Ficha e Lectio - Domingo 2 despois do Nadal
LECTIO:
DOMINGO II DESPOIS DE NADAL
(Ano C: 3. I. 2016)
Dentro
de só tres días, o próximo mércores, é tamén día santo, un día fermoso e cheo
de ilusións como o é tódolos anos a entrañábel festa dos Reis Magos a pouco de
comezar o novo ano. Antonte celebramos ademais a festividade de “Santa María
Nai de Deus” co que comezou tamén unha vez máis o novo ano, que agora se chama
2016. Por todo isto procurarei hoxe ser máis breve, porque o que importa non é
o moito oír e falar, aínda que se trate de temas tan importantes e instrutivos,
senón o moito darlle voltas no noso interior, no noso corazón, ás grandezas que
Deus fixo e segue a facer entre nós.
Temos
que abrirlle a Deus Pai as portas do noso interior para que nos fale a todos
por medio do seu Fillo, que é –tal como nos di Xoán no evanxeo de hoxe- a
Palabra, a Palabra de Deus ó mundo, á humanidade toda.
Por
medio desa palabra de Deus convertémonos en fillos de Deus, asemellándonos ó
fillo benquerido de Deus, Xesús. Temos que ir aprendendo a concentrarnos
naquilo que é o esencial, o máis fundamental, da mensaxe cristiá. Unha
aprendizaxe que non pode ser só teórica, senón que ha ser sobre todo viva e
práctica. Nestas festas que estamos a celebrar no tempo de Nadal hai moita
fondura e misterio. É nelas onde aparece a nosa irmandade con Xesús e, en
consecuencia, a nosa relación filial con Deus Pai. Esta é a estrutura básica da
nosa fe. Ese foi e é desde sempre o misterioso proxecto de Deus Pai con todos nós.
Paulo
dínolo na súa carta ós Efesios da segunda Lectura de hoxe. En Xesús, comenta
el, estamos todos “benditos”. Pois foi nel e “por medio” del, por medio de
Xesús, cómo Deus Pai nos “escolleu” e “predestinou” a todos nós, “antes da
creación do mundo”, para “sermos fillos adoptivos seus”. Isto é algo que ningún
pensamento humano podería sospeitar desde si mesmo, se non nos fose revelado
por medio de Xesús. Un Xesús que coñece a seu Pai Deus como fillo “benquerido”,
que se relaciona polo tanto con el de
maneira intimamente familiar, única.
Como
este Deus Pai é para nós absolutamente infinito e resúltanos, en consecuencia,
totalmente imposíbel entendelo e comprendelo directamente, por iso se nos
comunica a través do seu Fillo humanizado, feito home. A un neno, a un coma
nós, si que os podemos en certa medida entender, porque participan da nosa
común humanidade. É así como Xesús se converte na Palabra de Deus, sendo ó
mesmo tempo, esta mesma Palabra, tan divina coma o Pai que a pronuncia, que a
dirixe a nós. Por iso é tan fondo, tan sublime e -por estraño que poida parecer-
tan doado tamén de entender o que se nos di neste, tan famoso, comezo do
evanxeo de Xoán, que acabamos de proclamar e escoitar.
Xesús
é a “palabra” de Deus Pai ó mundo. É Deus mesmo quen nos dirixe a súa palabra.
Con iso quedamos automaticamente dignificados. Cando un grande, e non pode
haber ninguén meirande ca Deus, lle dirixe a un a palabra, queda un ipso facto
transformado. Entra un nunha relación insospeitada. Pasamos de ser un ninguén,
unha nada, algo totalmente insignificante, á dignidade e grandeza de vérmonos
convertidos en “fillos de Deus”. Podemos dicir que nacemos de novo. Xoán dinos
que “nacemos” así da “vontade de Deus”. Ó nacermos deste xeito divino,
recibimos –continúa a proclamar Xoán- “o poder de sermos fillos de Deus”. Tal e
como soa. Non desvaloricemos esta gran mensaxe cristiá: “fillos de Deus”,
adoptivos, mais verdadeiros, auténticos.
Por
iso, esa gran mensaxe de Xesús como “Palabra” de Deus a nós que nos converte en
fillos de Deus Pai, ten unha inconcibíbel capacidade vivificadora e
iluminadora. Nesa palabra, dísenos no evanxeo de hoxe, está a “vida”. Xesús
diranos: “Eu son o camiño, a verdade e A VIDA”. Unha vida que, ó mesmo tempo, é
“luz dos homes”, luz contra a que nada poden facer as tebras. “A Palabra –dinos
Xoán- era a verdadeira luz que aluma a todo home que vén a este mundo”. “Eu son
–diranos Xesús- a LUZ do mundo”. Xesús, palabra de Deus Pai ó mundo, é para
Xoán ese novo sol que espalla vida, calor e luminosidade fronte a calquera
clase de morte ou escuridade.
Por
todo isto, Xesús como “palabra” non é unha palabra oca, baleira, abstracta. É,
polo contrario, unha palabra con peso, con contido, con carne. “A Palabra
fíxose carne”, dísenos no evanxeo de Xoán. Da mesma maneira que Deus Pai é en
si mesmo plenitude, riqueza e realidade infinitas, así o é tamén a súa Palabra.
Non podía ser ela doutra forma. Así, por Xesús podemos saber cómo é Deus. Este
é o resumo e a conclusión da reflexión de Xoán: “A Deus ninguén o viu; o Unixénito,
que está no seo do Pai, foi quen nolo revelou”.
Deámoslle
grazas a Deus por ter querido manifestársenos no seu fillo Xesús, aparecendo
entre nós, como nos di tamén Xoán, “cheo de graza e de verdade”.
Para rematar, léovos un poema de Merlo: Mercedes Losada Espinosa,
irmá de Xaquín Losada e filla de Antón Losada Diéguez. Mandoumo, escrito a man
por ela, como felicitación de Nadal:
Calémonos todos!
Naceu a PALABRA
e nace calada,
nun Neno sen fala.
PALABRA DIVINA
que queima e abrasa.
PALABRA que é fonte
do AMAR e da GRAZA.
Mirando a Deus Neno
o silencio fala,
e... di tantas cousas...!
Aínda sen ter son
fala ao corazón.
CREDO
ORACIÓN DOS FIEIS
Dirixímosche
a Ti, benquerido Pai noso, a nosa oración da man do teu fillo Xesús, palabra
túa que se dirixe a nós e que fai posíbel esta oración nosa, dicindo: Escóitanos,
Pai.
TODOS: Escóitanos, Pai.
- Dános, Pai, espírito agradecido contigo por
téreste dignado dirixirte a nós por medio do teu mesmo Fillo Xesús, o teu
tesouro máis prezado.
TODOS: Escóitanos, Pai.
- Dános, Pai, oído fino e atento para podermos
atender e entender esta palabra que nos dirixes
a todos en Xesús.
TODOS: Escóitanos, Pai.
- Fai, Pai, que a humanidade toda se achegue á túa
Palabra divina, para se converter así no
Reino que queres instaurar no mundo.
TODOS:
Escóitanos, Pai.
Pedímoscho, Pai, por Xesús Cristo, Señor e irmán
Noso e Palabra túa. AMÉN.
Manuel
Cabada Castro
VER TAMÉN:
Comentarios
Publicar un comentario