Domingo 2 de Ordinario

16.1.15

Domingo 2 de Ordinario - ciclo B

2º DOMINGO DO TEMPO ORDINARIO - CICLO B

Primeira Lectura 1 Sam 3, 3b-10. 19

LECTURA DO PRIMEIRO LIBRO DE SAMUEL

Fala, Señor, que o teu servo escoita

Naqueles días, Samuel estaba deitado no santuario do Señor, onde estaba a arca de Deus.

O Señor chamou por Samuel e este respondeulle:

‑ Aquí estou.

E, coa mesma, foi correndo onda Elí e díxolle:

‑ Aquí estou, pois chamaches por min.

Elí díxolle:

‑ Eu non te chamei; vai e déitate.

E Samuel volveu deitarse.

O Señor chamou de segundas por Samuel.

Samuel ergueuse e foi onda Elí, e díxolle:

‑ Aquí estou, pois chamaches por min.

Elí respondeulle:

‑ Eu non te chamei, meu fillo; vai e déitate.

Daquela Samuel non coñecía o Señor, pois a palabra do Señor aínda non se lle revelara.

O Señor chamou por terceira vez a Samuel, quen se ergueu e foi onda Elí, e díxolle:

‑ Aquí estou, pois chamaches por min.

Entón decatouse Elí de que era o Señor quen chamaba o rapaz, e díxolle a Samuel:

‑ Vai e déitate, e se te chama outra vez, dirás: "Fala, Señor, que o teu servo escoita".

Samuel marchou e deitouse no seu sitio.

O Señor presentouse e chamou coma as outras veces:

‑ Samuel, Samuel!

E Samuel dixo:

‑ Fala, Señor, que o teu servo escoita.

Samuel ía crecendo; o Señor estaba con el e non deixou sen cumprimento ningunha palabra súa.

Palabra do Señor R/. Grazas a Deus

SALMO RESPONSORIAL Sal 39, 2 e 4ab. 7-8a. 8b-9. 10

R/. (8a e 9a): Aquí veño, Señor, para facer a túa vontade.

Esperei arelante no Señor:

el volveu cara a min os seus ollos

e escoitou o meu lamento.

Púxome na boca un cantar novo,

un himno de loanza ao noso Deus.

Sacrificios e ofrendas non os queres,

pero formáchesme uns oídos.

Non pides holocaustos nin sacrificios de expiación;

entón eu digo: "Aquí veño".

No texto do libro está escrito de min

que debo facer a túa vontade.

Meu Deus, iso é o que eu quero,

e o teu mandato está no meu corazón.

Proclamei a túa xustiza diante da grande asemblea,

non pechei os meus labios: ben o sabes, Señor.

Segunda Lectura 1 Cor 6, I3c-I5a. I7-20

LECTURA DA PRIMEIRA CARTA DO APÓSTOLO SAN PAULO AOS CORINTIOS

Os vosos corpos son membros de Cristo

Irmáns:

O corpo non é para a fornicación, senón para o Señor; e o Señor é para o corpo. E Deus, que resucitou xa a Cristo, tamén nos ha resucitar a nós polo seu poder.

Non sabedes que os vosos corpos son membros de Cristo? E quen se xunta ao Señor, é un mesmo espírito con El. Fuxide da impureza.

Calquera pecado que o home poida cometer, cae fóra do corpo; pero quen comete impureza peca contra o seu propio corpo.

Ou non sabedes que o voso corpo é templo do Espírito Santo que está en vós, que o recibistes de Deus e que polo tanto non sodes donos de vós?

Porque, en verdade, compróusevos a bo prezo. Glorificade, polo tanto, a Deus co voso corpo.

Palabra do Señor R/. Grazas a Deus

ALELUIA Xn 1, 41. 17b

Se non se canta, pódese omitir

Aleluia, aleluia.

Encontramos o Mesías, que é Cristo,

por medio del déusenos a graza e a verdade.

Aleluia.

Evanxeo Xn 1, 35-42

LECTURA DO SANTO EVANXEO SEGUNDO XOÁN

Viron onde paraba e quedaron con el

Naquel tempo, estaba Xoán con dous dos seus discípulos e, vendo a Xesús que camiñaba, dixo:

‑ Velaquí o Año de Deus.

Cando os dous discípulos oíron o que el falara, fóronse detrás de Xesús. Volveuse Xesús e, vendo que eles o seguían, preguntoulles:

‑ Que buscades?

Eles respondéronlle:

‑ "Rabbí" (que quere dicir "Mestre"), onde paras?

El díxolles:

‑ Vide e veredes.

E eles foron e viron onde paraba e quedaron con el aquel día. Era contra as catro da tarde.

Un dos dous que escoitaron a Xoán e seguiron a Xesús era Andrés, o irmán de Simón Pedro. Vai e atopa primeiro a Simón, o seu propio irmán, e dille:

‑ Encontramos o Mesías (que quere dicir Cristo).

E levouno onda Xesús. Ao velo, díxolle Xesús:

‑ Ti es Simón, o fillo de Xoán. Ti haste chamar Cefas (que quere dicir Pedro).

