección, pero só sabemos o "que". A fe da Igrexa, testemuñada polos testemuños, manifesta o feito da resurrección, pero non se concreta a forma como esta darase. Así o di o Catecismo:
Ninguén foi testemuña ocular do acontecemento mesmo da Resurrección e ningún evanxelista descríbeo. Ninguén pode dicir como sucedeu fisicamente. Menos aínda, a súa esencia máis íntima, o paso a outra vida, foi perceptible aos sentidos. Acontecemento histórico demostrable polo sinal do sepulcro baleiro e pola realidade dos encontros dos apóstolos con Cristo resucitado, non por iso a Resurrección pertence menos ao centro do Misterio da fe naquilo que transciende e excede á historia .
6. A resurrección de Xesucristo trae unha vida nova
Habemos de entender o sentido da resurrección como complemento ao da morte. Se pola morte de Xesús somos liberados do pecado e da morte eterna, pola resurrección ábresenos o camiño a unha vida nova . En palabras de San Pablo: coa morte de Cristo morre o noso home vello e coa súa resurrección renace o home novo: "Desposuídevos do home vello coas súas obras, e revestídevos do home novo" (Col 3,9).
No bautismo participamos do misterio pascual a través do signo da auga. Ser sepultados na auga significa morrer a todo o vello (o pecado, o resentimento, a frustración.) e saír da auga supón comezar unha vida nova en Deus: "Sepultados con el no bautismo, con el tamén resucitastes pola fe na acción de Deus, que resucitou de entre os mortos" (Col 2,12).
A vida nova que nos trae Cristo resucitado é a vida eterna . Non se trata só da vida futura, senón que cando vivimos no Espírito xa posuímos a vida eterna, aínda que non plenamente:
Convén non esquecer que a vida nova e eterna non é, en rigor, simplemente outra vida; é tamén esta vida no mundo. Quen se abre pola fe e o amor á vida do Espírito de Cristo, está a compartir xa agora, aínda que de forma aínda imperfecta, a vida do Resucitado: "Esta é a vida eterna: que che coñezan a ti, o único Deus verdadeiro, e ao que ti enviaches, Xesucristo" (Xn 17, 3). esta atopa o seu "pleno significado" na comuñón co Pai" (EV 1). a vida eterna, sendo "a vida mesma de Deus e á vez a vida dos fillos de Deus" (EV 38), "non se refire só a unha perspectiva supratemporal", pois o ser humano "xa desde agora ábrese á vida eterna pola participación na vida divina" (EV 37) .
7. É unha gran noticia que debe ser comunicada: comunidade e evangelización
É nota común a todas as aparicións, que os que ven a Xesús non poden calalo. É tan grande a noticia que han de anunciala. Así pois, a resurrección leva a volver á comunidade e ao anuncio. As primeiras en atopar o domingo de Pascua o sepulcro baleiro foron mulleres, que corren para comunicarlles aos discípulos a gran noticia (Lc 24,9-10; Xn 20,1 cita só a María Magdalena) e que viron a Xesús resucitado (Xn 20,18). Asumen o risco de non ser cridas. Pero é máis forte a experiencia que o temor ao que dirán.
A experiencia de Xesús resucitado fai volver á comunidade aos que se han ir dela por medo ou decepción (como os de Emaús: Lc 24,33). O encontro con Xesús vivo leva a vivir a fe na comunidade, a compartila, a anunciala.
TOMADO DE:
Comentarios
Publicar un comentario