DOMINGO XVIII DO TEMPO ORDINARIO B
LECTIO:
PAN BO E GRATIS PRA TODOS.
Domingo XVIII Ordinario. 4 agosto 24
Trala a escena da multiplicación dos pans e dos peixes era en certo modo
presumíbel que a xente quixese utilizar Xesús coma quen lles ía solucionar os
problemas materiais, á maneira dun político, dun grande empresario ou dun mago
realizador de posibles prodixios.
Si, Xesús realizoufeitos extraordinarios, tal como nolos transmitiron en diversas
ocasións os redactores dos evanxeos. Mais non era ese o seu modo normal e
ordinario de se comportar. Eran só manifestacións puntuais da súa bondade e do
seu poder, para non perdermos de vista a súa íntima e fonda relación co poder e
a bondade de seu Pai Deus. Pois o que nel chamaba verdadeiramentea atención era
o seu modo de ser, o que dicía e como o dicía. El era unha persoa sinxela,
pobre, falaba con humildade e ao tempo con íntimo convencemento e autoridade,
creaba e promovía acotío irmandade e fraternidade, anunciaba un Deus Pai común a
toda a humanidade, do que todos somos fillos empezando por el mesmo, o irmán
maior noso e fillo primoxénito e especialmente benquerido do seu pai Deus, pai
noso tamén.
Toda a súa vida estaba en consonancia con esta incribelmente complexa personalidade súa:
coa súa misteriosa orixe divina e coa súa característica identificación humana
cos pobres e necesitados. A multiplicación dos pans e dos peixes hai que vela
así como unha manifestación máis do poder e da bondade do Fillo de Deus, que se
preocupa tamén polas necesidades materiais dos seus irmáns.
Mais El é sempre algo máis ca iso. O Xesús multiplicador de pans e de peixes é o
mesmo que, ao el ser tentado por Satán no deserto para que convertese as pedras
en pan (segundo nos refire Mateo), respondía deste xeito: “non só de pan vive o
home, senón de toda palabra que sae da boca de Deus” (Mt 4, 4). É o mesmo Xesús
do que Mateo nos transmite tamén este outro dito: “Non amoreedes tesouros aquí
na terra, onde a traza e o caruncho os roen, onde os ladróns abren buratos e os
rouban. Amoreade tesouros no ceo” (Mt 6, 19-20). É o mesmo tamén que, unha vez
máis segundo Mateo, nos advertía: “Non andedes agoniados pola vosa vida (o que
ides comer, o que ides beber), nin polo voso corpo (o que ides vestir)... Por
todas esas cousas andan angustiados os pagáns; e ben sabe o voso Pai celestial
que as precisades. Procurade primeiro o Reino de Deus e mais a súa xustiza, e
todas esas cousas hánsevos dar de máis a máis” (Mt 6, 25-33).
De modo que se trata, en
definitiva, dunha cuestión de prioridades.
Pois el anúncianos que a fraternidade ou irmandade que el nos ofrece e nos dá,
ao se facer en canto Fillo de Deus irmán de todos, é o verdadeiro alicerce da
xustiza e do benestar universal. Se todos nos unimos a esta fraternidade, o
reino de Deus estabelecerase na terra, converténdose así, como se di tamén na
mesma liturxia, nun “reino de xustiza, de amor e de paz”.
Todos estamos chamados a
traballar a prol desta fraternidade. Un traballo que debería ser cousa doada, porque se basea nun “don” grandioso de Deus Pai ao
mundo, o galano mesmo que é Xesús. É el quen nos di no evanxeo de hoxe que
“traballemos non polo pan que se acaba, senón polo que dura deica a vida
eterna”. E resulta que é el mesmo quen nos di que é el ese pan: “Eu son o pan
da vida: quen vén onda min non pasará fame e quen cre en min endexamais terá
sede”. Desde logo, a xente debería quedar engaiolada e abraiada con estas
palabras, porque non eran elas expresións normais ou ordinarias. Xesús
preséntase a si mesmo como o pan que vén de arriba, do Deus Pai que olla polo
ben do mundo, un pan que saciará a fame do mundo: “Meu Pai é quen vos dá o
verdadeiro pan do ceo: pois o pan de Deus é o que baixa do ceo e dá vida ao
mundo”.
Deberiamos aprender, pois, a poñernos na perspectiva de Xesús nun mundo onde
tantas veces se pensa que o que hai que facer na vida é acadar como sexa un
prestixioso posto social e económico para termos así asegurado un porvir libre
de problemas. Xesús dinos, polo contrario, que o primeiro que deberiamos meter
e empaquetar ben nas nosas alforxas de viaxe é ese pan que non balorece nin se
estraga co tempo. Un pan que se identifica coa palabra e a persoa mesma de
Xesús. Un pan que non ten outros aditivos nin mesturas que lle cambien o seu
auténtico sabor nin lle rebaixen ou minoren a súa capacidade de fortalecer as
nosas vidas para a transformación do mundo nun reino de xustiza, de amor e de
paz.
Un pan, ademais, gratuíto, polo que nada temos que pagar. Un panque non é igual ao que mercamos
nas tendas, porque así, de maneira totalmente gratuíta, Deus Pai nolo dá en
Xesús para a vida do mundo.
A relación que todo isto ten coa Eucaristía e de maneira
especial coa recepción sacramental do corpo de Cristo na comuñón é moi
estreita. No pan eucarístico recibimos en realidade ese pan, tan gratuíto como
inmensamente fortalecedor: Xesús mesmo en forma dun anaco de pan. Un claro
símbolo de sermos alimentados realmente por Deus mesmo para a realización das
nosas tarefas diarias onde queira que nos atopemos. Con esta que poderiamos
chamar carga divina recibida no interior de nós mesmos ímonos transformando
paseniñamente nesas “persoas novas, creadas a imaxe de Deus” das que Paulo nos
fala na súa carta aos Efesios.
Naturalmente, para todo isto
precisamosdesa fe da que nos fala Xesús ao nos pedir que “creamos naquel que Deus Pai mandou”: el mesmo.
Pidámosllo, pois, ao Pai por medio do seu fillo, Xesús.
Manuel Cabada Castro
VER TAMÉN:
https://www.gruposdejesus.com/18-tempo-ordinario-b-xoan-624-35-3/
Comentarios
Publicar un comentario