Palabra do Señor R/. Loámoste, Cristo

DEUS FALA, PERO NÓS

NON O DAMOS ESCOITADO

TOMADO DE: http://remoldapalabra.blogspot.com.es/

PÓRTICO

Como lle ocorreu a Samuel, tamén nós somos moitas veces incapaces de escoitar a voz de Deus. Unha voz que nos chega de moitas maneiras e xeitos; unha voz que non se pon afónica, ao contrario, segue permanentemente invitando, chamando, consolando ... a quen precisa dela. A mágoa é que nós, precisando e moito desa voz esperanzada e clara, non acabamos de prestarlle a atención debida. Mesmo ás veces manifestamos que El deixou de falarnos, porque non damos percibido a súa voz. Non será que, atarefados como andamos en cousas menos importantes, queremos xustificarnos, cargando sobre El unha ausencia, que só indica que non foi El, senón nós os que nos ternos apartado? Rompamos, logo, este círculo vicioso, e dispoñámonos a escoitar a súa voz. Hoxe pode ser ese día.

PERDÓN

Cando falas, Señor, dámosche as costas porque a túa voz nos compromete e esixe, por iso

dicímosche: SEÑOR, QUE DEIXEMOS RESOAR A TÚA VOZ EN NÓS.

• Cando falas, Cristo, sempre nos invitas a escoitarte na capacidade que poñemos en estar preto dos irmáns que nos necesitan, por iso suplicámoste:

CRISTO, QUE DEIXEMOS RESOAR A TÚA VOZ EN NÓS.

• Cando falas, Señor, sempre nos chamas a poñer o noso corazón en canto nos fai medrar como persoas e nos descubre que a solidariedade só se pode expresar desde o amor, por iso pedímosche:

SEÑOR, QUE DEIXEMOS RESOAR A TÚA VOZ EN NÓS.

REMUÍÑO

Estamos a vivir nun momento da historia no que sobran palabras e faltan silencios. Sobran palabras porque todo o mundo coida que ten algo que dicir, e para tal fin utiliza algún dos moitos medios ao seu alcance. Así, non é de estrañar que, dun ou doutro xeito, teñamos un ha saturación de palabras, o que trae como consecuencia que non deixamos tempo para o silencio, a reflexión, o pensamento pausado que vai madurando no tempo e co tempo. Algo así lle pasaba tamén a Samuel.

Entre tantas palabras non era capaz de distinguir a voz de Deus, por iso confundíaa con outras. Resultáballe descoñecida. Pero Deus, que non se rende facilmente, insiste unha e outra vez para que He fagamos oco na nosa vida, para que lle prestemos atención á súa palabra, para que o descubramos no decorrer dos acontecementos de cada día. Deste xeito, aínda que tarde (cousa que a Deus, que ten unha perspectiva diferente á nosa, non He importa), Samuel acaba escoitando e recoñecendo a súa voz. E unha vez recoñecida, e sabendo a fondura que esa voz achega, ábrese confianza e deixase levar polo agarimo dunha palabra que ten a Deus como principio, acompañante e meta no camiño da vida. Por iso, cheo de confianza, responde: "fala, Señor, que o teu servo escoita". Tamén hoxe, a cada un e cada unha de nós, Deus nos vai falando, vai dirixindo a súa voz, vai espallando o eco da súa palabra; pero moitas veces, como lle ocorría a Samuel, non somos capaces de distinguila, de escoitala, de recoñecela, porque a nosa atención está noutras palabras. Porén, El non cansa, como non cansou con Samuel, e segue a chamarnos, a facernos oír a súa voz. Oxalá nos esforcemos por recoñecela no medio do balbordo dun mundo cheo de voces, si; pero escaso de palabras que entusiasmen, enchan, alenten e aleden.

A nosa resposta en positivo, libre e esperanzada abriranos á confianza da nosa relación con Deus. O "aquí estou, Señor" de cada un e cada unha de nós ha ser a esixencia de converter a nosa vida non na rutina do sucederse dos días, senón no esforzo por facer presente as actitudes que emanan desa palabra que chega a nós a través da voz do compromiso ético, da responsabilidade á hora de facer cousas a favor dos demais, da superación da tentación do individualismo e do derrotismo que afirman que o importante é un e que non se pode facer nada máis que pensar nun e no dun. O aquí estou de cada un e cada unha de nós pasa pola vida, polo que facemos, polo modo de facelo, pola dispoñibilidade cara aos demais, pola actitude positiva a pesar dos nubeiros e dificultades que seguimos atopando cada día. Porque, se non fose así, como nos poderiamos confesar crentes e afirmar a importancia e interioridade da fe na nosa vida? Ter fe non é crer no que non vemos, senón actuar desde Aquel en quen que cremos.

Entenderon moi ben isto os seu discípulos, e Xoán hoxe cóntanolo no Evanxeo. E entendérono porque descubriron canto lles achega e canto os enchía estar ao seu lado, por iso quedaron con El. Tamén nós podemos quedar con El, ou mellor, deixar que El quede connosco.

Pero non vai depender tanto do que El faga -esta é a nosa percepción equivocada-, senón do que nós fagamos para que El quede. Unha vez máis, no respecto á nosa liberdade, de nós depende
acollelo e deixar que nos acompañe no camiño que imos facendo. Pero para iso, antes é necesario
atoparse con El. Faremos o esforzo de buscalo?

ORACIÓN DA COMUNIDADE

Acheguémonos á mesa do altar e poñamos enriba dela as nosas ledicias e tamén as nosas
dificultades, para que o Señor nos acompañe e alente neste nasa percorrido pola vida. Digamos

xuntos: FALA, SEÑOR, QUE TE ESCOITAMOS

Pola Igrexa, por cada un e cada unha de nós, para que descubramos que quen non é capaz de
liberarse de todo apego, de toda comodidade, de todo prexuízo, de toda riqueza, de toda vontade de
dominio, está afogando a voz de Deus na súa vida, OREMOS.