Ficha e Lectio - Domingo 3 Coresma A
DEBUXOS ADAPTADOS DE: http://elrincondelasmelli.blogspot.com.es/
LECTIO :
A samaritana era unha muller realmente sedienta de moitas cousas: de poder deixar de ir alí todos os días a por auga, sedienta do afecto deses homes que pasaban pola súa vida, sedienta de manter unha conversación a metade da mañá xunto ao pozo, quen sabe de cantas cousas máis andaba sedienta! Pero o que si podemos saber é de cantas cousas andamos sedientos nós? e para iso fai falta unha gran sinceridade para escoitar de corazón a Palabra de Deus.
Andamos sedientos de contacto. No noso, ás veces frío mundo, parece que a calidez humana foi a que máis se conxelou. Temos verdadeira sede de poder saír da soidade á que nos levou un estilo de relacións moito máis superficiais ou quizais virtuais. Temos moita sede de ter. Parece que mesmo o noso prestixio, a nosa posición social e o noso valor como persoas dependen, sobre todo, de canto temos. "Tanto es, tanto vales". Temos moita sede de pracer. O pracer inmediato e efémero enche a nosa vida?
Moita sede de gozar. Temos sede de prestixio. Que todos nos escoiten, que viren ao noso ao redor en casa, no traballo, en calquera círculo que nos movamos. Pero nada nos sacia. Nunca temos bastante nin nos damos por satisfeitos; é coma se esa felicidade que aspiramos a atopar "bebendo" de tantas cousas que sacien nosa sede non fose suficiente.
E como á samaritana, hoxe a nós Xesús ten algo que dicirnos. A nós xa hai moito tempo que Xesús convidounos a deixar de ter sede e ofreceunos a auga que sacia,... a auga do bautismo, a auga que limpa, que dá vida, que refresca...; pero seguimos tendo sede. Non será que, no fondo, escapóusenos un importante detalle? Á samaritana Xesús convidoulle a cambiar de perspectiva, a deixar de preocuparse de algo pouco importante e ter sede de algo que si que valía a pena.
E a nós convídanos hoxe ao mesmo. Aquel que descubriu que quen lle fala é realmente o Mesías, o Salvador que andaba esperando, é capaz de desposuírse de tantos cántaros de auga como leva cargados ás costas. E ese debe ser o noso primeiro paso: descubrir de cantas cousas superfluas das que nos sobrecargamos. Deixar atrás mochilas, fardos, cántaros..., todo iso que nos pesa. É absurdo descubrir a nosa insaciabilidad e empeñarnos en beber máis da mesma fonte. Bebamos noutro sitio.
En segundo lugar, hai que deixarse orientar polo que ten que salvarnos. Xesús tiña algo que ofrecer á samaritana, pero tamén a ti e a min. Ten algo que pedirche e dicirche, un camiño que suxerirche: queres escoitalo? Abre os oídos, ponte ante el sen medo, e descubrirás que esta coresma che pide renuncias,
pero a cambio ofréceche non volver ter sede.
E en terceiro lugar, nunca esquezas que o camiño da saciedade non é outro que o camiño que percorreu El. Non é outra cousa que convidarche a ser o seu discípulo, o seu seguidor. Ás veces ese camiño leva á cruz -case sempre, si- pero non é menos certo que tamén leva á resurrección.
VER TAMÉN:
Comentarios
Publicar un comentario