Domingo 27 de Ordinario B
DOMINGO XXVII ORDINARIO - CICLO
B
Primeira Lectura Xen 2,
18-24
LECTURA DO LIBRO DA XÉNESE
E farán unha soa carne
O Señor Deus pensou: Non é
bo que o home estea só. Voulle facer unha axuda semellante a el.
Entón o Señor Deus formou de
terra as feras do monte e os paxaros do ceo, e presentoullos ao home, para ver que nomes lles puña. Cada
ser vivo levaría o nome que o home lle puxese.
O home púxolles nomes aos animais
domésticos, aos paxaros do ceo e ás feras do monte. Pero non daba cunha axuda
semellante a el.
Entón infundiu o Señor Deus
un sono profundo no home e, cando este adormeceu, sacoulle unha costela e
cerrou con carne o sitio.
Da costela do home, o Señor
Deus formou unha muller e presentoulla
ao home.
O home exclamou:
Agora esta é coma min, óso
dos meus ósos, carne da miña carne.
Chamarase muller, porque foi sacada do home.
Por iso o home deixará seu
pai e mais súa nai e unirase coa súa muller e os dous farán unha soa carne.
Palabra do Señor R/. Grazas a Deus
SALMO RESPONSORIAL Sal 127,
1-2. 3. 4-5. 6
R/. (cf. 5): Bendíganos o Señor todos os días da nosa vida.
Ditosos os que temen o Señor,
os que seguen os seus camiños.
Comerás do traballo das túas mans,
serás ditoso, serás afortunado.
A túa muller coma parra fecunda
no interior da túa casa;
os teus fillos coma gromos de oliveira
arredor da túa mesa.
Así será bendito
o home que teme o Señor.
Que o Señor te bendiga desde Sión,
que goces coa prosperidade de Xerusalén
todos os días da túa vida.
Que vexas os fillos dos teus fillos.
Paz sobre Israel!
Segunda Lectura Heb 2, 9-11
LECTURA DA CARTA AOS HEBREOS
O consagrante e os consagrados teñen
que ser todos da mesma liñaxe
Irmáns:
Aquel que
"rebaixaron só un chisco con respecto aos anxos", Xesús, por aturar os
padecementos da súa morte, está coroado de gloria e dignidade. Deste xeito, a
súa morte foi unha bendición de Deus para todo home.
Efectivamente, conviña
que Aquel para quen e por quen existe todo, se quería conducir moitos fillos á
gloria, levase á perfección por medio do sufrimento o que ía ser o primeiro dos
que se salvarían; pois o consagrante e os consagrados veñen todos da mesma
raíz. Por isto non se avergonza de lles chamar irmáns.
Palabra do Señor R/. Grazas a Deus
ALELUIA 1 Xn 4, 12
Se non se canta, pódese omitir
Aleluia, aleluia.
Se nos amamos mutuamente, Deus está connosco,
e o seu amor chega á plenitude en nós.
Aleluia.
Evanxeo Mc 10, 2-16 (longa)
LECTURA DO SANTO EVANXEO SEGUNDO MARCOS
O que Deus uniu que non o separe o home
Naquel tempo,
achegáronse a Xesús algúns fariseos, preguntándolle para probalo, se lle está
permitido ao home repudiar a muller. El replicoulles:
‑ Que foi o que mandou
Moisés?
Respondéronlle:
‑ Moisés permitiu
despedila, dándolle certificado de divorcio.
Díxolles Xesús:
‑ Tendo en conta a
dureza do voso corazón, escribiu Moisés para vós esa norma. Pero desde o
principio da creación, creounos Deus varón e femia. Por iso deixará o home seu
pai e mais súa nai e unirase coa súa muller e serán os dous unha soa carne. De
xeito que xa non son dous, senón unha soa carne. Polo tanto, o que Deus uniu,
que non o separe o home.
Xa na casa, os
discípulos volvéronlle preguntar acerca disto. El díxolles:
‑ O que repudia a
muller e casa con outra, comete adulterio contra a primeira. E se a muller
abandona o marido e casa con outro, comete adulterio.
Daquela leváronlle a
Xesús uns nenos para que os tocase; pero os discípulos rifábanlles. Ao que o
viu Xesús, indignouse e díxolles:
‑ Deixade que os nenos
se acheguen a min; non llelo impidades, porque deles é o Reino de Deus. Dígovolo de verdade: Quen non reciba coma un
neno o Reino de Deus, non entrará nel.
E abrazándoos,
bendicíaos, mentres impoñía as mans sobre eles.
Palabra do Señor R/. Loámoste,
Cristo
Ou: 2-12 (máis breve)
LECTURA DO SANTO EVANXEO SEGUNDO MARCOS
Naquel tempo,
achegáronse a Xesús algúns fariseos, preguntándolle para probalo, se lle está
permitido ao home repudiar a muller. El replicoulles:
‑ Que foi o que mandou
Moisés?
