Mensaxe do Santo Padre Francisco para a Coresma 2020

Imaxe de Gini George en Pixabay

«En nome de Cristo pedímosvos que vos reconciliedes con Deus» 

(2 Co 5,20)

TOMADO DE: http://press.vatican.va/


Benqueridos irmáns e irmás:

            O Señor vólvenos conceder este ano un tempo propicio para prepararnos a celebrar co corazón renovado o gran Misterio da morte e resurrección de Xesús, fundamento da vida cristiá persoal e comunitaria. Debemos volver continuamente a este Misterio, coa mente e co corazón. De feito, este Misterio non deixa de crecer en nós na medida en que nos deixamos involucrar polo seu dinamismo espiritual e abrazámolo, respondendo de modo libre e xeneroso.


1.                  O Misterio pascual, fundamento da conversión

            A alegría do cristián brota da escoita e da aceptación da Boa Noticia da morte e resurrección de Xesús: o kerigma. Neste resúmese o Misterio dun amor «tan real, tan verdadeiro, tan concreto, que nos ofrece unha relación chea de diálogo sincero e fecundo» (Exhort. ap. Christus vivit, 117). Quen cre neste anuncio rexeita a mentira de pensar que somos nós quen damos orixe á nosa vida, mentres que en realidade nace do amor de Deus Pai, da súa vontade de dar a vida en abundancia (cf. Xn 10,10). En cambio, se preferimos escoitar a voz persuasiva do «pai da mentira» (cf. Xn 8,45) corremos o risco de afundirnos no abismo do sinsentido, experimentando o inferno xa aquí na terra, como lamentablemente testemúñannos moitos feitos dramáticos da experiencia humana persoal e colectiva.

            Por iso, nesta Coresma 2020 quixese dirixir a todos e cada un dos cristiáns o que xa escribín aos mozos na Exhortación apostólica Christus vivit: «Mira os brazos abertos de Cristo crucificado, déixache salvar unha e outra vez. E cando te achegues a confesar os teus pecados, cre firmemente na súa misericordia que che libera da culpa. Contempla o seu sangue derramado con tanto agarimo e déixache purificar por ela. Así poderás renacer, unha e outra vez» (n. 123). A Pascua de Xesús non é un acontecemento do pasado: polo poder do Espírito Santo é sempre actual e permítenos mirar e tocar con fe a carne de Cristo en tantas persoas que sofren.


2.                  Urxencia de conversión

            É saudable contemplar máis a fondo o Misterio pascual, polo que recibimos a misericordia de Deus. A experiencia da misericordia, efectivamente, é posible só nunha "cara a cara" co Señor crucificado e resucitado «que me amou e entregouse por min» (Ga 2,20). Un diálogo de corazón a corazón, de amigo a amigo. Por iso a oración é tan importante no tempo coresmal. Máis que un deber, móstranos a necesidade de corresponder ao amor de Deus, que sempre nos precede e nos sostén. De feito, o cristián reza coa conciencia de ser amado sen merecelo. A oración pode asumir formas distintas, pero o que verdadeiramente conta aos ollos de Deus é que penetre dentro de nós, ata chegar a tocar a dureza do noso corazón, para convertelo cada vez máis ao Señor e á súa vontade.

            Así pois, neste tempo favorable, deixémonos guiar como Israel no deserto (cf. Os 2,16), a fin de poder escoitar finalmente a voz do noso Esposo, para que resoe en nós con maior profundidade e dispoñibilidade. Canto máis nos deixemos fascinar pola súa Palabra, máis lograremos experimentar a súa misericordia gratuíta cara a nós. Non deixemos pasar en balde este tempo de graza, coa ilusión presuntuosa de que somos nós os que decidimos o tempo e o modo da nosa conversión a El.


3.                  A apaixonada vontade de Deus de dialogar cos seus fillos

            O feito de que o Señor nos ofreza unha vez máis un tempo favorable para a nosa conversión nunca debemos dalo por suposto. Esta nova oportunidade debería suscitar en nós un sentido de recoñecemento e sacudir a nosa modorra. A pesar da presenza -ás veces dramática- do mal na nosa vida, do mesmo xeito que na vida da Igrexa e do mundo, este espazo que se nos ofrece para un cambio de rumbo manifesta a vontade tenaz de Deus de non interromper o diálogo de salvación connosco. En Xesús crucificado, a quen «Deus fixo pecado en favor noso» (2 Co 5,21), chegou esta vontade ata o punto de facer recaer sobre o seu Fillo todos os nosos pecados, ata -pór a Deus contra Deus-, como dixo o papa Benedito XVI (cf. Enc. Deus caritas est, 12). En efecto, Deus ama tamén aos seus inimigos (cf. Mt 5,43-48).

            O diálogo que Deus quere establecer con todo home, mediante o Misterio pascual do seu Fillo, non é como o que se atribúe aos atenienses, os cales non se ocupaban noutra cousa que en dicir ou en ouvir a última novidade» (Ftos 17,21). Este tipo de charlatanería, ditado por unha curiosidade baleira e superficial, caracteriza a mundanidad de todos os tempos, e nos nosos días pode insinuarse tamén nun uso enganoso dos medios de comunicación.


4.                  Unha riqueza para compartir, non para acumular só para si mesmo

            Pór o Misterio pascual no centro da vida significa sentir compaixón polas chagas de Cristo crucificado presentes nas numerosas vítimas inocentes das guerras, dos abusos contra a vida tanto do non nado como do ancián, das múltiples formas de violencia, dos desastres ambientais, da distribución inxusta dos bens da terra, da trata de persoas en todas as súas formas e da sede desenfreada de ganancias, que é unha forma de idolatría.

            Hoxe segue sendo importante lembrar aos homes e mulleres de boa vontade que deben compartir os seus bens cos máis necesitados mediante a esmola, como forma de participación persoal na construción dun mundo máis xusto. Compartir con caridade fai ao home máis humano, mentres que acumular leva o risco de que se embruteza, xa que se pecha no seu propio egoísmo. Podemos e debemos ir incluso máis aló, considerando as dimensións estruturais da economía. Por este motivo, na Coresma de 2020, do 26 ao 28 de marzo, convoquei en Asís aos novos economistas, empresarios e change-makers, co obxectivo de contribuír a deseñar unha economía máis xusta e inclusiva que a actual. Como repetiu moitas veces o maxisterio da Igrexa, a política é unha forma eminente de caridade (cf. Pío XI, Discurso á FUCI, 18 decembro 1927). Tamén o será o ocuparse da economía con este mesmo espírito evanxélico, que é o espírito das Benaventuranzas.

            Invoco a intercesión da Benaventurada Virxe María sobre a próxima Coresma, para que escoitemos o chamado a deixarnos reconciliar con Deus, fixemos a mirada do corazón no Misterio pascual e convertámonos a un diálogo aberto e sincero co Señor. Deste xeito poderemos ser o que Cristo di dos seus discípulos: sal da terra e luz do mundo (cf. Mt 5,13-14).

FRANCISCO

          Roma, xunto a San Xoán de Letrán, 7 de outubro de 2019
            Memoria da nosa Señora, a Virxe do Rosario