Domingo 23 de Ordinario-ciclo B

23º DOMINGO DO TEMPO ORDINARIOA CICLO B

Primeira Lectura     Is 35, 4-7a

LECTURA DO LIBRO DO PROFETA ISAÍAS

Abriranse os oídos dos xordos, cantará xubilosa a lingua dos mudos

            Dicídelles aos de corazón tímido:

"Collede ánimo, non temades.

Velaí o voso Deus.

            Chega a vinganza, a recompensa de Deus.

Chega El mesmo, e salvaravos".

            Entón abriranse os ollos dos cegos,

e os oídos dos xordos destaparanse.

            Entón o coxo saltará coma un corzo

e a lingua do  mudo cantará xubilosa.

            Si, saen á luz augas no deserto e ríos na estepa:

a terra reseca convértese nunha lagoa,

e a terra sedenta en mananciais de auga.

     Palabra do Señor                                         R/. Grazas a Deus

SALMO RESPONSORIAL     Sal 145, 7. 8-9a. 9bc-10

R/.  (1):  Loa, miña alma, ó Señor.

Ou:  Aleluia.

El garda por sempre a súa fidelidade:

failles xustiza aos oprimidos

e dálles pan aos famentos.

O Señor libra os cativos,

o Señor abre os ollos dos cegos,

o Señor endereita os dobrados,

o Señor ama os xustos.

O Señor protexe os forasteiros.

O Señor sostén os orfos e as viúvas,

extravía os camiños dos malvados.

O Señor reina eternamente,

o teu Deus, Sión, por xeracións e xeracións.

Aleluia.

Segunda Lectura     Sant 2, 1-5

LECTURA DA CARTA DO APÓSTOLO SANTIAGO

Non é que Deus elixiu os pobres como herdeiros do reino?

            Meus irmáns, a fe que temos no noso Señor Xesús Cristo, o glorioso, non cadra ben con certos distingos entre persoas. Entra na vosa asemblea ‑ é un supoñer ‑ un home cun anel de ouro, vestido con moita galanura, e entra tamén un pobre vestido con farrapos; se vos fixades no que vai ben vestido, e lle dicides: "ti acomódate ben aquí", e ao pobre "ti queda de pé aí", ou "senta no chan aos meus pés", non estades facendo distincións entre vós mesmos, converténdovos en xuíces de criterios inicuos?

            Escoitádeme ben, meus irmáns queridiños: seica non escolleu Deus os pobres deste mundo para seren ricos na fe e herdeiros do Reino que Deus prometeu aos que o aman?

      Palabra do Señor                                         R/. Grazas a Deus

ALELUIA    Cf. Mt 4, 23

Se non se canta, pódese omitir.

Aleluia, aleluia.

Xesús predicaba o Evanxeo do Reino,

e curaba todas as enfermidades do pobo.

Aleluia.

Evanxeo     Mc 7, 31-37

LECTURA DO SANTO EVANXEO SEGUNDO MARCOS

Fixo oír aos xordos e falar aos mudos

            Naquel tempo, Xesús, deixando Tiro, veu dar por Sidón ao mar de Galilea, atravesando a Decápole. Presentáronlle un xordomudo, e suplicáronlle que lle impuxese as mans. Xesús, separándoo da xente, meteulle os dedos nas orellas e tocoulle a lingua con cuspe. Logo, erguendo os ollos ao ceo, suspirou e dixo:

            ‑ Effatá (ou sexa: "ábrete").

            E no instante abríronselle os oídos, e falaba perfectamente. Logo prohibiulles contalo a ninguén; pero canto máis llelo prohibía, máis o espallaban. E a xente, totalmente abraiada, comentaba:

            ‑ Que ben o fai todo! Fai que os xordos oian e que os mudos falen.

       Palabra do Señor                                         R/. Loámoste, Cristo

ROMPER COA ANTROPOLOXÍA DO ENFRONTAMENTO PARA CAMIÑAR NA ANTROPOLOXÍA DA IGUALDADE SOLIDARIA
TOMADO DE: remoldapalabra.blogspot.com

PÓRTICO

A carta de Santiago lémbranos algo que desde hai dous mil anos ven sendo o motor e a razón da presenza dos cristiáns no medio do mundo: a fe ten que facerse visible en actitudes e comportamentos. pois só desde o amor, sincero e solidario, podemos mostrar a razón que nos leva a que, en tempos de increnza e desapego do relixioso, sigamos entregados á causa de Xesús. A curación que atopamos en Deus non é a dun ser milagreiro e ritualista, senón a dun Deus persoal, con rostro e nome, que se nos vai presentando no medio do mundo sen caer na tentación de pechalo dentro dos templos ou de prácticas afastadas do que ocorre ao noso redor. Deus cura porque dá sentido, forza, alento e esperanza á vida de cantos fomos creados a súa imaxe e semellanza.

        Participemos de maneira activa e gozosa da celebración que agora comeza, e que só poderá ser vida se cantos nela estamos rompemos co ritualismo e nos abrimos a compartir ledicias e dificultades para poñelas na man de Deus e na comuñón fraterna cos irmáns.

O PERDÓN

●      Da tentación de crérmonos en posesión da verdade absoluta, que nos impide escoitar a quen pensan distinto, LÍBRANOS, SEÑOR.

●      Da utilización dos irmáns e irmás para o noso propio proveito, facendo distingos entre as persoas segundo nos sexan ou non de utilidade, LÍBRANOS, CRISTO.

●      Da insensibilidade de termos un corazón de pedra, que non se compadeza da dor e do sufrimento dos demais, LÍBRANOS, SEÑOR.