Respondéronlle:
‑ Moisés permitiu
despedila, dándolle certificado de divorcio.
Díxolles Xesús:
‑ Tendo en conta a
dureza do voso corazón, escribiu Moisés para vós esa norma. Pero desde o
principio da creación, fíxoos varón e femia. Por iso deixará o home seu pai e
mais súa nai, unirase coa súa muller, e serán os dous unha soa carne. De xeito
que xa non son dous, senón unha soa carne. O que Deus uniu, que non o separe o
home.
Xa na casa, os
discípulos volvéronlle preguntar acerca disto. El díxolles:
‑ O que repudia a
muller e casa con outra, comete adulterio contra a primeira. E se a muller
abandona o marido e casa con outro, comete adulterio.
Palabra do Señor R/. Loámoste,
Cristo
En tempos de decisións presentistas e efémeras, Deus
ofrécenos unha proposta sen data de caducidade
- 27º TOB 2015
TOMADO DE: http://remoldapalabra.blogspot.com.es/
POWER POINTS
RECENDOS
DE SONS AGRADECIDOS
o COMUÑÓN:
Queda
ti, Señor connosco
OLLOS
ABERTOS
Son estes tempos de conviccións débiles.
Para moita xente as conviccións que moven as súas vidas –ser honestos, iguais,
posuír a mesma dignidade, ser libres...- están en función da situación e dos
intereses que lle resulten máis rendibles, sen importar que agora sexan unhas e
logo outras totalmente contrarias nin quen vaia quedando polo camiño en cada
elección. Isto leva a que o pensamento sexa tamén débil -líquido din outros- e
que sexa cada vez maior o número dos que pensan que a vida é un ir cambiando de
todo: traballo, parella, relixión, cidade, amigos... cada certo tempo;
conformándose deste xeito a idea de que nada xa é posible para sempre, de que
todo depende –como dicía a canción non hai moitos anos-. Nese depende vai crecendo
un desacougo interior que nos vai facendo máis inseguros e desconfiados, e que
nos vai levando á nada, ao nihilismo máis absoluto; o que supón vivir nun
permanente estado de dúbida que nos vai desgarrando interiormente.
A reflexionar sobre esta cuestión
invítanos hoxe a palabra de Deus. Pero diante do nihilismo derrotista dos que
camiñan no “isto dura o que dura”, Xesús fálanos de construír pontes que unan e
estabilicen as relacións entre as persoas; pontes seguras nos seus cimentos
para que resistan os embates das cicloxéneses vitais que a todos nalgún momento
nos chegan, para non deixar que o derrotismo desesperanzado nos faga caer no “é
así e non hai outra”.
CORAZÓN
MISERICORDIOSO
û Por todas as veces nas que en vez de
unir separamos, creando división e enfrontamento, SEÑOR, QUE NON NOS DEIXEMOS LEVAR DO
DERROTISMO.
û Pola nosa falta de convicción e
debilidade á hora de defender aos ninguén que todos tripan ou ignoran, CRISTO, QUE NON NOS DEIXEMOS LEVAR DO
DERROTISMO.
û Pola nosa inseguridade, que nos leva
moitas veces a poñer a defensa do noso sobre a dignidade de todos; SEÑOR, QUE NON NOS DEIXEMOS LEVAR DO
DERROTISMO.
PALABRA
ACOLLIDA E PÉS NO CHAN
· Para
moita xente, especialmente no mundo rico e dominado pola convicción de que a técnica
é máis importante que a persoa, todo ten data de caducidade. Iso que agora se
lle chama obsolescencia. Nese todo tamén se inclúen as persoas, polo que non é
de estrañar que ante problemas que van aparecendo –guerras, emigración masiva,
refuxiados...– aqueles que mandan se despreocupen de buscar solucións ás
situacións verdadeiramente inhumanas ás que se ven sometidos os últimos e
esquecidos, caendo na indiferenza. E isto que vemos como pasa cos dirixentes,
polo efecto cascada, acaba sendo tamén o xeito e a maneira de pensar de moitos
outros, diante desa ou doutras situacións da mesma vida de cadaquén. Vai sendo
logo tempo de que os que nos chamamos crentes en Xesús de Nazaret comecemos a
pensar e vivir desde o evanxeo e non desde as liortas eclesiais ou políticas
que xorden cada día e fan que uns e outros se vaian alienando coa súa posición
a custa de “facer de menos”-os ninguén de Galdeano son, deberan ser, unha
ferida no corazón de cada un de nós- e desprezar a contraria. Tan difícil é
buscar pontes de encontro e diálogo que desde a fe saiban poñer á persoa no
centro? O ser unha soa carne ábrenos a perspectiva de sabernos iguais e irmáns,
con capacidade de optar e decidir, pero sen esquecer ser imaxe e semellanza de
Deus.
