XMX - Vixilia de oración
Vixilia de oración cos xoves
(Río de Janeiro, 27 de xullo de
2013)
Os xoves son o campo da fe, os atletas de Cristo, os construtores dunha Igrexa máis fermosa e dun mundo mellor
Queridos xoves:
Lembramos hai pouco a historia de San Francisco de
Agarrades. Ante o crucifixo ouve a voz de Xesús, que lle di: «Ve, Francisco, e
repara a miña casa». E o mozo Francisco responde con prontitude e xenerosidade
a esta chamada do Señor: reparar a súa casa. Pero, que casa? Aos poucos dáse
conta de que non se trataba de facer de albanel e reparar un edificio de pedra,
senón de dar a súa contribución á vida da Igrexa; tratábase de porse ao servizo
da Igrexa, amándoa e traballando para que nela reflectísese cada vez máis o
rostro de Cristo.
Tamén hoxe o Señor segue necesitando aos moz@s para a súa
Igrexa. Queridos xoves o Señor necesítavos. Tamén hoxe chama a cada un de vós a
seguilo na súa Igrexa e a ser misioneiros. Queridos mozos o Señor hoxe ámavos,
non á chea, a ti, a ti, a ti, a cada un. Escoitade no corazón o que vos di.
Penso que podemos aprender algo do que pasou nestes días. Como tivemos que
cancelar polo mal tempo a realización desta vixilia no “Campus Fidei” en
Guaratiba, non estaría o Señor querendo dicirnos que o verdadeiro campo da fe, o verdadeiro “campus fidei”
non é un lugar xeográfico senón que somos nós? Si é verdade, cada un de nós,
cada un de vós, eu, todos, e ser discípulos misioneiros significa saber que
somos o campo da fe de Deus. Por iso,
por iso, a partir da imaxe do campo da fe pensei en tres imaxes, tres, que nos
poden axudar a entender mellor o que significa ser un discípulo-misioneiro: a
primeira imaxe, o campo como lugar onde se sementa; a segunda, o campo como
lugar de adestramento; e a terceira, o campo como obra en construción.
1. Primeiro, o campo
como lugar onde se sementa. Todos coñecemos a parábola de Xesús que fala
dun sementador que saíu a sementar nun campo; algunhas sementes caeron á beira
do camiño, entre pedras ou no medio de espiñas, non chegaron a desenvolverse;
pero outras caeron en terra boa e deron moito froito (cf. Mt 13,1-9). Xesús
mesmo explicou o significado da parábola: A
semente é a Palabra de Deus sementada no noso corazón (cf. Mt 13,18-23).
Xesús dinos que as sementes que caeron á beira do camiño, ou
entre as pedras e no medio de espiñas, non deron froito. Creo que, con
honestidade, podemos facernos a pregunta:
Que clase de terreo somos? Que clase de terreo queremos ser?
Quizais ás veces somos como o camiño: escoitamos ao Señor,
pero non cambia nada na vida, porque nos deixamos atontar por tantos reclamos
superficiais que escoitamos. Eu pregúntovos pero non contestedes agora, cada un
contesta no seu corazón: Eu son un mozo,
unha moza aparvado? Ou somos como o terreo pedregoso? Acollemos a Xesús con
entusiasmo, pero somos inconstantes e, ante as dificultades, non temos o valor
de ir contracorrente?… Cada un contestamos ó noso corazón: Teño valor ou son covarde? Ou somos como o
terreo espiñento?, as cousas, as paixóns negativas sufocan en nós as palabras
do Señor? (cf. Mt 13,18-22). Teño no meu corazón o costume de xogar a dúas bandas
e quedar ben con Deus e quedar ben co diaño? Cada un en silencio que se
conteste… Hoxe, con todo, eu estou
seguro de que a semente pode caer en boa terra. Escoitamos estas testemuñas
como a semente que caeu en boa terra. “Non
Pai, eu non son boa terra, son unha calamidade, estou cheo de pedras e de
espiñas e de todo. Si, pode ser que iso sexa arriba, pero haberá un anaco, un
cachiño de boa terra e deixá que caia alí e vas ver como xermina”. Eu sei
que vós queredes ser boa terra, cristiáns en serio, non cristiáns a medio
tempo, non cristiáns almidonados, co nariz así! que parecen cristiáns e no fondo
non fan nada. Non cristiáns de fachada.