REMUÍÑO

●      Como raiola de esperanza, tamén hoxe as palabras do profeta Isaías queren converterse en imaxe activa, creadora e gozosa dun Deus que, de xeitos múltiples e en todo momento, nos vai dando mostras da súa presenza e da súa preocupación por nós. A través dos sentidos, que nos fan tomar conciencia da realidade da que formamos parte e da necesidade que temos, no medio desa realidade, de non illarnos dos problemas e dificultades que día a día van xurdindo. Dificultades e problemas das que todos somos conscientes na mais abrir os ollos cada mañá e descubrir, que cada vez son máis as persoas, non números nin estatísticas anónimas, que van quedando nas beiras dunha sociedade que se pensou que non tiña nin límites nin fin, e que nos vai mostrando con toda a súa crueza o equivocados que estabamos. Nesta situación, as palabras do profeta lévannos a que nos esforcemos por sacar a máscara que ás veces pomos nos ollos e nos impide ver e oír o grito desesperado de tanta xente á que ata hai ben pouco nada lle faltaba, e ás que agora tódalas defensas se veñen abaixo e necesitan non voces de condena e superioridade que lles lembren os seus erros, senón mans abertas e corazóns dispostos a facer camiño xuntos para, asentados na forza da solidariedade, dar pasos que afasten do abismo da pobreza e exclusión social.

●      Santiago volve insistir no mesmo cando escribe que os preferidos de Deus, porque os outros xa se valen por si mesmos, son os pobres e necesitados. e advírtenos contra a doada e perigosa tentación de facermos distincións. Que ben lle viría á nosa Igrexa poñer en práctica esta sinxela recomendación da súa carta: “non xuntedes a fe no noso Señor Xesucristo coa acepción de persoas”. Cantas veces temos utilizado a relixión e o nome de Deus en vano para xustificar o noso facer distingos entre as persoas. Porque desgraciadamente a Igrexa institución segue, en moitas ocasións, ligada ao poder e aos poderosos, tanto na súa xerarquía coma nos seus membros leigos e relixiosos. Ou é que moitas veces non tratamos tamén nós dun xeito diferente a quen ten máis cartos, máis poder, máis estudios.... que ao resto dos nosos veciños?. E aínda máis, non nos cremos inferiores a eles?. Porén, non é este o xeito de actuar de Xesús, que foi perseguido, calumniado e crucificado por non unirse aos intereses dos poderosos , por denunciar a súa dobre moralidade, por non render acatamento nin permitir que llo rendesen a El. Ese é o camiño que nós, coma seguidores seus, queremos andar: o do servizo a prol dos empobrecidos e marxinados da terra.

●      Aprendamos logo a prolongar a caridade, non na palabra e nos xestos aos que se lles da publicidade, senón no servizo desinteresado e sempre entregado aos pobres e necesitados. E se ata hai ben pouco todo parecía ir tan ben que non nos poñiamos límites e construíamos unha vida sobre as areas movedizas do posuír e consumir; que agora, poñendo sempre os pes no chan, non esquezamos que sen Deus a vida convértese en sen sentido e fracaso. Que saibamos achegarnos a El con actitude de escoita para ser, tamén nós, mediación a través da que os xordos e os mudos do noso tempo; xordos e mudos de comunicación, sinxeleza, solidariedade, humildade, entrega gratuíta... descubran que ter fe non nos afasta nin illa do mundo, senón que nos compromete e achega para ser sementadores de Boa Nova en tempos recios e cheos de dificultade.

ORACIÓN DA COMUNIDADE

Alentados porque sabemos que camiñas connosco, comprometémonos a abrir os nosos oídos e os nosos ollos á túa Palabra, por iso dicimos xuntos:

QUE ABRAMOS O NOSO CORAZÓN Á TÚA PALABRA

●      Para que a Igrexa non dea as costas aos problemas do noso tempo e da nosa xente, OREMOS.

QUE ABRAMOS O NOSO CORAZÓN Á TÚA PALABRA

●      Polas nosas comunidades, para que traballemos sempre pola igualdade e a fraternidade, coma esixencia do noso sermos fillos de Deus, sen facer distingos entre as persoas polo seu poder económico, polo seu nivel cultural, polo seu papel na sociedade, OREMOS.

QUE ABRAMOS O NOSO CORAZÓN Á TÚA PALABRA

●      Para que cada un/ha de nós, nos esforcemos para que a nosa vida zumegue moita máis solidariedade e moita menos crítica cara aos que o están a pasar mal neste momento tan difícil, OREMOS.

QUE ABRAMOS O NOSO CORAZÓN Á TÚA PALABRA

Comparte, Señor, con nós as preocupacións e aléntanos para superalas. P.X.N.S. Amén.

PARA A REFLEXIÓN

Deus é a verdade que sempre nos sorprende.

Non, non é un conto,

é o mellor da vida.

Todo Nel é verdade, é vida.

Con Deus aprendemos a vivir todo,

desde a ledicia do sinxelo, de todo o fermoso.

Xesús fala en parábolas.

Explica a través das parábolas

o amor de Deus Pai.

Nunca ninguén dixo máis do amor dun Deus que se volve tolo

cando o fillo volve á casa esnaquizado e o aperta sempre.

Deus é amor que se revela

desde unha gran paixón por querer falar a linguaxe da xente.

(Aa.Vv., Centos de contos. Parábolas para todos)

CANTOS

ENTRADA: Todos xuntos

LECTURAS: A túa Palabra

 OFERTORIO: Na nosa terra

COMUÑÓN: Deixade esta terra

POWER POINTS

 Domingo 23 ord B