· Tendo
sempre presente ás persoas, saberemos agradecerlle a Deus, como nos invita o
salmo, que nos teña bendicido cada día da nosa vida. Unha bendición que é
presenza, forza, axuda e dispoñibilidade para facer da nosa vida compaña
permanente, evitando así que a friaxe da soidade faga de nós homes e mulleres
feridos polo abandono e o esquecemento. E xa que en Cristo, como di a carta aos
Hebreos, fomos santificados, tamén estamos chamados a santificar coa nosa
acción todo canto supoña non esquecer que somos persoas; e que ao noso redor
hai persoas coma nós que necesitan que lles prestemos atención, tempo, acollida
ou axuda. Se todos procedemos do mesmo Deus que nos quere e en quen confiamos,
quen somos logo nós para dicir que a estes si e que a aqueles non? Non por telo
repetido moito temos sido capaces de levalo ao corazón, pero non deberiamos
esquecer que: todos somos iguais aos ollos de Deus. E, se El significa algo
para nós, non podemos facer do Evanxeo ni regateo nin rebaixa.
· A
terceira idea desta reflexión chéganos desde o Evanxeo de Marcos que hoxe
proclamamos e que tenta darlle continuidade e desenvolvemento á primeira
lectura do libro da Xénese. Busquemos ir máis alá do primeiro que se nos ocorra
ao ler o texto: o matrimonio; e pensemos a unión como compromiso de ser no
mundo elemento que posibilite ser cidadáns que sabemos escoitar, acoller,
diferenciar situacións, problemas ou experiencias vitais, para unilas desde o
mesmo fío condutor que nos ofrece Xesús. Non separemos, non camiñemos tamén nós
na cultura do fragmento que todo o divide para acabar converténdonos en illas
incomunicadas que fan das persoas cousas, algo de usar e tirar, como se a
atención, a preocupación e a cordialidade –cordis: corazón- non foran
importantes nas relacións cos que temos máis preto e cos que, estando lonxe e
sen coñecer, fannos sentir a solidariedade antropolóxica de clase –“somos
fillos de Deus”- para non quedar indiferentes ante o seu sufrimento. A isto é
ao que nos chama o evanxeo; e con esta actitude é coa que deberiamos estar, os
que nos chamamos crentes e seguidores de Xesús, cada día. Os ollos abertos e o
corazón quente axudarannos a entender que a unión non é para os papeis, senón
para as persoas.
FRATERNIDADE
ORANTE
Invítanos a celebración de hoxe a facer
pasar polo corazón a pregunta de cales son os eixos inamovibles sobre os que
construír a vida. Sabéndonos necesitados sempre da axuda dos demais, rezamos
xuntos sentindo a forza da unión e dicindo:
SEÑOR, QUE SEXAMOS PONTE UNE E NON MURO
QUE SEPARA
* Pola
Igrexa, para que a pesar das presións, críticas ou desconsideracións dos non
lles gusta, siga a pregoar e defender sen medo que a dignidade das persoas está
por riba do materialismo que só busca ganancias, OREMOS.
SEÑOR, QUE SEXAMOS PONTE UNE E NON MURO
QUE SEPARA
* Polas
nosas comunidades espalladas por todo o mundo, para que nunca esquezamos que
canto rezamos ten que ir sempre unido ao noso xeito de vivir e actuar, sen que
sexamos motivo de escándalo pola nosa incoherencia, OREMOS.
SEÑOR, QUE SEXAMOS PONTE UNE E NON MURO
QUE SEPARA
* Por
cada un e cada unha de nós, para que non renunciemos ás conviccións que nos
transmitiron os nosos maiores, e continuemos a tarefa de loitar pola defensa
dos máis débiles, os excluídos, os ignorados, os enfermos, os maltratados e
desprazados, OREMOS.
SEÑOR, QUE SEXAMOS PONTE UNE E NON MURO
QUE SEPARA
Señor,
que non nos deixemos levar da moda de abandonar a convicción de que as persoas,
imaxe e semellanza de Deus, e non as cousas, son as que teñen valor e ás que
sempre hai que defender e acompañar. P.X.N.S. Amén.
OÍDOS
ATENTOS
Amalo
todo, sen apegarme a nada.
Gozalo
todo, sen fartarme con nada.
Coidalo
todo, sen angustiarme por nada.
Solidarizarme
con todo, sen amargarme por nada.
Loitar
por todo, sen violentar nada.
Esperalo
todo, sen depender de nada.
Comunicalo
todo, sen diluírme en nada.
Compartilo
todo, sen venderme en nada.
Coñecelo
todo, sen esquecerme en nada.
Acollelo
todo, sen apoderarme de nada.
Esta
é a gran simplicidade.
(Manuel
Regal, Chorimas, 92)
Comentarios
Publicar un comentario