DOMINGO XXV DO TEMPO ORDINARIO B
LECTIO:
Domingo XXV Ordinario
Sermos nenos-22 setembro 24
No anterior domingo falabamos
do complicado que lle resultaba a Xesús convencer os seus apóstolos sobre o seu “vía crucis”, sobre o seu camiño
“crucial”, para chegar así á verdadeira vida. Unha vida de plenitude e
felicidade que empeza xa nesta vida a pesar das aparencias.
O texto de hoxe, que segue a
ser de Marcos, continúa coa mesma mensaxe. Quen dixera de si mesmo que el é “o camiño, a verdade
e a vida”, anúncianos cal é o seu camiño como anticipo e modelo do noso: “O
Fillo do Home vano entregar nas mans dos homes, que o matarán; pero, despois de
morto, pasados tres días, ha resucitar”. Tal como o expresa o dito latino: “per
crucem ad lucem” (“pola cruz á luz”, é dicir, a través dos contratempos,
escuridades e sufrimentos á vida plena e
luminosa, á resurrección).
Aos seus apóstolos, máis que non entender o que el lles dicía (como di aquí
Marcos), en realidade o que lles pasaba é que non querían entendelo e por iso,
como comenta tamén Marcos, “non se atrevían a preguntarlle”.
Por que non o querían entender? Simplemente porque a
eles, como a nós, nos tira moito a comodidade, o poder, o ser “alguén”, o ser os
máis importantes. A cruz, o servir ós demais non nos tira moito
Un filósofo importante chamado Kant escribiu nalgún momento unha observación
pertinente que coido que vén ben a conto agora. Comentaba el que na sociedade
humana pasa algo semellante ao que ocorre nun viveiro onde se plantan para que
medren un determinado tipo de árbores. Ao plantalos relativamente xuntos tenden
a medrar máis rápido, porque ningún deles quere quedarse sen a luz que lle
posibilita medrar. Por iso dicía el que vivimos sempre nunha especie de
“insociábel sociabilidade”. Vivir xuntos axúdanos a medrar, mais non queremos
tampouco que ninguén nos faga sombra. É dicir, somos sociábeis e insociábeis ao
mesmo tempo.
A mensaxe de Xesús é, neste contexto, que o noso verdadeiro desenvolvemento particular
consiste en non ter medo a quedármonos na sombra se dese modo facemos un
servizo aos demais. O que importa é, polo tanto, sermos “servidores” dos
demais. En tempos anteriores, cando se chamaba por alguén pronunciando o seu
nome, quen levaba ese nome adoitaba contestar dicindo: “Servidor!”. Pois iso:
“servidores” dos demais teriamos que ser, non só de palabra, senón de verdade e
na nosa práctica vital. É iso o que nos quere aprender Xesús cando nos di: “O
que queira ser o primeiro..., que sexa o servidor de todos”.
Os apóstolos tamén discutían entre si sobre quen entre eles era o primeiro,
“quen era o máis importante”, aínda que semella que lles daba algo de vergonza
recoñecer ante o seu Mestre que tiñan este tipo de conversas.
Pois ben, para poñer de relevo a importancia disto, bota man Xesús dun dos moitos nenos que
grazas a Deus andarían corricando por alí, dálle unha agarimosa aperta e co
neno diante del e mais dos apóstolos dálles unha verdadeira lección maxistral
aos seus apóstolos. Non a esquecerían en toda a vida: “Quen acolle no meu nome
un destes nenos, acólleme a min; e quen me acolle a min, non é a min a quen
acolle, senón a Aquel que me mandou”.
En arameo o nome “neno” servía tamén para se referir a un “servo”. De modo que acoller un
neno, equivalía, neste caso, a acoller un servo, un marxinado, un necesitado,
dada a pouca categoría social que daquela tiña un neno. Tamén Xesús fora neno,
aínda que fora acollido, amado, cunha entrega plena por uns pais que se
converteron así en verdadeiros “servidores” seus. Foi desa maneira como Xosé e
María acolleron e amaron de feito en Xesús o mesmo Deus, facendo verdade aquilo
que lles diría Xesús xa de adulto aos seus apóstolos: “quen me acolle a min,
acolle aquel que me mandou”.
Pola súa parte, tamén os nenos saben responder ao amor e á entrega de seus pais
ou familiares, proporcionándolles alegría e contento. Por iso son os nenos
tamén “servidores”. E por iso dixo tamén Xesús: “se non vos facedes coma nenos,
non entraredes no reino dos ceos”. O grande escritor e filósofo Unamuno
formulouno de maneira fermosa naquel seu poema que, de tanto como me gusta, vos
recito case de cor: “Agranda la puerta, Padre, / porque no puedo pasar. / La
hiciste para los niños, / yo he crecido a mi pesar. / Si no me agrandas la
puerta, / achícame por piedad. / Vuélveme a la edad bendita / en la que vivir es
soñar”.
Si. Para que nenos ou nenas (e
todos somos sempre dalgún xeito algo así ata que deamos a derradeira boqueada),
para que nenas ou nenos –digo–
poidan/poidamos “vivir e soñar”, tal como nos di Unamuno, precisamos que nos
dean amor, un amor que se expresa con palabras e agarimos. Por iso non podía
chegar a bo porto a historia que vos conto. Trátase dunha anécdota que semella
ter bastante verosimilitude histórica. No século XIII, Federico II, que era
emperador do Sacro Imperio Románico Xermánico, fixo un tráxico experimento.
Sabémolo por un frade franciscano italiano, Salimbene de Adam, que coñecía e
acompañaba de cando en vez o emperador. Así nolo conta el. Tradúzoo do latín ao
galego: “A súa segunda superstición [a do Emperador] foi que quixo experimentar que
tipo de lingua e fala terían uns nenos, cando medrasen, se non falasen con
ninguén. E por esta razón ordenoulles ás amas de cría que lles desen leite aos
infantes, que lles desen o peito para mamaren, que os bañasen e lavasen, pero
que de ningunha maneira os aloumiñasen nin lles falasen. Pois quería saber se
falaban a lingua hebrea, que fora a primeira, ou a grega, ou a latina, ou a
arábiga, ou quizais a lingua dos seus pais, dos que naceran. Mais o seu
traballo foi en van, porque todos os nenos ou infantes morreron. Porque non
podían vivir sen a aprobación, os ademáns, a alegría do rostro e as caricias das
súas amas e aias. Por iso chámanse cancións de berce as que di a muller
arrolando o berce, para adormecer ao neno, e sen elas mal pode durmir e acougar
o neno”...
Que importante lección hai agachada neste vello texto!
VER TAMÉN:
Comentarios
Publicar un comentario