Eses cristiáns que son pura facha, senón cristiáns
auténticos. Sei que vós non queredes vivir dunha liberdade descafeinada que se
deixa arrastrar pola moda e as conveniencias do momento. Sei que vós apuntades
ao alto, a decisións definitivas que dean pleno sentido. É así ou me equivoco?
Ben, se é así fagamos unha cousa todos en silencio, miremos ao corazón, e que cada
un lle diga a Xesús que queren recibir a semente, dígalle a Xesús: Mira Xesús as pedras que hai, mira as
espiñas, mira as malas herbas, pero mira este cachiño de terra que che ofrezo,
para que entre a semente, en silencio deixamos entrar a semente de Xesús. Lembrádevos
deste momento. Cada un sabe o nome da semente que entrou, deixádea crecer e
Deus vai a coidarvos.
3. O campo como obra
en construción. Cando o noso corazón é unha terra boa que recibe a Palabra
de Deus, cando «se súa a camiseta», tratando de vivir como cristiáns,
experimentamos algo grande: nunca estamos sós, formamos parte dunha familia de
irmáns que percorren o mesmo camiño: somos parte da Igrexa; máis aínda,
convertémonos en construtores da Igrexa e protagonistas da historia. San Pedro
dinos que somos pedras vivas que
forman unha casa espiritual (cf. 1 P 2,5). E mirando este palco, vemos que ten
a forma dunha igrexa construída con pedras, con ladrillos. Na Igrexa de Xesús,
as pedras vivas somos nós, e Xesús
pídenos que edifiquemos a súa Igrexa; e non como unha pequena capela onde só
cabe un grupiño de persoas. Pídenos que a súa Igrexa sexa tan grande que poida
aloxar a toda a humanidade, que sexa a casa de todos. Xesús dime a min, a ti, a
cada un: «Vaian, e fagan discípulos a todas as nacións». Esta tarde, respostémoslle:
Si, tamén eu quero ser unha pedra viva;
xuntos queremos construír a Igrexa de Xesús. Digamos xuntos: Quero ir e ser construtor da Igrexa de
Cristo.
O seu novo corazón alberga o desexo de construír un mundo
mellor. Seguín atentamente as noticias sobre tantos xoves que, en moitas partes
do mundo (e tamén aquí en Brasil), saíron polas rúas para expresar o desexo
dunha civilización máis xusta e fraterna. Son xoves que queren ser
protagonistas do cambio. O alento a que, de forma ordenada, pacífica e
responsable, motivados polos valores do evanxeo, sigan superando a apatía e
ofrecendo unha resposta cristiá ás inquietudes sociais e políticas presentes
nos seus países. Con todo, queda a pregunta: Por onde empezar? Cando
preguntaron á Nai Teresa que era o que debía cambiar na Igrexa, respondeu: Ti e eu.
Queridos amigos, non se esquezan: vostedes son o campo da fe. Vostedes son os atletas de Cristo. Vostedes son os construtores dunha Igrexa máis fermosa e
dun mundo mellor. Levantemos os nosos ollos cara á Virxe. Ela axúdanos a
seguir a Xesús, dános exemplo co seu «si» a Deus: «Aquí está a escrava do Señor, que se cumpra en min o que dixeches»
(Lc 1,38). Digámosllo tamén nós a Deus, xunto con María: Fágase en min segundo a túa palabra.
Que así sexa.
Comentarios
Publicar un comentario