Domingo XIV do Tempo Ordinario B
LECTIO:
UN DEUS DE ALDEA
(Domingo XIV T. O. – 7 de xullo de 2024)
No texto do evanxeo de Marcos
dísenos que Xesús se foi “para a súa
vila” acompañado dos seus discípulos. É dicir, foise ao encontro dos parentes,
veciños etc. que estiveran en relación con el durante bastantes anos. Durante
practicamente toda a súa non longa vida, é dicir, sendo aínda cativo e durante
toda a súa mocidade, pois el empezou o que chamamos a súa vida “pública” sendo
aínda mozo e viviría só uns poucos anos máis. Ata que os poderosos se cansaron
del e o eliminaron.
O que Marcos nos quere pór diante dos ollos é que ese Xesús que anuncia na “súa vila” a súa mensaxe
de felicidade e liberación non chega onda os seus parentes, conveciños e
coñecidos algo así como envolto ou aureolado dun estraño halo de postiza ou
prepotente relixiosidade ou con ínfulas de poder, senón simplemente como aquel
veciño honesto e relixioso, bo e fondamente humano que era xa antes de el
empezar a proclamar en diversos lugares a súa boa nova: a dun Deus Pai seu e
pai de todos que nos quere felices como irmás e como irmáns neste mundo e no
máis alá.
El é, xa que logo, o mesmo que era antes de se dedicar explicitamente a esta
súa derradeira tarefa pública. Deus Pai realiza en consecuencia o que El
pretende desde a sinxeleza e pobreza daqueles que el quere. Mais é isto
xustamente o que choca cos esquemas mentais e mesmo relixiosos daqueles aos que
Xesús na “súa vila” se dirixe na sinagoga ou cos que se encontra entre os
parentes e coñecidos. Para estes isto non pode ser así!
É isto o que, segundo o texto de Marcos, os “abraia” e “escandaliza” ao mesmo
tempo a todos: “De onde lle veñen a este todas esas cousas? ... Non é este o
carpinteiro, fillo de María e irmán de Santiago, Xosé, Xudas e mais Simón, e as
súas irmás non viven aquí connosco?”.
Teño para min que bastante do que nos pasa na nosa relación con Deus, coa súa
comprensión ou coa súa aceptación pola nosa parte, radica en que pretendemos
acceder a el desde uns esquemas persoais e particulares nosos que non se axeitan
á grandeza inconmensurable, super-infinita, do que en si mesmo é Deus. Deus non
é unha cousa máis entre as cousas, senón aquel fondo misterioso, persoal e
inabarcábel das mesmas: tanto das cousas, como das persoas, do mundo, do
universo etc. En si mesmo é El incomprensíbel. Mais se dalgunha maneira
pretendemos achegarnos a el, ao que el en si mesmo é, iso só será posíbel desde
a atención á sinxeleza, humildade, naturalidade do que as cousas e as persoas
son.
De iso non ser así, haberá sempre un choque, un “escándalo”. Sobre todo alí onde o Pai Deus –e de maneira explicita– nos
quere mostrar como é el, Deus, o Deus Pai misterioso, infinitamente poderoso e
bo, dese ser abraiantemente sinxelo e normal, que é o seu “fillo ben querido”,
Xesús de Nazaret, carpinteiro de aldea...
A grandeza de Deus só pode ser vista a través dunha ollada sinxela, boa, humilde ante ela. Só
nunha ollada así podemos percibir as pegadas de Deus. En troques, cando desde o
pequeno mundo limitado noso, ben sabido e coñecido, para nós presuntamente
absoluto e definitivo, pretendemos atrapar a Deus ou dispoñer del e de canto el
é, xustamente é entón cando el se nos escapa das mans. Por iso ao seu apóstolo
Filipe –tal como en distintas ocasións volo teño recordado– e ante as exixencias por parte de Filipe de que Xesús
lle mostre a el o Pai, o Pai Deus, responderalle o seu Mestre maxistralmente:
“Filipe, quen me ve a min, ve o Pai”. O que vén sendo algo así como dicirlle:
“Mira, Filipe, a Deus non o podes ollar endexamais en si mesmo. Só vendo a miña
bondade, sinxeleza e humildade, poderás achegarte ao que el é”.
Polo menos, en canto a min,
son da opinión de que habería que entender ou
comprender desde este contexto o que Xesús comenta ante o “escándalo” que se
produciu entre os seus coñecidos e parentes ao eles presenciar o seu veciño
convertido en profeta de Deus. O comentario de Xesús é este: “Non hai profeta
máis desprezado que na súa terra, na súa casa, ou entre os seus parentes”...
Por iso, ante un contexto
ideolóxico ou social deste tipo, dísenos no
texto de Marcos que Xesús deixou de realizar milagres onda os seus veciños e
que se dedicou a andar “polas aldeas dos arredores”.
Quizais por todo isto que
estou aquí a dicir, a liturxia deste domingo
quixo acompañar o texto de Marcos cunha segunda lectura, a da segunda carta de
Paulo aos Corintios, onde este fará loa das súas particulares debilidades ou
fraquezas. Semella que os entendidos non acertan a saber moi ben a que se
refire Paulo cando el fala daquel seu aguillón do que el di que ten espetado na
súa carne e do que el ben quixera liberarse. En calquera caso, e en seguimento
obxectivo do modo sinxelo e humilde de se comportar Xesús cos seus veciños e
coñecidos, diranos Paulo na mesma carta: “Presumirei con gusto das miñas
debilidades, para que así resida sobre min a forza de Cristo... Gózome nas
fraquezas..., porque cando estou débil, entón é cando son poderoso”.
Todo semella darnos a
entender o que en definitiva xa sabemos. Ou sexa, que Deus salva, libera, fai
feliz, crea irmandade ou fraternidade desde a igualdade, desde a com-paixón, desde o sinxelo estar connosco.
Só así puido ser el denominado “Emmanuel”, “Deus connosco”, Deus
igualitario. Isto é xustamente o que constitúe a súa sublime grandeza.
Manuel Cabada Castro
VER TAMÉN:
https://www.gruposdejesus.com/14-tempo-ordinario-b-marcos-61-6-4/
Comentarios
Publicar un comentario